-
81.《蚊对》 明·方孝孺
天台生困暑,夜卧絺帷中,童子持翣飏于前,适甚就睡。
久之,童子亦睡,投翣倚床,其音如雷。
生惊寤,以为风雨且至也。
抱膝而坐,俄而耳旁闻有飞鸣声,如歌如诉,如怨如慕,拂肱刺肉,扑股面。 -
82.《满庭芳·晓色云开》 宋·秦观
晓色云开,春随人意,骤雨才过还晴。
古台芳榭,飞燕蹴红英。
舞困榆钱自落,秋千外、绿水桥平。
东风里,朱门映柳,低按小秦筝。 -
83.《蝶恋花》 宋·赵令
至。
抚张曰:至矣至矣,睡何为哉?并枕重衾而去。
张生拭目危坐久之,犹疑梦寐。
俄而红娘捧崔而至,则娇羞融冶,力不能运支体。 -
84.《倾杯》 宋·沈蔚
梅英弄粉。
尚浅寒、腊雪消未尽。
布彩箔、层楼高下,灯火万点,金莲相照映。
香径纵横,听画鼓、声声随步紧。 -
85.《念奴娇(次韵张仲远,是日醉甚,逃席)》 宋·张纲
论思厌久,动莼鲈清兴,轻辞丹极。
佩玉腰金归故里,光照湖山秋色。
八座仪刑,九重尊宠,才大今词伯。
汉家豪俊,一时谁是勍敌。 -
86.《青玉案(入梅用贺方回韵)》 宋·史浩
银涛渐溢江南路。
泛短棹、轻帆去。
破块跳珠知几度。
竹窗新粉,藕池香碧,应在云深处。
萧萧鹤发虽云暮。
曾得神仙悟真句。
久视长生亲见语。
离愁扫尽,更无慵困,怕甚黄梅雨。 -
87.《烛影摇红(深春)》 宋·赵长卿
梅雪飘香,杏花开艳燃春昼。
铜驼烟淡晓风轻,摇曳青青柳。
海燕归来未久。
向雕梁、初成对偶。 -
88.《南歌子(夜坐)》 宋·赵长卿
霜结凝寒夜,星辉识晓晴。
兰膏重剔且教明。
为照梢头香缕、一丝轻。
从久看看困,新词缀未成。
梅花熏得酒初醒。
更向耳边低道、月三更。 -
89.《鹧鸪天(冬至上李漕)》 宋·石孝友
万里羁孤困一箪。
平头四十误儒冠。
舜弦广播薰风暖,邹律潜消黍谷寒。
楼谩倚,剑休弹。
看君行复上金銮。
凤池波里求余润,蚖肆泥中岂久蟠。 -
90.《渔家傲(和刘制几)》 宋·吴潜
每日困慵当午昼。
出来便解双眉皱。
一带朦胧烟雨岫。
山翁瘦。
林泉纵好他园囿。
一见此君如话旧,玉版老师呼唤候。
万立琅玕争劝酒,踌躇久。
清风收拾归怀袖。 -
91.《摸鱼儿》 宋·赵崇
卷珠帘、几番花信。
轻寒犹自成阵。
一年芳事如朝梦,容易绿深红褪。
寒食近。 -
92.《多丽·李良定公席上赋》 宋·聂冠卿
想人生,美景良辰堪惜。
问其间、赏心乐事,就中难是并得。
况东城、凤台沙苑,泛晴波、浅照金碧。
露洗华桐,烟霏丝柳,绿阴摇曳,荡春一色。 -
93.《洞仙歌》 宋·利登
弄香吹粉,记前回酒困。
绿露沈沈转花影。
翠帘深,隐隐红雾依人,荷月静,新样双鸾交映。
如今谁念省。 -
94.《陈涉世家》 两汉·司马迁
陈胜者,阳城人也,字涉。
吴广者,阳夏人也,字叔。
陈涉少时,尝与人佣耕,辍耕之垄上,怅恨久之,曰:“苟富贵,无相忘。
”佣者笑而应曰:“若为佣耕,何富贵也?”陈涉太息曰:“嗟乎!燕雀安知鸿鹄之志哉!”二世元年七月,发闾左适戍渔阳九百人,屯大泽乡。 -
95.《荆轲刺秦王》 两汉·刘向 编
秦将王翦破赵,虏赵王,尽收其地,进兵北略地,至燕南界。
太子丹恐惧,乃请荆卿曰:“秦兵旦暮渡易水,则虽欲长侍足下,岂可得哉?”荆卿曰:“微太子言,臣愿得谒之。
今行而无信,则秦未可亲也。
夫今樊将军,秦王购之金千斤,邑万家。 -
96.《过秦论》 两汉·贾谊
上篇
秦孝公据崤函之固,拥雍州之地,君臣固守以窥周室,有席卷天下,包举宇内,囊括四海之意,并吞八荒之心。
当是时也,商君佐之,内立法度,务耕织,修守战之具;外连衡而斗诸侯。
于是秦人拱手而取西河之外。 -
97.《季札观周乐/季札观乐》 先秦·左丘明
吴公子札来聘。
……请观于周乐。
使工为之歌《周南》、《召南》,曰:“美哉!始基之矣,犹未也,然勤而不怨矣。
为之歌《邶》、《鄘》、《卫》,曰:“美哉,渊乎!忧而不困者也。 -
98.《管晏列传》 两汉·司马迁
管仲夷吾者,颍上人也。
少时常与鲍叔牙游,鲍叔知其贤。
管仲贫困,常欺鲍叔,鲍叔终善遇之,不以为言。
已而鲍叔事齐公子小白,管仲事公子纠。 -
99.《游侠列传序》 两汉·司马迁
韩子曰:“儒以文乱法,而侠以武犯禁。
”二者皆讥,而学士多称于世云。
至如以术取宰相、卿、大夫,辅翼其世主,功名俱著于《春秋》,固无可言者。
及若季次、原宪,闾巷人也,读书怀独行君子之德,义不苟合当世,当世亦笑之。 -
100.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。