-
1.《二风诗·乱风诗五篇·至荒》 唐·元结
(古有荒王,忘戒慎道,以逸豫失国,故为《至荒》
之诗一章三韵十二句)
国有世谟,仁信勤欤。
王实惛荒,终亡此乎。
焉有力恣谄惑,而不亡其国?呜呼亡王,忍为此心!
敢正亡王,永为世箴。 -
2.《二风诗·乱风诗五篇·至荒》 唐·元结
(古有荒王,忘戒慎道,以逸豫失国,故为《至荒》
之诗一章三韵十二句)
国有世谟,仁信勤欤。
王实惛荒,终亡此乎。
焉有力恣谄惑,而不亡其国?呜呼亡王,忍为此心!
敢正亡王,永为世箴。 -
3.《郭公篇》 宋·危稹
郭公郭公,闻尔失国春秋时,何事到此犹悲啼。
郭公前言亡国故,当时只缘臣子误。
百年社稷不得归,而今家住柘冈西。
满目春风都是恨,声声说与齐侯知。
国亡矣,君勉之。 -
4.《漫浪阁辞》 宋·晁补之
沛高皇之受嬴兮,刘别子曰楚元。
羌好诗而说羲兮,敬设醴于穆生。
戊始怠而穆去兮,申白笑而钳市。
冨传孙而失国兮,派辟强之支子。 -
5.《读素问十六首》 宋·方回
故贵或脱势,封君有败伤。
良医所不治,其人神已亡。
秦汉以至今,此事纷披猖。
失侯可种瓜,奈何失国王。 -
6.《禽言九首·郭公》 宋·刘克庄
郭公郭公曾君国,魂化为鸟憾未释。
满目山河属别人,旧时宫殿归不得。
更姓改物今千春,历历记忆常如新。
郭公蜀帝两痴绝,自古失国知几人。 -
7.《次韵范机宜感怀》 宋·苏籀
珪组纷纷蚁慕羶,徇人可否冀超迁。
伤哉远略疲中国,恸矣长星出互天。
晋楚春秋书失国,惠昭徒驭竟言旋。
朝廷得士为强弱,郭隗来归不首燕。 -
8.《二风诗·乱风诗五篇·至乱》 唐·元结
(古有乱王,肆极凶虐,乱亡乃已,故为《至乱》之诗
二章二韵十二句)
嘻乎王家,曾有凶王,中世失国,岂非骄荒。
复复之难,令则可忘。
嘻乎乱王,王心何思?暴淫虐惑,无思不为;
生人冤怨,言何极之。 -
9.《二风诗·乱风诗五篇·至虐》 唐·元结
(古有虐王,昏毒狂忍,无恶不及,故为《至虐》之诗
二章四韵十八句)
夫为君上兮,慈顺明恕,可以化人。
忍行昏恣, -
10.《二风诗·乱风诗五篇·至乱》 唐·元结
(古有乱王,肆极凶虐,乱亡乃已,故为《至乱》之诗
二章二韵十二句)
嘻乎王家,曾有凶王,中世失国,岂非骄荒。
复复之难,令则可忘。
嘻乎乱王,王心何思?暴淫虐惑,无思不为;
生人冤怨,言何极之。 -
11.《二风诗·乱风诗五篇·至虐》 唐·元结
(古有虐王,昏毒狂忍,无恶不及,故为《至虐》之诗
二章四韵十八句)
夫为君上兮,慈顺明恕,可以化人。
忍行昏恣, -
12.《论政》 唐·邵谒
贤哉三握发,为有天下忧。
孙弘不开阁,丙吉宁问牛。
内政由股肱,外政由诸侯。
股肱政若行,诸侯政自修。 -
13.《二风诗·乱风诗五篇·至虐》 唐·元结
夫为君上兮,慈顺明恕,可以化人。
忍行昏恣,独乐其身;
一徇所欲,万方悲哀。
于斯而喜,当云何哉?
夫为君上兮,兢慎俭约,可以保身,忍行荒惑,虐暴于人;
前世失国,如王者多。
于斯不寤,当如之何。 -
14.《次韵梁尉秦碑》 宋·莫济
六王失国四海归,秦皇东刻南巡碑。
法因史籀有增减,名与苍颉争飞驰。
自言功德可歌颂,黔首个个愚无知。
海神何故独拒命,风涛塞路蟠蛟螭。 -
15.《离郡五绝》 宋·刘克庄
昨日专城守,今朝失国人。
乾坤如许大,无地着孤臣。 -
16.《赠施道州二首》 宋·刘克庄
施先生学有源流,家自长安徒益州。
畴昔建牙当一面,只今失国托诸侯。
身侨岳麓无生计,目断岷峨起暮愁。
闻道汉廷须黼黻,蜀珍那得此淹留。 -
17.《二世》 宋·刘克庄
失国之君多咎政,兴王者作著休符。
亡秦天告由胡亥,非谓长城外有胡。 -
18.《建康六感·梁》 宋·刘子翚
开图属英睿,失国由昏懦。
斯人异前修,拨乱旋致乱。
轻刑下益肆,厚爵臣弥叛。
聪明驰万机,精苦徒宵旰。 -
19.《大雪用前韵五首》 宋·裘万顷
雨师风伯妙天机,幻出乾坤一段奇。
晚对青山浑似画,夜看黄卷可忘饥。
金貂换酒非吾事,铁甲屯边正此时。
失国残胡应冻死,书生犹赋采薇诗。 -
20.《登秦岭作,时陷贼归国》 唐·储光羲
朝出猛兽林,躨跜登高峰。
僮仆履云雾,随我行太空。
羲和舒灵晖,倏忽西极通。
回首望泾渭,隐隐如长虹。