-
121.《吾友黄仲秉读枚乘七发至所谓洞房清宫命曰寒》 宋·李流谦
读书必知书,枯卉不足斧。
只词诣微隐,连轴绋剩语。
枚生老宾客,笔力散雹雨。
吴梁两骄王,横甚鬫哮虎。 -
122.《野趣亭》 宋·汪莘
晚唐多处士,林亭足娱嬉。
吾乡盛儒冠,何园可栖迟。
负者有不能,富者有不为。
我穷不出门,出门复坐驰。 -
123.《赠已讷二老轩》 宋·郑清之
吾闻墨者徒,设教本兼爱。
释伽弘其源,方识宇宙大,河沙与宝塔,平待了无碍。
夫何佛法衰,涉晋唐五代。 -
124.《雁湖先生揆初在旦某以家藏唐画炽盛光如来像》 宋·程公许
十方世界香水海,如微尘数无边亿,诸佛各以本誓愿,遍坐道场作饶益。
稽首两足炽盛光, -
125.《式贤和杜夔府百韵过余秋崖下大篇舂容笔力乃》 宋·方岳
林壑黄昏外,衡门紫翠边。
火耕今已老,云卧几何年。
棋敛将残局,篙回兴尽船。
画麟真已矣,骑犊适悠然。 -
126.《寄谢夹谷书隐先生四十四韵》 宋·何梦桂
粤从太极分,大块溟涬洩。
人生於其间,三才位成列。
人极苟不立,清宁将竭裂。
厥初始断鳌,万古功卓绝。 -
127.《游金山寺呈茂老》 宋·蒲寿宬
长江气势何雄雄,波心幻出青莲宫。
江流万古浮不去,疑有根蒂谁能穷。
遡流远见一培塿,传闻壮观疑谈空。
风帆渐迫惊诡异,金碧还绕深蒙茸。 -
128.《贫游》 宋·董嗣杲
厄贫作客嗟不辰,栖危更觉怀家频。
接泥渡头漫簇云,飞雪成块打倒人。
隔江黄梅山嶙峋,莫障疆场风沙尘。
巴河未放船出津,岁晚客子多苦辛。 -
129.《癸卯立秋后一日凿井竹间》 宋·张镃
兹岁苦告晹,旱熯弥五旬。
老火秋益焚,阳螭燎朱鳞。
小寝屡亭午,床移瞰墀垠。
迎南有风到,汛扫方无尘。 -
130.《送横舟真士游茅山》 宋·林景熙
海鲵吹腥浪千尺,野渡横舟人不识。
春风未暖六经灰。
闲抱黄庭煮白石。
缘章夜彻九虎关,坐使业海生青莲。 -
131.《遡蛱诗》 宋·邓深
胪言峡山天下奇,欲观愁隔三千里。
常恐因循孤此兴,非假夤缘那得至。
偶逢月湖起仕宦,正指夔门愁凋敝。
忻然谓我便登陆陟。 -
132.《道中戏成》 宋·杜范
造物人言是小儿,偶然赵样与儿嬉。
不过几块粗顽石,博得人夸几个奇。 -
133.《岁晚诸君送酒赋长歌以谢之》 宋·李处权
我有经纶天下之大志,陶冶万物之雄心。
上书几欲自藏达,君门无籍不可寻。
归来抚剑星斗近,老去援琴山水深。
混迹渔樵友麋鹿,兴发时为梁父吟。 -
134.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
春日打春牛,一击百杂碎。
黄梅石女暗惊胎,生下无名物一块。
问四圣四圣不知,问六凡六凡不会。
风前散作万家春,贱似黄金贵似尘。 -
135.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
一块松根石,顽然自古来。
更无人觑著,岁岁长莓苔。 -
136.《偈颂一百六十首》 宋·释宗杲
诸法本来绝待,触目且无拘碍。
只因断臂觅心。
便有人求忏罪。
无文印子既成,付法传衣厮赖。 -
137.《颂古一百二十一首》 宋·释宗杲
不落不昧,石头土块。
蓦路相逢,银山粉碎。
拍手呵呵笑一场,明州有个憨布袋。 -
138.《四明山记游八十韵》 宋·孙应时
平生抱遐尚,抚剑远行游。
迹谢声利牵,心与岩壑谋。
东征泛沧海,南惊逾丹丘。
西登峨峨啸,北望关陇愁。 -
139.《过雨顶山》 宋·袁说友
直上风顶山,如接天上主。
环观千里内,此山峙为主。
循披下山脊,翠石满原膴。
巉岩巧雕刻,诡特效蟠舞。 -
140.《巫山十二峰二十五韵》 宋·袁说友
巫山磊块山林姿,一邱一壑贪成痴。
寸峰拳石瞥眼过,张皇攫觅惟忧迟。
东南佳山多秀丽,就中所欠雄与奇。
饱闻巫山冠巴峡,奇峰十二相参差。