-
61.《答韦山人隐起龙文药瓢歌》 唐·皎然
野人药瓢天下绝,全如浑金割如月。
彪炳文章智使然,生成在我不在天。
若言有物不由物,何意中虚道性全。 -
62.《东斋夕书》 明·苏伯衡
幽居得自怡,野性方惬素。
高枕一酣眠,长廊独闲步。
白日谁云长,青山忽已暮。
皓月照前阶,凉风满高树。
偶随孤鹤行,时见疏萤度。
即此有余欢,何况山中去。 -
63.《岁暮赠新安吴用卿》 明·王惟俭
北风吹云云四幕,岁尽穷阴苦寂寞。
忽闻有客来大鄣,清姿绝尘立野鹤。
大鄣山客性耽古,开缄发箧光煜?龠。
夏王九牧铸黄金,大泽深山远不若。 -
64.《写真自赞五首》 宋·黄庭坚
饮不过一瓢,食不过一箪,田夫亦不改其乐,而夫子不谓之能贤,何也。
颜渊当首出万物,而奉以四海九州,而享之若是,故曰人不堪其忧。
若余之於山泽,鱼在深藻。
鹿得丰草,伊其野性则然。 -
65.《思白兔杂言戏答公仪忆鹤之作》 宋·欧阳修
君家白鹤户雪毛,我家白兔白玉毫。
谁将赠两翁,谓此二物皎洁胜琼瑶。
已怜野性易驯扰,复爱仙格何孤高。
玉兔四蹄不解舞,不如双鹤能清◇。 -
66.《琴潭》 宋·刘克庄
山形若覆奁,潭面如拭镜。
奇哉几案物,千古弃荒夐。
了无扳跻劳,坐惬幽野性。
泉源黑难穷,崖色碧机映。 -
67.《和子平吊猿》 宋·文同
去年汶山花平僧,求得匡猿远相寄。
来时野性已驯熟,趫捷轻便殊可憙。
呼来遣去会人语,一成已绝归山意。
置之眼前看不足,解去絛索令自恣。 -
68.《题王诜都尉画山水横卷三首》 宋·苏辙
我昔得罪迁南夷,性命顷刻存篙师。
风吹波荡到官舍,号呼谁复相闻知。
小园畜蚁防桶蠹,空庭养蜂收蜜脾。
读书一生空自笑,卖盐竟日那复词。 -
69.《题客舍》 宋·曹勋
路边小舍静无泥,风入松杉绿满枝。
溪抱回堤山抱屋,舟藏曲港竹藏篱。
主人野性留应懒,倦客闲情去輙迟。
内讼尘埃犹仆仆,厚颜如奉北山移。 -
70.《和双溪三首》 宋·曹勋
从来野性自由身,正欲山行不乱群。
小筑与君今不远,松萝只隔一山云。 -
71.《游鹿田三洞》 宋·吴芾
野性平生酷爱山,好山不厌绝跻攀。
感时又见三春暮,乘兴聊同一日闲。
云出岫时迷古洞,鹿耕田处认禅关。
自怜扰扰尘埃里,眼底欣逢水石环。 -
72.《又赋如山》 宋·姜特立
如山堂上好登临,罗列堂前紫翠岑。
万古烟霞供坐啸,四时风月伴閒吟。
海鸥心性沧洲远,野鹿精神草树深。
却笑井蛙并辙鲋,只知缺甃与蹄涔。 -
73.《游灵隐寺》 宋·程公许
赋予好在岩壑,强持缚缨簪。
野性当奈何,惝恍如惊麇。
京华百万家,{角戢}{角戢}瓦叠鳞。
海气荡烦暑,作威凌轹人。 -
74.《九月二十日率赵彥和王平叔刘谊夫游栖岩寺彥》 宋·郭印
少时苦爱山,藜杖春复秋。
峰峦如佳人,一顾销百忧。
野性不受羁,思与麋鹿游。
失脚名宦场,冠缨络人头。 -
75.《秘书山中草堂》 宋·释文珦
谢客开山兴,深居寄草堂。
曲阑凭野色,虚牖敞晴光。
路转青林合,泉流碧涧长。
群峦分向背,平楚接微茫。 -
76.《山林古松》 宋·释文珦
古松形甚怪,得性在山林。
偃盖盘空老,流脂入地深。
青霜曾换骨,野火误烧心。
材大诚难用,良工亦漫寻。 -
77.《冬夜宿司空曙野居,因寄酬赠》 唐·韦应物
南北与山邻,蓬庵庇一身。
繁霜疑有雪,荒草似无人。
遂性在耕稼,所交唯贱贫。
何掾张椽傲,每重德璋亲。 -
78.《冬夜宿司空曙野居,因寄酬赠》 唐·韦应物
南北与山邻,蓬庵庇一身。
繁霜疑有雪,荒草似无人。
遂性在耕稼,所交唯贱贫。
何掾张椽傲,每重德璋亲。 -
79.《述园鹿》 唐·韦应物
野性本难畜,玩习亦逾年。
麑班始力直,麚角已苍然。
仰首嚼园柳,俯身饮清泉。
见人若闲暇,蹶起忽低骞。
兹兽有高貌,凡类宁比肩。
不得游山泽,跼促诚可怜。 -
80.《遇旅鹤》 唐·孙昌胤
灵鹤产绝境,昂昂无与俦。
群飞沧海曙,一叫云山秋。
野性方自得,人寰何所求。
时因戏祥风,偶尔来中州。