-
1.《上李丈尚书》 宋·王之望
蓬室有姝女,颜色耀朝晖。
幽独人未识,婵娟心自知。
高堂悬宝鉴,美丑良不欺。
借君一寸光,为妾照蛾眉。
念当有所适,辞视结罗衣。
常恐妾命薄,失身轻薄儿。
安得姻婉人,白头同所归。 -
2.《静女》 先秦·佚名
静女其姝,俟我于城隅。
爱而不见,搔首踟蹰。
静女其娈,贻我彤管。
彤管有炜,说怿女美。
自牧归荑,洵美且异。
匪女之为美,美人之贻。 -
3.《杂曲歌辞·茱萸女》 唐·万楚
山阴柳家女,九日采茱萸。
复得东邻伴,双为陌上姝。
插花向高髻,结子置长裾。
作性恒迟缓,非关诧丈夫。
平明折林树,日入反城隅。
侠客邀罗袖,行人挑短书。
蛾眉自有主,年少莫踟蹰。 -
4.《茱萸女》 唐·万楚
山阴柳家女,九日采茱萸。
复得东邻伴,双为陌上姝。
插枝著高髻,结子置长裾。
作性常迟缓,非关诧丈夫。
平明折林樾,日入返城隅。
侠客要罗袖,行人挑短书。
蛾眉自有主,年少莫踟蹰。 -
5.《伤秦姝行》 唐·刘禹锡
长安二月花满城,插花女儿弹银筝。
南宫仙郎下朝晚,曲头驻马闻新声。
马蹄逶迟心荡漾,高楼已远犹频望。 -
6.《秦中吟十首·议婚(一作贫家女)》 唐·白居易
天下无正声,悦耳即为娱。
人间无正色,悦目即为姝。
颜色非相远,贫富则有殊。
贫为时所弃,富为时所趋。 -
7.《神女赋》 先秦·宋玉
楚襄王与宋玉游于云梦之浦,使玉赋高唐之事。
其夜玉寝,果梦与神女遇,其状甚丽,玉异之。
明日,以白王。
王曰:“其梦若何?”玉对曰:“晡夕之后,精神恍忽,若有所喜,纷纷扰扰,未知何意?目色仿佛,乍若有记:见一妇人,状甚奇异。 -
8.《玉女摇仙佩·佳人》 宋·柳永
飞琼伴侣,偶别珠宫,未返神仙行缀。
取次梳妆,寻常言语,有得几多姝丽。
拟把名花比。
恐旁人笑我,谈何容易。 -
9.《三姝媚(古卫舟·人谓此舟曾载钱塘宫人)》 宋·詹玉
一篷儿别苦。
是谁家、花天月地儿女。
紫曲藏娇,惯锦窠金翠,玉璈钟吕。
绮席传宣,笑声里、龙楼三鼓。 -
10.《留题仙游潭中兴寺,寺东有玉女洞,洞南有马》 宋·苏轼
清潭百尺皎无泥,山木阴阴谷鸟啼。
蜀客曾游明月峡,秦人今在武陵溪。
独攀书室窥岩窦,还访仙姝款石闺。
犹有爱山心未至,不将双脚踏飞梯。