-
101.《宴琼林(东湖春日)》 宋·黄裳
遽暖间俄寒,妙用向园林,难问春意。
万般声与色,自闻雷、便作浮华人世。
红娇翠软,谁顿悟、天机此理。
似韶容、可驻无人会,且忘言闲醉。 -
102.《江城子 牡丹》 金朝·段克己
百花飞尽彩云空。
牡丹丛。
始潜红。
培养经年,造化夺天功。 -
103.《咏五台》 唐·王通
缥缈蓬莱未足夸,海峰孤绝更无加。
入门已到三摩地,携手同游千岁沙。
碧玉镜开金菡旧,珊瑚树宿白频迦。
殷勤童子能招隐,共采芝茵和紫霞。 -
104.《众乐亭》 宋·吴充
使君新自四明归,邀我同为众乐诗。
山川可爱惜不见,昼想夕思心为罢。
怳然神遇若有得,齎身乃在天之涯。
涨海连空四无岸,天吴却坐鲛人观。 -
105.《乐先生辟新堂以待芍药酴醾,作诗奉赠》 宋·范成大
芍药有国色,酴醾乃天香。
二妙绝世立,百草为不芳。
先生绝俗姿,风味本无双。
年来悟结习,欱试安心方。 -
106.《自警》 宋·秦观
古人去後音容寂,何处茫茫寻旧迹。
君看草遍北邙山,骼骴犹来丘垄积。
那堪此地日黄昏,长途万里伤行客。
只知恩爱动伤情,岂悟区区头已白。 -
107.《桃源行送张颉仲举归武陵》 宋·王令
山环环兮相围,溪乱乱兮涟漪。
花漫漫兮不极,路缭缭兮安之。
弃舟步岸兮欲进复疑,山平阜断兮忽得平原巨泽,莽不知其东西。 -
108.《长思仙》 元·侯善渊
明宗祖,悟真禅。
灵光一点出先天。
易苍丹,*素玄。
澄瑞秀,满山川。
霜天风息自凝然。
散琼花,宝桂圆。 -
109.《临邛道士招魂歌》 宋·艾性夫
锦袜生尘脱红玉,琼蟾夜抱金娥哭。
芙蓉露瘦寒花钿,鳷鹊楼空冷银烛。
轻鸾小凤横紫箫,彩云密漾青霞绡。
桂心沁入锁子骨,蕊宫贝阙天都遥。 -
110.《过李景安论诗为作长句》 宋·方回
三百年来工五七,追雅媲骚谁第一。
独闻彭城陈正字,向来得法金华伯。
终古不朽语言在,以诗教人人不识。
善学少陵而不为,殆如孟子不言易。 -
111.《达理歌》 宋·释印肃
普庵识心达理,不是胡言乱语。
教化三千大千,个个透泥入水。
应无所住生心,更不祭神拜鬼。
时中净念法身,何假烧钱化纸。 -
112.《怀汪圣锡》 宋·张九成
美玉藏精璞,明珠媚深渊。
天清气或朗,光景露涓涓。
或者辄按剑,奇才叹难全。
之子英杰人,声名何轩轩。 -
113.《雨从箕山来》 唐·宋之问
雨从箕山来,倏与飘风度。
晴明西峰日,绿缛南溪树。
此时客精庐,幸蒙真僧顾。
深入清净理,妙断往来趣。
意得两契如,言尽共忘喻。
观花寂不动,闻鸟悬可悟。
向夕闻天香,淹留不能去。 -
114.《杂诗四首》 唐·张说
抱薰心常焦,举旆心常摇。
天长地自久,欢乐能几朝。
君看西陵树,歌舞为谁娇。
山闲苦积雨,木落悲时遽。 -
115.《酬王维》 唐·苑咸
莲花梵字本从天,华省仙郎早悟禅。
三点成伊犹有想,一观如幻自忘筌。
为文已变当时体,入用还推间气贤。
应同罗汉无名欲,故作冯唐老岁年。 -
116.《进秋隼》 唐·耿湋
岂悟因罗者,迎霜献紫微。
夕阳分素臆,秋色上花衣。
举翅云天近,回眸燕雀稀。
应随明主意,百中有光辉。 -
117.《二灵寺守岁》 唐·戴叔伦
守岁山房迥绝缘,灯光香灺共萧然。
无人更献椒花颂,有客同参柏子禅。
已悟化城非乐界,不知今夕是何年。
忧心悄悄浑忘寐,坐待扶桑日丽天。 -
118.《资圣寺贲法师晚春茶会》 唐·武元衡
虚室昼常掩,心源知悟空。
禅庭一雨后,莲界万花中。
时节流芳暮,人天此会同。
不知方便理,何路出樊笼。 -
119.《题赠定光上人》 唐·白居易
二十身出家,四十心离尘。
得径入大道,乘此不退轮。
一坐十五年,林下秋复春。
春花与秋气,不感无情人。
我来如有悟,潜以心照身。
误落闻见中,忧喜伤形神。
安得遗耳目,冥然反天真。 -
120.《叹老三首》 唐·白居易
晨兴照青镜,形影两寂寞。
少年辞我去,白发随梳落。
万化成于渐,渐衰看不觉。
但恐镜中颜,今朝老于昨。