-
141.《蝉鸣一篇五章》 唐·宋华
蝉其鸣矣,于彼疏桐。
庇影容迹,何所不容。
嘒嘒其长,永托于风。 -
142.《玉清行》 唐·柳泌
遥遥寒冬时,萧萧蹑太无。
仰望蕊宫殿,横天临不虚。
下看白日流,上造真皇居。
西牖日门开,南衢星宿疏。 -
143.《临顿为吴中偏胜之地陆鲁望居之不出郛郭旷若…奉题屋壁》 唐·皮日休
一方萧洒地,之子独深居。
绕屋亲栽竹,堆床手写书。
高风翔砌鸟,暴雨失池鱼。
暗识归山计,村边买鹿车。 -
144.《夜行次东关逢魏扶东归》 唐·许浑
南北断蓬飘,长亭酒一瓢。
残云归太华,疏雨过中条。
树色随关迥,河声入塞遥。
劳歌此分首,风急马萧萧。 -
145.《白马津阻雨》 唐·司马扎
津树萧萧旅馆空,坐看疏叶绕阶红。
故乡千里楚云外,归雁一声烟雨中。
漳浦病多愁易老,茂陵书在信难通。
功名倘遂身无事,终向溪头伴钓翁。 -
146.《满庭芳》 宋·蔡伸
秦洞花迷,巫阳梦断,夜来曾到蓝桥。
洞房深处,重许见云翘。
蕙帐残灯耿耿,纱窗外、疏雨萧萧。
双心字,重衾小枕,玉困不胜娇。 -
147.《忆秦娥》 宋·朱雍
风萧萧。
驿亭春信期春潮。
期春潮。
黄昏浮动,谁在江皋。
碧云冉冉横溪桥。
琼车未至余香飘。
余香飘。
一帘疏影,月在花梢。 -
148.《满江红(雨中有怀)》 宋·萧允之
冷逼疏帘,浑不似、今春寂寞。
风雨横,赏心欢事,总如云薄。
柳眼花须空点缀,莺情蝶思应萧索。
但绕庭、流水碧潺潺,车音邈。 -
149.《鹧鸪天·冷落人间昼掩门》 宋·无名氏
冷落人间昼掩门。
泠泠残粉縠成纹。
几枝疏影溪边见,一拂清香马上闻。
冰作质,月为魂。
萧萧细雨入黄昏。
人间暂识东风信,梦绕江南云水村。 -
150.《秋夜叹》 元·王逢
大星芒鬛张,小星光华开。
皇天示兵象,胜地今蒿莱。
河岳气不分,烛龙安在哉?参赞道岂谬,积阴故迟回。
疏风夜萧萧,野磷纷往来。 -
151.《木兰花慢·自中年以去》 元·张之翰
自中年以去,觉岁月、疾如流。
渐鬓影萧萧,人情草草,世事悠悠。
言归几曾归去,向高沙、一度一年秋。
未要清云著脚,且簪黄菊盈头。 -
152.《题雪窦飞雪亭》 宋·高元之
危亭上拂烟雾光,苍崖深到蛟螭穴。
天河飞来破山翠,寒入疏林风自发。
翻珠错玉无时歇,岩前散作千秋雪。
寒声萧萧凛毛发,白云朵朵翔空灭。
飞流溅沫入毫端,天与一诗为题绝。 -
153.《秋晚溪行怀张孔叔》 宋·刘涣
松下凉风吹客衣,隔溪烟树晚依依。
山空不见孤云返,落日唯看倦鸟归。
世上黄金交态薄,酒边白发故人稀。
别来陡觉成疏阔,况复萧萧落叶飞。 -
154.《代胡仓过圣德惠民诗一首》 宋·王阮
平楚皆膏壤,成汤忽旱年。
人知圣虑切,恩遣使臣宣。
乙犯饥荒后,长沙富庶全。
纪年四十载,斗米二三钱。 -
155.《泊淮上》 明·金銮
愁轻游冶兴,老重别离情。
野戍寒更尽,河桥春水生。
断云疏雁影,残月乱鸡声。
明发应千里,萧萧过楚城。 -
156.《梁溪》 明·王达
微波皱绿回轻风,溪流直与南湖通。
人家两岸几兴废,鸥影萧萧夕照中。
孤桡欲发临溪口,澹烟寂历明疏柳。
水清月落正愁人,钟鸣况是僧归后。
芙蓉隔溪千里多,白云满窗生薜萝。
橹声咿剪寒月,去去其如离思何。 -
157.《游惠山》 宋·苏轼
薄云不遮山,疏雨不湿人。
萧萧松径滑,策策芒鞋新。
嘉我二三子,皎然无淄磷。
胜游岂殊昔,清句仍绝尘。
吊古泣旧史,疾谗歌小旻。
哀哉扶风子,难与巢许邻。 -
158.《出游》 宋·陆游
山有篮舆步有舟,放翁身健得闲游。
羊牛点点日将夕,蒲柳萧萧天正秋。
细径僧归云外寺,疏灯人语酒家楼。
归途更爱湖桥月,独倚阑干为小留。 -
159.《九月十二日入南山憩一民舍冒雨炙衣久之》 宋·张耒
石棱如刀不容步,上挽垂藤下无路。
风寒雨滑徒旅愁,舍马杖藜泥没屦。
跻攀颠坠不容发,目眩心寒惊反顾。
亦知垂堂有遗戒,身仰微官欲谁愬。 -
160.《雪晴野望》 宋·张耒
萧萧空谷隐山云,渡水人归何处村。
樵径雪迷唐苑路,鸟声寒集汉祠门。
公堂吏散惟修竹,近岭林疏见饮猿。
客坐无毡君莫笑,陶潜亦有酒盈樽。