-
161.《西征赋》 魏晋·潘安
岁次玄枵,月旅蕤宾,丙丁统日,乙未御辰。
潘子凭轼西征,自京徂秦。
乃喟然叹曰:古往今来,邈矣悠哉!寥廓惚恍,化一气而甄三才。
此三才者,天地人道。 -
162.《三都赋》 魏晋·左思
总序
盖诗有六义焉,其二曰赋。
杨雄曰:“诗人之赋丽以则。
”班固曰:“赋者,古诗之流也。 -
163.《双声子·晚天萧索》 宋·柳永
晚天萧索,断蓬踪迹,乘兴兰棹东游。
三吴风景,姑苏台榭,牢落暮霭初收。
夫差旧国,香径没、徒有荒丘。
繁华处,悄无睹,惟闻麋鹿呦呦。 -
164.《醉落魄(忆别)》 宋·苏轼
苍头华发。
故山归计何时决。
旧交新贵音书绝。
惟有佳人,犹作殷勤别。
离亭欲去歌声咽。
潇潇细雨凉吹颊。
泪珠不用罗巾裛。
弹在罗衣,图得见时说。 -
165.《醉落魄》 宋·黄庭坚
苍颜华发。
故山归计无因得。
旧交新贵音书绝。
惟有家人,犹作殷勤别。
离亭欲去歌声咽。
潇潇细雨凉生颊。
泪珠不用罗巾裛。
弹在罗衫,图得见时说。 -
166.《水龙吟(送戴郎中漕荆襄)》 宋·曹勋
晓云阁雨。
疏梅缀玉,尘尾闻谈吐。
精忠许国,才华扌离锦,尘劳释去。
六印雄图,百川明辩,苏张谁数。 -
167.《水调歌头(渡江)》 宋·赵善括
山险号北固,景胜冠南州。
洪涛江上乱云,山里簇红楼。
堪笑萍踪无定,拟泊叶舟何许,无计可依刘。
金阙自帷幄,玉垒老貔貅。 -
168.《沁园春(丙午和淮安朱赞府韵,以同在丙寅安陆围中,朱八十余矣)》 宋·李曾伯
紫金山前,铁骑围中,惟公尚知。
怅当时卯角,鱼犹同队,如今缟鬓,鸥已忘机。
故垒荒榛,群贤拱木,畴记官军夜战时。
不图见,独岁寒不改,老气犹奇。 -
169.《水龙吟(和幕府贺策应)》 宋·李曾伯
吾皇神武中兴,直须整顿舆图旧。
岂惟天顾,岷峨一角,但西其首。
遮护咽喉,扶持气脉,宁无医手。
有庙谟先定,傍观何待,留侯蹑、魏侯肘。 -
170.《沁园春(登凤凰台)》 宋·吴景伯
再上高台,访谪仙兮,仙何所之。
但石城西踞,潮平白鹭,浮图南峙,云淡乌衣。
凤鸟不来,长安何处,惟有碧梧三数枝。
兴亡事,对江山休说,谁是谁非。 -
171.《满庭芳(郭县尹美任)》 宋·熊则轩
波有颓澜,渴无冷镬,谁言制邑为难。
汾阳善政,史在笑谈间。
三载刑清讼简,官事辨、俗阜民安。
帘垂画,焚香宴坐,犹得半清闲。 -
172.《隆中对》 魏晋·陈寿
亮躬耕陇亩,好为《梁父吟》。
身长八尺,每自比于管仲、乐毅,时人莫之许也。
惟博陵崔州平、颍川徐庶元直与亮友善,谓为信然。
时先主屯新野。 -
173.《离骚》 先秦·屈原
帝高阳之苗裔兮,朕皇考曰伯庸。
摄提贞于孟陬兮,惟庚寅吾以降。
皇览揆余初度兮,肇锡余以嘉名:
名余曰正则兮,字余曰灵均。 -
174.《孔雀东南飞/古诗为焦仲卿妻作》 两汉·佚名
汉末建安中,庐江府小吏焦仲卿妻刘氏,为仲卿母所遣,自誓不嫁。
其家逼之,乃投水而死。
仲卿闻之,亦自缢于庭树。
时人伤之,为诗云尔。 -
175.《陈情表》 魏晋·李密
臣密言:臣以险衅,夙遭闵凶。
生孩六月,慈父见背;行年四岁,舅夺母志。
祖母刘愍臣孤弱,躬亲抚养。
臣少多疾病,九岁不行,零丁孤苦,至于成立。 -
176.《玉台新咏序》 南北朝·徐陵
夫凌云概日,由余之所未窥;千门万户,张衡之所曾赋。
周王璧台之上,汉帝金屋之中,玉树以珊瑚为枝,珠帘以玳瑁为匣。
其中有丽人焉。
其人也:五陵豪族,充选掖庭;四姓良家,驰名永巷。 -
177.《送石处士序》 唐·韩愈
河阳军节度、御史大夫乌公,为节度之三月,求士于从事之贤者。
有荐石先生者。
公曰:“先生何如?”曰:“先生居嵩、邙、瀍、谷之间,冬一裘,夏一葛,食朝夕,饭一盂,蔬一盘。
人与之钱,则辞;请与出游,未尝以事免;劝之仕,不应。 -
178.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。 -
179.《后出师表》 魏晋·诸葛亮
先帝深虑汉、贼不两立,王业不偏安,故托臣以讨贼也。
以先帝之明,量臣之才,固知臣伐贼,才弱敌强也。
然不伐贼,王业亦亡。
惟坐而待亡,孰与伐之?是故托臣而弗疑也。 -
180.《与韩荆州书》 唐·李白
白闻天下谈士相聚而言曰:“生不用封万户侯,但愿一识韩荆州。
”何令人之景慕,一至于此耶!岂不以有周公之风,躬吐握之事,使海内豪俊,奔走而归之,一登龙门,则声价十倍!所以龙蟠凤逸之士,皆欲收名定价于君侯。
愿君侯不以富贵而骄之、寒贱而忽之,则三千之中有毛遂,使白得颖脱而出,即其人焉。
白,陇西布衣,流落楚、汉。