-
61.《三年冬大礼五首》 唐·曹唐
皇帝斋心洁素诚,自朝真祖报升平。
华山秋草多归马,沧海寒波绝洗兵。
银箭水残河势断,玉炉烟尽日华生。 -
62.《和郑拾遗秋日感事一百韵》 唐·韦庄
祸乱天心厌,流离客思伤。
有家抛上国,无罪谪遐方。
负笈将辞越,扬帆欲泛湘。
避时难驻足,感事易回肠。 -
63.《涂山怀古》 唐·陈陶
落拓书剑晚,清秋鹰正笼。
涂山间来上,敬爱如登龙。
览古觉神王,翛然天地空。
东南更何有,一醉先王风。 -
64.《闰月定四时》 唐·乐伸
圣代承尧历,恒将闰正时。
六旬馀可借,四序应如期。
分至宁愆素,盈虚信不欺。
斗杓重指甲,灰琯再推离。
羲氏兼和氏,行之又则之。
愿言符大化,永永作元龟。 -
65.《洛出书》 唐·张钦敬
浮空九洛水,瑞圣千年质。
奇象八卦分,图书九畴出。
含微卜筮远,抱数阴阳密。
中得天地心,傍探鬼神吉。
昔闻夏禹代,今献唐尧日。
谬此叙彝伦,寰宇贺清谧。 -
66.《恩赐耆老布帛(一作李绛诗)》 唐·崔宗
涣汗中天发,殊私海外存。
衰颜逢圣代,华发受皇恩。
烛物明尧日,垂衣辟禹门。
惜时悲落景,赐帛慰馀魂。
厚泽沾祥咏,微生保子孙。
盛明今尚齿,欢洽九衢樽。 -
67.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
68.《上孙使君》 唐·贯休
圣主得贤臣,天地方交泰。
恭惟岳精粹,多出于昭代。
君侯握文镜,独立尘埃外。
王演俗容仪,崔陵小风概。 -
69.《大蜀皇帝潜龙日述圣德诗五首》 唐·贯休
岳渎殊祥日月精,入尧金镜佐休明。
衣严黼黻皇恩重,剑折芙蓉紫气横。
玉甃金汤山岳峻,花藏台榭管弦清。 -
70.《蒙求》 唐·李瀚2
王戎简要,裴楷清通。
孔明卧龙,吕望非熊。
杨震关西,
丁宽易东。 -
71.《袭美先辈以龟蒙所献五百言既蒙见和复示荣唱…用伸酬谢》 唐·陆龟蒙
洪范分九畴,转成天下规。
河图孕八卦,焕作玄中奇。
先开否臧源,次筑经纬基。
粤若鲁圣出,正当周德衰。 -
72.《西征赋》 魏晋·潘安
岁次玄枵,月旅蕤宾,丙丁统日,乙未御辰。
潘子凭轼西征,自京徂秦。
乃喟然叹曰:古往今来,邈矣悠哉!寥廓惚恍,化一气而甄三才。
此三才者,天地人道。 -
73.《水龙吟(庆王诞辰)》 宋·曹勋
傍阶红药,新梢翠竹,榭阁薰风静。
维神降岳,维熊占梦,姿仪玉聘。
金殿趋庭,禁严衣彩,寝门温靖。
是宗藩帝子,天潢宝牒,当神武、侍明廷。 -
74.《括水调歌》 宋·林正大
太行有盘谷,隐者所翱翔,丈夫行世,磊磊落落信行藏。
遇则声名利泽,不遇采山钓水,何似两俱忘。
谁解盘中趣,与酒为歌章。
问何如,盘之乐,乐无央。 -
75.《中吕·山坡羊》 元·陈草庵
伏低伏弱,装呆装落,是非犹自来着莫。
任从他,待如何?天公尚有妨农过,蚕怕雨寒苗怕火。
阴,也是错;晴,也是错。
身无所干,心无所患,一生不到风波岸。 -
76.《离骚》 先秦·屈原
帝高阳之苗裔兮,朕皇考曰伯庸。
摄提贞于孟陬兮,惟庚寅吾以降。
皇览揆余初度兮,肇锡余以嘉名:
名余曰正则兮,字余曰灵均。 -
77.《苏秦以连横说秦》 先秦·佚名
苏秦始将连横说秦惠王曰:“大王之国,西有巴、蜀、汉中之利,北有胡貉、代马之用,南有巫山、黔中之限,东有肴、函之固。
田肥美,民殷富,战车万乘,奋击百万,沃野千里,蓄积饶多,地势形便,此所谓天府,天下之雄国也。
以大王之贤,士民之众,车骑之用,兵法之教,可以并诸侯,吞天下,称帝而治。
愿大王少留意,臣请奏其效。 -
78.《太史公自序》 两汉·司马迁
太史公曰:“先人有言:‘自周公卒五百岁而有孔子。
孔子卒后至于今五百岁,有能绍明世、正《易传》,继《春秋》、本《诗》、《书》、《礼》、《乐》之际?’”意在斯乎!意在斯乎!小子何敢让焉!上大夫壶遂曰:“昔孔子何为而作《春秋》哉”?太史公曰:“余闻董生曰:‘周道衰废,孔子为鲁司寇,诸侯害子,大夫雍之。
孔子知言之不用,道之不行也,是非二百四十二年之中,以为天下仪表,贬天子,退诸侯,讨大夫,以达王事而已矣。
’子曰:‘我欲载之空言,不如见之于行事之深切著明也。 -
79.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。 -
80.《与韩荆州书》 唐·李白
白闻天下谈士相聚而言曰:“生不用封万户侯,但愿一识韩荆州。
”何令人之景慕,一至于此耶!岂不以有周公之风,躬吐握之事,使海内豪俊,奔走而归之,一登龙门,则声价十倍!所以龙蟠凤逸之士,皆欲收名定价于君侯。
愿君侯不以富贵而骄之、寒贱而忽之,则三千之中有毛遂,使白得颖脱而出,即其人焉。
白,陇西布衣,流落楚、汉。