-
61.《远愁曲》 唐·李序
桃杏忽已残,秾花逐流水。
绿阶日色重,芳草青靡靡。
飞燕衔落花,春风共吹起。
飘散不相知,愁心满千里。 -
62.《蝶恋花·颜色如花肌似雪》 元·赵雍
颜色如花肌似雪。
娇眼传波,密意曾低说。
罗带同心愁未结。
情多不忍成轻别。
别后相思心更切。
异日重逢,镜里花难折。
宝篆香消烟渐歇。 -
63.《踏莎行 黛眉颦色 复古诗集五》 元·王国器
淡扫春痕,轻笼芳靥。
捧心不效吴宫怨。
楚梅酸蹙翠尖纤,湘烟碧聚愁萋*。
绀羽寒凝,月钩金滟。
莺吭咽处微偷敛。
新翻舞态太娇娆,镜中 -
64.《行色》 宋·司马池
冷于陂水淡于秋,远陌初穷见渡头。
犹赖丹青无处画,画成应遣一生愁。 -
65.《二月三日登城郊外春色可人而虏骑未退》 宋·赵万年
平生春日不伤春,今日逢春愁杀人。
触目旌旗非族类,无言桃李少精神。
可怜野兴牵羁兴,不分红尘杂虏尘。
直待元戎攘却后,岘山无惜领嘉宾。 -
66.《侍月愁》 明·葛高行文
夫何月色之灿烂兮,凌树影而入罗帏。
独倚床而延伫兮,侍女怠而欲归。
仰圆灵其万户兮,窃皦皦之清辉。
睹姮娥之纵体兮,扬轻袿之绣裳。 -
67.《和春愁曲》 明·盛彧
鹅黄柳枝扑轻雨,袅断新愁千万缕。
菱花倦拂琐窗间,吹得瑶笙杂莺语。
下床不受春风扶,伤春击碎青珊瑚。
香消玉散绣针涩,闲开五色双氍毹。
离恨难禁情未惬,那肯将心托红叶。
翠帷深护曲阑花,羞杀东家白蝴蝶。 -
68.《洞庭春色》 宋·苏轼
二年洞庭秋,香雾长噀手。
今年洞庭春,玉色疑非酒。
贤王文字饮,醉笔蛟龙走。
既醉念君醒,远饷为我寿。 -
69.《洞庭春色(并引)》 宋·苏轼
安定郡王以黄柑酿酒,谓之洞庭春色,色香味三绝,以饷其犹子德麟。
德麟以饮余,为作此诗。
醉后信笔,颇有沓拖风气。
二年洞庭秋,香雾长噀手。 -
70.《新愁》 宋·晁说之
宿怅故难遣,新愁岂易安。
囷空鼠号掷,庭静鸟喑寒。
月盛中秋色,人亏上国欢。
湾头十二卫,泣涕乞同銮。 -
71.《谢景修惠洞庭春色》 宋·晁说之
洞庭春色何年赋,越国王孙几种愁。
今日忽亲鹦鹉杓,当家余韵落芳洲。 -
72.《和杨孟载春愁曲之什》 元·杨维桢
小楼日日听雨卧,轻云作团拂帘过。
金黄杨柳叶初匀,雪色棠梨花半破。
东家蝴蝶飞无数,西邻燕子来两个。
玉关万里尺书稀,羞杀牡丹如斗大。 -
73.《连雪不已复作绝句咏之及六而止殆未免不愁冻》 宋·赵蕃
背荫常先积,当明竟早消。
草衰犹秀色,柳悴亦长条。 -
74.《师绎诺湖庄之约畏风色不果来以诗见饷次其韵》 宋·曹彦约
宴集惭非左氏庄,妄行村落似猖狂。
人生适意真难遇,天意悭晴未易量。
可但客衣吹杲杲,只愁春色去堂堂。
辍行句好犹追逐,驽蹇奔波怯乘黄。 -
75.《愁坐》 宋·赵文
草色青青有底忙,空斋愁坐日偏长。
一春不作看花梦,满地苔痕煮药香。 -
76.《暗香 吴中顾氏旧时月色亭,陆壹天倡始用白》 元·邵亨贞
水边寒色。
又怎禁傍晚,一声长笛。
废苑日斜,玉蕊疏疏未*摘。
回首江南旧梦,何处觅、黄昏诗笔。 -
77.《万年春·道人财色酒虽无》 元·马钰
道人财色酒虽无。
一点无明著甚除。
恶念不生归莹素,触来勿竞证元初。
我人起处愁无极,烟火消时乐有馀。
欲学神仙须忍辱,莫交烧了那真 -
78.《秋色》 宋·黄庚
凭高望不极,望断动愁情。
落日凄凉处,西风点染成。
丹枫明野驿,白水浸江城。
马上人回首,戎戎黯客程。 -
79.《季夏雨中宛有秋色四望之际百感生焉因题於纸》 宋·李覯
粟花时节雨脩脩,莫道如秋即是秋。
客路几千成大梦,年华一半落东流。
眼存将圣生前笔,心得骚人格外愁。
微物若教无所失,尘埃犹愿补嵩丘。 -
80.《女色无定美赠卿材》 宋·李覯
女色无定美,宠至美则多。
士才无定称,用显称已过。
长字小家子,粲粲秋池荷。
性慧不觉耻,母怜不加诃。