-
81.《题郑好古松图和赵国兴韵》 宋·陈文蔚
笔端老木千岁心,一见洗我尘土襟。
坐久令人忘愠喜,古今碧涧落寒冰。
乍浓乍淡阴复晴,晦明变化天所成。
相画这法如相士,骨奇肉瘦神必清。
烟淡云疏天幂幂,顷刻风雷暗尘壁。
画工羞看手如神,十日一水五百石。 -
82.《秋日古兰花十首》 宋·方回
远闻香淡近闻浓,紫穗丝丝吐雪茸。
不识幽人殢姝子,儿曹方醉木芙蓉。 -
83.《夏自然惠五言古体久之以律体和谢》 宋·方回
古五言诗今罕见,把看愈久愈精神。
何能笔下有斯作,似觉眼中无此人。
政用整严藏细润,元从冷淡出清新。
着鞭更与追陶谢,莫向齐梁踵后尘。 -
84.《颂古四十四首》 宋·释师范
春生夏长,淡饭粗茶。
鱼投臭水,彩奔龊家。 -
85.《颂古四十四首》 宋·释师范
共乐升平道泰时,相逢终不展钥旗。
随宜淡饭清茶外,困卧闲行几个知。 -
86.《颂古一百则》 宋·释正觉
廓然无圣,来机径挺。
得非犯鼻而挥斤,失不回头而堕甑。
寥寥冷坐少林,默默全提正令。
秋清月转霜轮,河淡斗垂衣柄。
绳绳衣钵付儿孙,从此人天成药病。 -
87.《颂古一百则》 宋·释正觉
淡中有味,妙超情谓。
绵绵若存兮象先,兀兀如愚兮道贵。
玉雕文以丧淳,珠在渊而自媚。
十分爽气兮清磨暑秋,一片闲云兮远分天水。 -
88.《颂古一○一首》 宋·释子淳
群花未发梅先拆,万木凋零柏转奇。
云淡不彰节月影,烟轻那露引风枝。 -
89.《颂古一○一首》 宋·释子淳
日午烟凝山突兀,夜央天淡月婵娟。
混然寂照寒宵永,明暗圆融未兆前。 -
90.《颂古一○一首》 宋·释子淳
劫火洞然无相宅,金门不睹玉楼家。
宝天云淡银河冷,浩浩波澜岂动沙。 -
91.《颂古一百二十一首》 宋·释宗杲
劝君不用苦劳神,唤作平常转不亲。
冷淡全然没滋味,一回举起一回新。 -
92.《和俟其按察咏县学古梅》 宋·舒岳祥
前身自是傅岩梅,持斧江南得得来。
一笑见花同臭味,百妖潜影入莓苔。
只将冷淡全超俗,肯向繁浓浪古魁。
爱惜耆儒如此树,二天雨露好培栽。 -
93.《退之谓以鸟鸣春往往为以夏鸣耳古人麦黄韵鹂》 宋·舒岳祥
麦熟即快活,汝不食麦空饶舌。
前时斗粟银百星,老农无银色菜青。
此鸟年年啄草子,今年草根救人死。
鸟无所食饥奈何,见人食麦喜且歌。 -
94.《与东方左史虬修竹篇》 唐·陈子昂
东方公足下:文章道弊五百年矣。
汉魏风骨,晋宋莫传,然而文献有可征者。
仆尝暇时观齐、梁间诗,彩丽竞繁,而兴寄都绝,每以永叹。
思古人,常恐逶迤颓靡,风雅不作,以耿耿也。 -
95.《丹阳行》 唐·孙逖
丹阳古郡洞庭阴,落日扁舟此路寻。
传是东南旧都处,金陵中断碧江深。
在昔风尘起,京都乱如燬. -
96.《句》 唐·卢象
吴越山多秀,新安江甚清。
(见《河岳英灵集》)
书名会粹才偏逸,酒号屠苏味更醇。
(《赠郑虔》,见《唐语林》)
初疑轻烟淡古松,又似山开万仞峰。
(《赠怀素》,见《颜真卿序》) -
97.《达奚侍郎夫人寇氏挽词二首》 唐·王维
束带将朝日,鸣环映牖辰。
能令谏明主,相劝识贤人。
遗挂空留壁,回文日覆尘。
金蚕将画柳,何处更知春。 -
98.《观江淮名胜图》 唐·王昌龄
刻意吟云山,尤知隐沦妙。
远公何为者,再诣临海峤。
而我高其风,披图得遗照。
援毫无逃境,遂展千里眺。 -
99.《长沙早春雪后临湘水,呈同游诸子》 唐·刘长卿
汀洲暖渐渌,烟景淡相和。
举目方如此,归心岂奈何。
日华浮野雪,春色染湘波。
北渚生芳草,东风变旧柯。
江山古思远,猿鸟暮情多。
君问渔人意,沧浪自有歌。 -
100.《汉武帝杂歌三首》 唐·韦应物
汉武好神仙,黄金作台与天近。
王母摘桃海上还,感之西过聊问讯。
欲来不来夜未央,殿前青鸟先回翔。