-
41.《江城子 歌者张氏,戴仲德仲本时以茶谒其家》 元·舒*
戴郎昆仲太风流。
翠娥愁。
解貂裘。
醉中摸索玉搔头。
绣被*香肌粉滑,云作帐,月为钩。
茅庵权当小秦楼。
意绸缪。
话扬州。
琼花骑鹤两悠悠。
薄幸三生今老矣,无梦到,那温柔。 -
42.《满江红 赠吴又玄,吴又玄得其伯父子云太博》 元·胡炳文
贵贱,累多奇中,作此赠之一画先天,谁知得、已涵玄九。
这易玄机括,子云传授。
杜宇一声春欲晓,牡丹几朵花开昼。
问尧夫、数字自何来,俱参透。 -
43.《岩下观瀑旦晚异状子文有诗辄次其韵》 宋·何麒
瀑色清明气犹雄,非烟非云非白虹。
兜罗绵光秀罘罳,瑠璃□影摇帘栊。
风吹银潢渍苍壁,日照玉柱惊青空。
谁言物象要有尽,我觉端倪殊不穷。
思涌回翔掀舞时,句在缥缈空蒙中。
更将七字写亭午,倚天长剑拖芒锋。 -
44.《四明十题其十·师子岩》 宋·释昙颖
岩形若狻猊,不能千里走。
岂无鸟兽群,与假风雷吼。
寄谢栖息人,想像真妄有。 -
45.《读庄子一受其成形不忘以待尽》 宋·释择崇
人生悉如此,谁悟此中玄。
白日无私照,青山任意眠。
松风来不断,泉石自相便。
路出千峰上,云归竹径边。 -
46.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
大哉圣宣,斯文在兹。
帝王之式,古今之师。
志则春秋,道由忠恕。
贤于尧舜,日月其誉。
维时载雍,戢此武功。
肃昭盛仪,海宇聿崇。 -
47.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
德行首科,显冠学徒。
不迁不贰,乐道以居。
食埃甚忠,在陋自如。
宜称贤哉,岂止不愚。 -
48.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
天经地义,孝哉闵骞。
父母昆弟,莫间莫言。
污君不仕,志气轩轩。
复我汶上,出处休焉。 -
49.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
懿德贤行,有一则尊。
子也履之,成性存存。
骍角有用,犁牛莫论。
刑政之言,惠施元元。 -
50.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
德以充性,行以澡身。
二事在躬,日跻而新。
并驱贤科,得颜与隣。
不幸斯疾,命也莫伸。 -
51.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
循良之要,在于有政。
可使为宰,千室百乘。
师门育材,治心扶性。
退则进之,琢磨之柄。 -
52.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
道义正己,文学擅科。
为宰武城,联以弦歌。
割鸡之试,牛刀谓何。
前言戏尔,博约则多。 -
53.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
辩以饰诈,言以致文。
苟弗执礼,宜奠释纷。
朽木粪墙,置不足言。
言语之科,粗然有闻。 -
54.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
升堂惟光,千乘惟权。
陵暴知非,委质可贤。
折狱言简,结缨礼全。
恶言不耳,仲尼赖焉。 -
55.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
谦德知二,器实瑚琏。
动必几先,孰并其辩。
一使存鲁,五国有变。
终相其主,誉处悠远。 -
56.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
文学之目,名重一时。
为君子儒,作魏侯师。
不要后礼,始可言诗。
假盖小嫌,圣亦不疵。 -
57.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
礼之有本,子能启问。
大哉斯言,当照明训。
德辉泰山,诬祭莫奋。
崇兹祀典,盖永令闻。 -
58.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
养才以道,圣人兼济。
始谓不仁,问鲍良喜。
寓志农圃,似睽仁义。
学稼之辞,岂姑舍是。 -
59.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
惟子有道,天与异容。
状虽云恶,德则其丰。
南止江沱,学者云从。
取士自兹,貌或非公。 -
60.《文宣王及其弟子赞》 宋·宋高宗
夫孝要道,周训群生。
以纲百行,以通神明。
因子侍师,答问成经。
事亲之实,代为仪刑。