-
241.《拙妇吟》 宋·蒲寿宬
生为矮屋女,本乏超世姿。
苟焉执丝枲,安得组绣奇。
人各爱厥子,骄养随所宜。
今晨嫁朱门,装束弗适时。 -
242.《送廖舍人江南安抚》 唐·徐铉
上天本爱民,治乱当有时。
伤嗟江表人,三灾迭扰之,如何遭盛明,不能免流离。
王泽限遐远,孰云天听卑。 -
243.《送黄司户改官东归》 宋·项安世
江西黄郎中,有声满天宇。
于菟老岩穴,晚出彪更怒。
三十补州掾,勇往不辞苦。
首尾庚申年,所事七府主。 -
244.《薛郎远以颂为寿句法崛奇读之喜甚赋比为谢》 宋·晁公溯
家藏五世书,不减王铜川。
仕宦虽陆沈,文章则蝉联。
女归逢其良,辞来亦粲然。
胸次龟负图,笔端骥奔泉。 -
245.《谢天爵惠诗和韵》 宋·陈普
男子须为颜孟徒,文章义理视公沽。
不穷六籍不为学,未了三才未是儒。
当作大鹏辞斥鷃,又如快鹘入群鸟。
泰山到顶无多路,不肯攀登直是愚。 -
246.《送莫少虚赴省试》 宋·郭印
莫君江南佳公子,才华秀拔春兰馥。
少年意气壮虹霓,豪迈不入时人目。
酒量逡巡百盏空,诗锋顷刻千毫秃。
我从识面已忻慕,每恨往还心未熟。 -
247.《读维摩经》 宋·郭印
白衣心出家,从古推净名。
无疾现有疾,特地真机生。
佛欲遣人间,指示转分明。
宜是诸大士,辞屈不能行。 -
248.《题史元量芳润堂》 宋·郭印
圣经杲杲日翔空,元与后学开愚蒙。
著述成书不得已,令人诵习知吾宗。
辞文旨远非外至,一一流出自胸中。
如木有根水有源,敷荣浸渍乃无穷。 -
249.《简史子由主簿》 宋·释宝昙
君归意定气逾平,莫学秋虫泣露声。
少日斲凋须妙指,莫年深稳见真情。
为邻古井无波日,试挈铜瓶待月明。
独抱斯文慰幽寂,莫辞万象与逢迎。 -
250.《咏石得天字》 宋·宋无
肢胍昆仑析,胚浑混沌先。
灵分玄岛峙,秀聚景云群。
覆压风雷窟,枝撑宇宙穿。
崚嶒欹条雾,历吵声萝烟。 -
251.《寄翰苑所知》 宋·宋无
多士富文治,明良际盛时。
骚坛先佩印,策阵已搴旗。
西极蹄千里,南溟翼四垂。
疾雷天地板,崩岳鬼神移。 -
252.《著书》 宋·苏籀
著书前古老虞卿,何必穷愁学乃成。
驾说精心是家训,修辞肆笔体人情。
少年竦跃文章慕,老去冲融道术鸣。
流略从今皆指掌,粗令衰世不喑盲。 -
253.《寄曹嘉父》 宋·王洋
广陵随家天子都,背负巨海襟江湖。
江分青山湖献白,梁宋千里传膏腴。
朱坊琼园玩月夜,谷林九曲秋阳徂。
奇辞巧语不可极,盛事往往开天衢。