-
1.《客愁》 宋·陆游
骑马出门无所诣,端居正尔客愁侵。
苍颜白发入衰境,黄卷青灯空苦心。
天下极知须隽杰,书生何恨死山林。
消磨未尽胸中事,梁甫时时尚一吟。 -
2.《送熊生还乡》 明·李祯
石头城下柳萧疏,久客怀归念远途。
乡梦每生钟断后,客愁偏在酒醒初。
扁舟暮雨青衫薄,折苇凉风白鸟孤。
拟共丘园寻别业,临岐相送独踟蹰。 -
3.《愁(强戏为吴体)》 唐·杜甫
江草日日唤愁生,巫峡泠泠非世情。
盘涡鹭浴底心性,独树花发自分明。
十年戎马暗万国,异域宾客老孤城。
渭水秦山得见否,人经罢病虎纵横。 -
4.《西江贻钓叟骞生(一作西江寄友人骞生)》 唐·温庭筠
晴江如镜月如钩,泛滟苍茫送客愁。
衣泪潜生竹枝曲,春潮遥上木兰舟。
事随云去身难到,梦逐烟销水自流。
昨日欢娱竟何在,一枝梅谢楚江头。 -
5.《客次感怀》 宋·释绍嵩
投老诗成癖,愁生为客途。
烟云长在目,山水暂游吴。
远意极千里,归心寄九衢。
一身仍更病,意绪日荒芜。 -
6.《菩萨蛮(秋雨船中)》 宋·赵长卿
西风转_蒹葭浦。
客愁生怕秋阑雨。
衾冷梦魂惊。
声声滴到明。
不眠_枕听。
故故添新恨。
新恨有谁知。
天寒雁正稀。 -
7.《梅花》 宋·尤袤
冷艳天然白,寒香分外清。
稍惊春色早,又唤客愁生。
待索巡檐笑,嫌闻出塞声。
园林多少树,见尔眼偏明。 -
8.《秋寒》 明·吴上瓒
浪游春复夏,秋更滞陪京。
片雨欺贫病,浮云薄世情。
已知蓬鬓短,不逐客愁生。
忽听南征雁,空思寄远声。 -
9.《闻雁》 宋·陆游
蜻蜓浦中闻雁声,寒侵短褐客愁生。
忽思大散关头路,雪压蒙毡夜下程。 -
10.《学舍诸生罕至或累旬倚席不讲愧而成咏》 宋·宋祁
直舍沈沈掩回廊,古坛槐柳对苍凉。
一囊有客愁饥死,三尺无人问喙长。
瞑据槁梧真用拙,束归高阁分深藏。
日斜广陌驱归鞅,更似笭箵作漫郎。