-
81.《报任少卿书/报任安书》 两汉·司马迁
太史公牛马走司马迁,再拜言。
少卿足下:曩者辱赐书,教以慎于接物,推贤进士为务,意气勤勤恳恳。
若望仆不相师,而用流俗人之言,仆非敢如此也。
仆虽罢驽,亦尝侧闻长者之遗风矣。 -
82.《心术》 宋·苏洵
为将之道,当先治心。
泰山崩于前而色不变,麋鹿兴于左而目不瞬,然后可以制利害,可以待敌。
凡兵上义;不义,虽利勿动。
非一动之为利害,而他日将有所不可措手足也。 -
83.《贾谊论》 宋·苏轼
非才之难,所以自用者实难。
惜乎!贾生,王者之佐,而不能自用其才也。
夫君子之所取者远,则必有所待;所就者大,则必有所忍。
古之贤人,皆负可致之才,而卒不能行其万一者,未必皆其时君之罪,或者其自取也。 -
84.《五人墓碑记》 明·张溥
五人者,盖当蓼洲周公之被逮,激于义而死焉者也。
至于今,郡之贤士大夫请于当道,即除魏阉废祠之址以葬之;且立石于其墓之门,以旌其所为。
呜呼,亦盛矣哉!夫五人之死,去今之墓而葬焉,其为时止十有一月耳。
夫十有一月之中,凡富贵之子,慷慨得志之徒,其疾病而死,死而湮没不足道者,亦已众矣;况草野之无闻者欤?独五人之皦皦,何也?予犹记周公之被逮,在丙寅三月之望。 -
85.《九章》 先秦·屈原
惜诵
惜诵以致愍兮,发愤以抒情。
所作忠而言之兮,指苍天以为正。
令五帝使折中兮,戒六神与向服。 -
86.《七谏》 两汉·东方朔
初放
平生于国兮,长于原野。
言语讷譅兮,又无彊辅。
浅智褊能兮,闻见又寡。 -
87.《九思》 两汉·王逸
逢尤
悲兮愁,哀兮忧!
天生我兮当闇时,被诼谮兮虚获尤。
心烦憒兮意无聊,严载驾兮出戏游。 -
88.《与陈伯之书》 南北朝·丘迟
迟顿首陈将军足下:无恙,幸甚,幸甚!将军勇冠三军,才为世出,弃燕雀之小志,慕鸿鹄以高翔!昔因机变化,遭遇明主,立功立事,开国称孤。
朱轮华毂,拥旄万里,何其壮也!如何一旦为奔亡之虏,闻鸣镝而股战,对穹庐以屈膝,又何劣邪!寻君去就之际,非有他故,直以不能内审诸己,外受流言,沈迷猖蹶,以至于此。
圣朝赦罪责功,弃瑕录用,推赤心于天下,安反侧于万物。
将军之所知,不假仆一二谈也。 -
89.《酒徒遇啬鬼》 未知·佚名
昔一人嗜酒,忽遇故人,其故人乃悭吝之徒。
嗜酒者曰:“望诣贵府一叙,口渴心烦,或茶或酒,求止渴耳。
”故人曰:“吾贱寓甚遐,不敢劳烦玉趾。
”嗜酒者曰:“谅第二三十里耳。 -
90.《稼说送张琥》 宋·苏轼
曷(盍)
尝观于富人之稼乎?其田美而多,其食足而有余。
其田美而多,则可以更休,而地力得全;其食足而有余,则种之常不后时,而敛之常及其熟。
故富人之稼常美,少秕而多实,久藏而不腐。
今吾十口之家,而共百亩之田。 -
91.《芙蓉女儿诔》 清·曹雪芹
维太平不易之元,蓉桂竞芳之月,无可奈何之日,怡红院浊玉,谨以群花之蕊,冰鲛之縠,沁芳之泉,枫露之茗,四者虽微,聊以达诚申信,乃致祭于白帝宫中抚司秋艳芙蓉女儿之前曰:窃思女儿自临浊世,迄今凡十有(通“又)”六载。
其先之乡籍姓氏,湮沦而莫能考者久矣。
而玉得于衾枕栉沐之间,栖息宴游之夕,亲昵狎亵,相与共处者,仅五年八月有奇。
忆女儿曩生之昔,其为质则金玉不足喻其贵,其为性则冰雪不足喻其洁,其为神则星日不足喻其精,其为貌则花月不足喻其色。 -
92.《运命论》 魏晋·李康
夫治乱,运也;穷达,命也;贵贱,时也。
故运之将隆,必生圣明之君。
圣明之君,必有忠贤之臣。
其所以相遇也,不求而自合;其所以相亲也,不介而自亲。 -
93.《西京赋》 两汉·张衡
有冯虚公子者,心侈体忲,雅好博古,学乎旧史氏,是以多识前代之载。
言于安处先生曰:夫人在阳时则舒,在阴时则惨,此牵乎天者也。
处沃土则逸,处瘠土则劳,此系乎地者也。
惨则鲜于欢,劳则褊于惠,能违之者寡矣。 -
94.《柏梁诗》 两汉·刘彻
日月星辰和四时。
骖驾驷马从梁来。
郡国士马羽林材。
总领天下诚难治。 -
95.《满江红 怀岳忠武》 明·张煌言
屈指兴亡,恨南北黄图消歇。
便几个孤忠大义,冰清玉烈。
赵信城边羌笛雨,李陵台上胡笳月。
惨模糊吹出玉关情,声凄切。 -
96.《摸鱼儿·猛思量》 宋·张榘
猛思量、孄窝初度,鲁云呈瑞时节。
平山杨柳苍茫外,犹是乡关明月。
春漏泄。
定知有、梅花先向江南发。 -
97.《水调歌头 偕宪掾分司尉邑,偶得友人招隐之》 元·兀颜思忠
白云渺何许,目断楚江天。
悲风大河南北,跋涉几山川。
手线征衫尘暗,雁足帛书天阔,恨入短长篇。
青镜晓慵看,华发早盈颠。 -
98.《次吴工部夜集韵兼述鄙意》 明·黄云
脱帻掀髯折堕簪,语长真似吐丝蚕。
乞身岂待三宜去,养寿应无七不堪。
屈产昔曾空冀北,人生只合住江南。
赓诗赖有梅花主,吟处宜题退隐庵。 -
99.《将至兰陵道中以远岫重叠出寒花散漫开为韵》 宋·李处权
王民坠涂炭,志士怀愤郁。
岂无卧龙人,想待三顾出。
从容命世豪,肯为庸主屈。
英名如白日,千岁常不殁。 -
100.《梅林分韵赋诗得下字》 宋·施晋卿
郊原宿雨馀,雪重云垂野。
春信初动摇,欲往岂无驾。
使君早着鞭,问路逢耕者。
深寻烟雨村,共作诗酒社。