-
81.《古意(二十首)》 明·袁凯
秦师困邯郸,赵氏旦夕危。
鲁连山中来,排患在重围。
折冲不复言,辞金忽焉归。
清风映东夏,千载以为奇。
我思邹孟氏,处世一何宜。
被发虽可救,闭户终可为。
斯言足明训,贤独未之思。
¤ -
82.《古意(二十首)》 明·袁凯
茫茫古人中,我爱原子思。
食粟岂云饱,衣裘岂应时。
憔悴衡门下,弹琴唱逸诗。
大夫适何来,驷马行。
入门即长叹,念子病何危。
贫病固不同,发言忽若斯。
谁为同门生,白首不见知。
¤ -
83.《古意(二十首)》 明·袁凯
庄周善著书,汪洋不可禁。
时时诋仲尼,何况赐与参。
南金铸刍狗,隋珠弹微禽。
自昔多横议,言高罪弥深。
¤ -
84.《古意(二十首)》 明·袁凯
李斯游洛阳,名遂身亦危。
一人具五刑,于古岂有之。
呼儿语黄犬,相顾涕交颐。
斯时夏黄公,商山方采芝。
¤ -
85.《古意(二十首)》 明·袁凯
段生方逾垣,泄柳方闭门。
二子岂独善,盖亦避世喧。
种粟在南野,种葵在东园。
日夕饭一盘,万钟何加焉。
周孔有遗书,学士有遗言。
吟咏荒园里,聊以终岁年。
¤ -
86.《古意(二十首)》 明·袁凯
朝坐高堂上,白饭鲤鱼羹。
暮归高堂上,华烛送清觯况有四海人,相爱如弟兄。
弹琴析疑义,欢乐各有情。
以兹度一世,聊重不为轻。
不学狂图子,空山望长生。
¤ -
87.《古意(二十首)》 明·袁凯
登高望八荒,未见不死人。
徒看后来冢,累累伤我神。
伯侨与安期,于今亦不存。
如何学仙侣,服食正纷纾独羡颜氏子,陋巷以为仁。
¤ -
88.《古意(二十首)》 明·袁凯
陶潜不愿仕,既仕亦为贫。
遥遥去乡曲,当时已酸辛。
衣冠对俗吏,自卯直至申。
终日惟一飧,浊醪岂沾唇。
归来荒园里,此志乃复伸。
清风坐北窗,鸡黍会四邻。
茫茫宇宙中,我思见其人。
¤ -
89.《古意(二十首)》 明·袁凯
白日生东海,倏忽堕崦嵫。
皓月方满盈,斯须亦已亏。
淮阴有奇功,赫赫在一时。
焉知束缚去,还为儿女欺。
天道每如此,人事安足悲。
独羡鸱夷子,轻舟去江湄。
¤ -
90.《古意(二十首)》 明·袁凯
迢迢青云上,自昔为亨衢。
亨衢岂无极,下视乃泥涂。
商君变法时,宁知裂其躯。
贵贱更迭来,荣辱在须臾。
愿为双黄鹄,游戏江与湖。
¤ -
91.《古意(二十首)》 明·袁凯
关中论功业,相国称发踪。
一朝清苑地,廷尉忽相逢。
免冠且徒跣,局促如儿童。
陆生虽竖儒,进退颇从容。
¤ -
92.《古意(二十首)》 明·袁凯
文皇好直言,容受无留停。
郑公在当时,颇得谏诤名。
□称田舍翁,千载伤我情。
婴鳞固为难,回天亦非轻。
先人有薄田,归与长沮耕。
¤ -
93.《古意(二十首)》 明·袁凯
幽谷有贫士,白发被两肩。
人事既乖互,年运亦迍邅。
敝屣久不缝,短褐夙已穿。
读书虽闻道,好酒况无钱。
常遭富人笑,岂有贵人怜。
我闻齐景公,千驷亦徒然。
夷齐饿西山,后世称圣贤。
¤ -
94.《古意(二十首)》 明·袁凯
十五志为学,四海访巨儒。
低回梁宋郊,浩荡齐鲁区。
庶从父老问,得亲交游徒。
惜哉戎马起,中道乃趑趄。
归来卧荒园,白首成下愚。 -
95.《早渡洛水见流澌尽解春意感人马上偶成戏咏二》 宋·宋庠
春色东来不待招,烟光已过洛阳桥。
如何解尽人间冻,鬓畔霜华转不消。 -
96.《早渡洛水见流澌尽解春意感人马上偶成戏咏二》 宋·宋庠
洛浦冰消润韈尘,野禽何处不呼春。
柳梢弄色花条软,已似遥嗤白首人。 -
97.《古意二首》 宋·叶茵
逝波不可回,白鸟不可驯。
古人成感慨,今人犹古人。 -
98.《古意二首》 宋·叶茵
境空纳风月,心远辞埃尘。
终日穷目力,得景亡天真。 -
99.《和陈叔余韵二首一以谢来意一以勉之》 宋·陈淳
碌碌平生学,惭无席上珍。
仅余守师训,岂欲炫时人。
误入侯门听,翻劳友义陈。
愿从温故业,庶或稍知新。 -
100.《和陈叔余韵二首一以谢来意一以勉之》 宋·陈淳
此道何曾远,吾儒自有珍。
反求皆在我,中画岂由人。
利善分须白,知行语未陈。
若能祛旧见,明德日惟新。