-
1.《声无哀乐论》 两汉·嵇康
有秦客问于东野主人曰:「闻之前论曰:『治世之音安以乐,亡国之音哀以思。
』夫治乱在政,而音声应之;故哀思之情,表于金石;安乐之象,形于管弦也。
又仲尼闻韶,识虞舜之德;季札听弦,知众国之风。
斯已然之事,先贤所不疑也。 -
2.《与元九书》 唐·白居易
月日,居易白。
微之足下:自足下谪江陵至于今,凡枉赠答诗仅百篇。
每诗来,或辱序,或辱书,冠于卷首,皆所以陈古今歌诗之义,且自叙为文因缘,与年月之远近也。
仆既受足下诗,又谕足下此意,常欲承答来旨,粗论歌诗大端,并自述为文之意,总为一书,致足下前。 -
3.《和子瞻次韵陶渊明停云诗》 宋·苏辙
欣然而笑,是无枯荣。
手足相依,所锺则情。
情忘意消,神凝不征。
可以安身,可以长生。 -
4.《诗品二十四则·自然》 唐·司空图
俯拾即是,不取诸邻。
俱道适往,著手成春。
如逢花开,如瞻岁新。
真予不夺,强得易贫。
幽人空山,过水采蘋.薄言情晤,悠悠天钧。 -
5.《诗品二十四则·实境》 唐·司空图
取语甚直,计思匪深。
忽逢幽人,如见道心。
晴涧之曲,碧松之阴。
一客荷樵,一客听琴。
情性所至,妙不自寻。
遇之自天,冷然希音。 -
6.《桃源忆故人·玉楼深锁薄情种》 宋·秦观
玉楼深锁薄情种,清夜悠悠谁共?羞见枕衾鸳凤,闷则和衣拥。
无端画角严城动,惊破一番新梦。
窗外月华霜重,听彻《梅花弄》。 -
7.《丁香结·夷则商秋日海棠》 宋·吴文英
香袅红霏,影高银烛,曾纵夜游浓醉。
正锦温琼腻。
被燕踏、暖雪惊翻庭砌。
马嘶人散后,秋风换、故园梦里。 -
8.《六么令·夷则宫七夕》 宋·吴文英
露蛩初响,机杼还催织。
婺星为情慵懒,伫立明河侧。
不见津头艇子,望绝南飞翼。
云梁千尺。 -
9.《醉蓬莱·夷则商七夕和方南山》 宋·吴文英
望碧天书断,宝枕香留,泪痕盈袖。
谁识秋娘,比行云纤瘦。
象尺熏炉,翠针金缕,记倚床同绣。
月亸琼梳,冰销粉汗,南花熏透。 -
10.《陈情表》 魏晋·李密
臣密言:臣以险衅,夙遭闵凶。
生孩六月,慈父见背;行年四岁,舅夺母志。
祖母刘愍臣孤弱,躬亲抚养。
臣少多疾病,九岁不行,零丁孤苦,至于成立。 -
11.《人间词话七则》 清·王国维
有有我之境,有无我之境。
“泪眼问花花不语,乱红飞过秋千去。
”“可堪孤馆闭春寒,杜鹃声里斜阳暮。
”有我之境也。 -
12.《闲情赋》 魏晋·陶渊明
初,张衡作《定情赋》,蔡邕作《静情赋》,检逸辞而宗澹泊,始则荡以思虑,而终归闲正。
将以抑流宕之邪心,谅有助于讽谏。
缀文之士,奕代继作;因并触类,广其辞义。
余园闾多暇,复染翰为之;虽文妙不足,庶不谬作者之意乎。 -
13.《吾兄文夫宦游天台余将官於江左不胜感离之情》 宋·王淹
秋风一夕来,木落江水波。
相将雁南翔,奈有孤飞何。
四海兄弟少,百年离别多。
傥坚归来心,富贵尔则那。 -
14.《寄广川准无则》 明·鲁山泰公
白云红树对离情,秋意微茫画不成。
吟就新诗书落叶,凭风吹过德州城。 -
15.《静斋张敏则舍人赠诗因用其韵为酬》 宋·戴复古
胸次诗书一派清,学如耕稼到秋成。
十年闭户存吾道,万事无心逐世情。
叶落花开关气数,山长水远是功名。
摩挲老眼看新贵,九鼎鸿毛孰重轻。 -
16.《送赵民则少盐提举二首》 宋·杨万里
汉庭近日少宗盟,情选宗英副匠卿。
高帝子孙谁宿德,翰林风月得先生。
又持一节湖南去,政是三湘鴈北征。
但使远民蒙福了,早归词禁赋新鹦。 -
17.《性情吟》 宋·邵雍
君子任性,小人任情。
任性则近,任情则远。 -
18.《上高明府孙世则寄书及诗依韵和酬》 宋·强至
客颜憔悴过三闾,犹喜良朋记拙疏。
忽隔重江论旧契,更言终日困新书。
宦情共减中年后,乐事难同二月初。
好在江山一樽酒,他时怀抱为君舒。 -
19.《别离情所钟十二章章四句送定叟弟之官严陵》 宋·张栻
别驾亦何事,休戚理则同。
但使民受惠,无论别驾功。 -
20.《吕宗卿以病谢客明日约饭则予行矣诗以代简》 宋·方岳
长松落落雪霜姿,欲往欲之我所思。
剥啄始知摩诘病,推敲谁话贾僧诗。
可羞吾事蚊虻等,坐失先生鸡黍期。
细雨断云秋晚路,此情犹有菊花知。