-
121.《秋闻子规》 唐·吴融
年年春恨化冤魂,血染枝红压叠繁。
正是西风花落尽,不知何处认啼痕。 -
122.《移石》 唐·褚载
嶙峋一片溪中石,恰称幽人弹素琴。
浪浸多年苔色在,洗来今日碏痕深。
磨看粹色何殊玉,敲有奇声直异金。
不是不堪为器用,都缘良匠未留心。 -
123.《赠闻一上人》 唐·张蠙
见面虽年少,闻名似白头。
玄谈穷释旨,清思掩诗流。
果落痕生砌,松高影上楼。
坛场在三殿,应召入焚修。 -
124.《览柳浑汀洲采白蘋之什,因成一章》 唐·徐夤
采尽汀蘋恨别离,鸳鸯鸂鶒总双飞。
月明南浦梦初断,花落洞庭人未归。
天远有书随驿使,夜长无烛照寒机。
年来泣泪知多少,重叠成痕在绣衣。 -
125.《小儿诗》 唐·路德延
情态任天然,桃红两颊鲜。
乍行人共看,初语客多怜。
臂膊肥如瓠,肌肤软胜绵。
长头才覆额,分角渐垂肩。 -
126.《秋晚郊居》 唐·任翻
远声霜后树,秋色水边村。
野径无来客,寒风自动门。
海山藏日影,江月落潮痕。
惆怅高飞晚,年年别故园。 -
127.《题徐五教池亭》 唐·李中
多士池塘好,尘中景恐无。
年来养鸥鹭,梦不去江湖。
泉脉通深涧,风声起短芦。
惊鱼跳藻荇,戏蝶上菰蒲。 -
128.《杂诗》 唐·无名氏
劝君莫惜金缕衣,劝君须惜少年时。
有花堪折直须折,莫待无花空折枝。
青天无云月如烛,露泣梨花白如玉。
子规一夜啼到明,美人独在空房宿。 -
129.《登岘山观李左相石尊联句》 唐·颜真卿
李公登饮处,因石为洼尊。
——颜真卿
人事岁年改,岘山今古存。
——刘全白 -
130.《宫词(梨园子弟以下四十一首一作王珪诗)》 唐·花蕊夫人
五云楼阁凤城间,花木长新日月闲。
三十六宫连内苑,太平天子住昆山。
会真广殿约宫墙,楼阁相扶倚太阳。
净甃玉阶横水岸,御炉香气扑龙床。 -
131.《长门怨》 唐·刘媛
雨滴梧桐秋夜长,愁心和雨到昭阳。
泪痕不学君恩断,拭却千行更万行。
学画蛾眉独出群,当时人道便承恩。
经年不见君王面,花落黄昏空掩门。 -
132.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
133.《哭吴县房耸明府》 唐·皎然
仁人迈厚德,可谓名实全。
抚迹若疏旷,会心极精研。
履危节讵屈,著论识不偏。
恨以荣级浅,嘉猷未及宣。 -
134.《哭吴县房耸明府》 唐·皎然
仁人迈厚德,可谓名实全。
抚迹若疏旷,会心极精研。
履危节讵屈,著论识不偏。
恨以荣级浅,嘉猷未及宣。 -
135.《观裴秀才松石障歌》 唐·皎然
谁工此松唯拂墨,巧思丹青营不得。
初写松梢风正生,此中势与真松争。
高柯细叶动飒飒,乍听幽飗如有声。 -
136.《哭贾岛》 唐·可止
燕生松雪地,蜀死葬山根。
诗僻降今古,官卑误子孙。
冢栏寒月色,人哭苦吟魂。
墓雨滴碑字,年年添藓痕。 -
137.《古镜》 唐·若虚
轩后红炉独铸成,藓痕磨落月轮呈。
万般物象皆能鉴,一个人心不可明。
匣内乍开鸾凤活,台前高挂鬼神惊。
百年肝胆堪将比,只怕看频素发生。 -
138.《冬末病中作二首》 唐·贯休
冬风吹草木,亦吹我病根。
故人久不来,冷落如丘园。
聃龙与摩诘,吁叹非不闻。
顾惟年少时,未合多忧勤。 -
139.《经旷禅师院》 唐·贯休
吾师楞伽山中人,气岸古淡僧麒麟。
曹溪老兄一与语,金玉声利,泥弃唾委。
兀兀如顽云,骊珠兮固难价其价, -
140.《古塞下曲七首》 唐·贯休
下营依遁甲,分帅把河隍。
地使人心恶,风吹旗焰荒。
搜山得探卒,放火猎黄羊。
唯有南飞雁,声声断客肠。