-
101.《贺新郎(用韵题赵晋臣敷文积翠岩、余欲令筑陂於其前)》 宋·辛弃疾
拄杖重来约。
对东风、洞庭张乐,满空箫勺。
巨海拨犀头角出,来向此山高阁。
尚两两、三三前却。 -
102.《水龙吟》 宋·刘克庄
当年玉立清扬,屋梁落月偏相照。
而今衰飒,形骸百丑,情怀十拗。
久已饰巾,尚堪扶杖,听山东诏。
尽后车载汝,营丘封汝,何必在、_溪钓。 -
103.《沁园春(为赵_窝寿)》 宋·张榘
静寿先生,笑傲四并,醉眠_窝。
甚一枰棋壤,掉头不顾,同舟风紧,袖手高歌。
太白词华,更生忠愤,为问山林老得么。
须知道,有淮碑未作,浯石当磨。 -
104.《念奴娇(和臞山用槐城韵见寿)》 宋·刘辰翁
沧洲一叶,待借君、回我炉亭春意。
突兀灵光无立壁,八面江风寒齿。
响D93B廓深,笼门槛赤,数月今才几。
千年未论,岂无数十年计。 -
105.《西江月》 宋·薛式
一炁初回遇朔,鼎中神水温温。
刚柔相会气均匀。
妙在无过浑沌。
八卦循回循绕,推排九窍追奔。
东西沉静合朝昏。
莫与常人议论。 -
106.《沁园春(寿共大卿恕齐治易)》 宋·刘仙伦
周易一书,更三圣人,深切著明。
凡变通动静,有形有象,盈虚消息,时止时行。
天相名卿,日探妙趣,往古来今无两心。
褰帷暇,手韦编不置,聊以娱情。 -
107.《喜迁莺(冬寿太守)》 宋·曹宰
岁华将近。
得昨夜一枝,江南佳信。
建水城中,武夷峰上,恰属老人星分。
间世挺生贤哲,贾马文章清俊。 -
108.《水调歌头(戊戍自寿)》 宋·程必
渤_东南界,西北倚昆仑。
当时推步,但知宇内有乾坤。
午夜风轮微转,驾我浮空泛景,一息过天垠。
俯视人间世,渺渺聚沤尘。 -
109.《六州歌头(送辛稼轩)》 宋·程必
向来抵掌,未必总谈空。
难遍举,质三事,试从公。
记当年,赋得一丘一壑,天鸢阔,渊鱼静,莫击磬,但酌酒,尽从容。
一水西来他日,会从公、曳仗其中。 -
110.《石苍舒醉墨堂》 宋·苏轼
人生识字忧患始,姓名粗记可以休。
何用草书夸神速,开卷惝恍令人愁。
我尝好之每自笑,君有此病何年瘳。
自言其中有至乐,适意无异逍遥游。 -
111.《苏武传(节选)》 两汉·班固
武字子卿,少以父任,兄弟并为郎,稍迁至栘中厩监。
时汉连伐胡,数通使相窥观。
匈奴留汉使郭吉、路充国等前后十余辈,匈奴使来,汉亦留之以相当。
天汉元年,且鞮侯单于初立,恐汉袭之,乃曰:「汉天子我丈人行也。 -
112.《中秋咏怀借杜子美秋日述怀一百韵和寄柳州假鸣桑先生》 明·徐威
异乡青嶂外,故里白云边。
北极悬双眼,中秋度四年。
灯前横一剑,江浒宿孤船。
玉露漙漙忌,金波炯炯然。 -
113.《太史公自序》 两汉·司马迁
太史公曰:“先人有言:‘自周公卒五百岁而有孔子。
孔子卒后至于今五百岁,有能绍明世、正《易传》,继《春秋》、本《诗》、《书》、《礼》、《乐》之际?’”意在斯乎!意在斯乎!小子何敢让焉!上大夫壶遂曰:“昔孔子何为而作《春秋》哉”?太史公曰:“余闻董生曰:‘周道衰废,孔子为鲁司寇,诸侯害子,大夫雍之。
孔子知言之不用,道之不行也,是非二百四十二年之中,以为天下仪表,贬天子,退诸侯,讨大夫,以达王事而已矣。
’子曰:‘我欲载之空言,不如见之于行事之深切著明也。 -
114.《报任少卿书/报任安书》 两汉·司马迁
太史公牛马走司马迁,再拜言。
少卿足下:曩者辱赐书,教以慎于接物,推贤进士为务,意气勤勤恳恳。
若望仆不相师,而用流俗人之言,仆非敢如此也。
仆虽罢驽,亦尝侧闻长者之遗风矣。 -
115.《柳子厚墓志铭》 唐·韩愈
子厚,讳宗元。
七世祖庆,为拓跋魏侍中,封济阴公。
曾伯祖奭,为唐宰相,与褚遂良、韩瑗俱得罪武后,死高宗朝。
皇考讳镇,以事母弃太常博士,求为县令江南。 -
116.《乞校正陆贽奏议进御札子》 宋·苏轼
臣等猥以空疏,备员讲读。
圣明天纵,学问日新。
臣等才有限而道无穷,心欲言而口不逮,以此自愧,莫知所为。
窃谓人臣之纳忠,譬如医者之用药,药虽进于医手,方多传于古人。 -
117.《青霞先生文集序》 明·茅坤
青霞沈君,由锦衣经历上书诋宰执,宰执深疾之。
方力构其罪,赖明天子仁圣,特薄其谴,徙之塞上。
当是时,君之直谏之名满天下。
已而,君纍然携妻子,出家塞上。 -
118.《七谏》 两汉·东方朔
初放
平生于国兮,长于原野。
言语讷譅兮,又无彊辅。
浅智褊能兮,闻见又寡。 -
119.《子虚赋》 两汉·司马相如
楚使子虚使于齐,王悉发车骑,与使者出田。
田罢,子虚过奼乌有先生,亡是公在焉。
坐定,乌有先生问曰:“今日田乐乎?”子虚曰:“乐。
”“获多乎?”曰:“少。 -
120.《治安疏》 明·海瑞
户部云南清吏司主事臣海瑞谨奏;为直言天下第一事,以正君道、明臣职,求万世治安事:君者,天下臣民万物之主也。
惟其为天下臣民万物之主,责任至重。
凡民生利病,一有所不宜,将有所不称其任。
是故事君之道宜无不备,而以其责寄臣工,使之尽言焉。