-
101.《和勉斋侄二首》 宋·何梦桂
谩学狂吟试笔毡,惭无风度似僧虔。
五车不作黄金屋,方寸犹存白玉田。
万事混茫随梦境,一关玄牝透真筌。
北窗人在羲皇上,占得清风一榻眠。 -
102.《诫子》 宋·何梦桂
鲁语诲时羽,商书称时敏。
一字该二义,学者盍重省。
又日新其德,成汤常自儆。
三月不违仁,颜子独深领。 -
103.《松斋秋咏吹黄存之韵七首》 宋·裘万顷
无事萦心昼掩扉,松风度曲入琴徽。
登高老矣兴犹在,塞上秋风战马肥。 -
104.《读文山集》 宋·林景熙
黑风夜撼天柱折,万里飞尘九溟竭。
谁欲扶之两腕绝,英泪浪浪满襟血。
龙庭戈鋋烂如雪,孤臣生死早已决。
纲常万古悬日月,百年身世轻一发。 -
105.《机上肉》 明·李东阳
李唐天下犹有主,儿欲与韦母欲武。
武家庙食唐为周,唐宗肉骨皆仇雠。
周廷酷吏开告密,白头司空反是实。
司空不死唐不亡,天意岂在庐陵王。
中兴功业回天地,尽是司空门下吏。
二凶虽除五王族,痛恨当年存机肉。 -
106.《池上》 宋·晁公溯
烂醉高阳池,长啸辟疆园。
当时自谓乐,主人岂无烦。
方塘我所有,嘉木亦已蕃。
盛夏每数来,天高众星繁。 -
107.《赵宾旸唐师善见和涌金城望次韵五首》 宋·方回
犹存径菊已无荷,城上霜风疋马过。
厮养前行疑叵可,徼巡侧睨暗谁何。
感时诗客推敲苦,逃俗编氓剃落多。
只为湖山豢佳丽,水犀十万竞投戈。 -
108.《韬光庵》 宋·释智朋
唐木犹存腹半空,苍崖苔是旧时封。
云随十乘归伊洛,月照年年湖上峰。 -
109.《广平宴会》 宋·苏颂
胡中宫室本穹庐,暂对皇华辟广除。
编曲垣墙都草创,张旃帷幄类鹑居。
朝仪强效鵷行列,享礼犹存体荐馀。
玉帛系心真上策,方知三表术非疏。 -
110.《声无哀乐论》 两汉·嵇康
有秦客问于东野主人曰:「闻之前论曰:『治世之音安以乐,亡国之音哀以思。
』夫治乱在政,而音声应之;故哀思之情,表于金石;安乐之象,形于管弦也。
又仲尼闻韶,识虞舜之德;季札听弦,知众国之风。
斯已然之事,先贤所不疑也。 -
111.《西征赋》 魏晋·潘安
岁次玄枵,月旅蕤宾,丙丁统日,乙未御辰。
潘子凭轼西征,自京徂秦。
乃喟然叹曰:古往今来,邈矣悠哉!寥廓惚恍,化一气而甄三才。
此三才者,天地人道。 -
112.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。 -
113.《游褒禅山记》 宋·王安石
褒禅山亦谓之华山,唐浮图慧褒始舍于其址,而卒葬之;以故其后名之曰“褒禅”。
今所谓慧空禅院者,褒之庐冢也。
距其院东五里,所谓华山洞者,以其乃华山之阳名之也。
距洞百余步,有碑仆道,其文漫灭,独其为文犹可识曰“花山”。 -
114.《隆中对》 魏晋·陈寿
亮躬耕陇亩,好为《梁父吟》。
身长八尺,每自比于管仲、乐毅,时人莫之许也。
惟博陵崔州平、颍川徐庶元直与亮友善,谓为信然。
时先主屯新野。 -
115.《屈原列传》 两汉·司马迁
屈原者,名平,楚之同姓也。
为楚怀王左徒。
博闻强志,明于治乱,娴于辞令。
入则与王图议国事,以出号令;出则接遇宾客,应对诸侯。 -
116.《祭妹文》 清·袁枚
乾隆丁亥冬,葬三妹素文于上元之羊山,而奠以文曰:呜呼!汝生于浙,而葬于斯,离吾乡七百里矣;当时虽觭梦幻想,宁知此为归骨所耶?汝以一念之贞,遇人仳离,致孤危托落,虽命之所存,天实为之;然而累汝至此者,未尝非予之过也。
予幼从先生授经,汝差肩而坐,爱听古人节义事;一旦长成,遽躬蹈之。
呜呼!使汝不识《诗》、《书》,或未必艰贞若是。
余捉蟋蟀,汝奋臂出其间;岁寒虫僵,同临其穴。 -
117.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
118.《悼亡诗三首》 魏晋·潘安
荏苒冬春谢,寒暑忽流易。
之子归穷泉,重壤永幽隔。
私怀谁克从,淹留亦何益。
僶俛恭朝命,回心反初役。 -
119.《尚德缓刑书》 两汉·路温舒
汉昭帝逝世,昌邑王刘贺被废黜,汉宣帝刘询刚刚登上皇位。
路温舒呈上奏书,奏书说:昭帝崩,昌邑王贺废,宣帝初即位,路温舒上书,言宜尚德缓刑。
其辞曰:“臣闻齐有无知之祸,而桓公以兴;晋有骊姬之难,而文公用伯。
近世赵王不终,诸吕作乱,而孝文为太宗。 -
120.《凌虚台记》 宋·苏轼
国于南山之下,宜若起居饮食与山接也。
四方之山,莫高于终南;而都邑之丽山者,莫近于扶风。
以至近求最高,其势必得。
而太守之居,未尝知有山焉。