-
101.《秋怀二首》 宋·黄庭坚
秋阴细细压茅堂,吟虫啾啾昨夜凉。
雨开芭蕉新闲旧,风撼篔簹宫应商。
砧声已急不可缓,檐景既短难为长。
狐裘断缝弃墙角,岂念晏岁多繁霜。 -
102.《莺啼序·荷和赵修全韵》 宋·吴文英
横塘棹穿艳锦,引鸳鸯弄水。
断霞晚、笑折花归,绀纱低护灯蕊。
润玉瘦,冰轻倦浴,斜拖凤股盘云坠。
听银床,声细梧桐,渐搅凉思。 -
103.《莺啼序》 宋·吴文英
横塘棹穿艳锦,引鸳鸯弄水。
断霞晚、笑折花归,绀纱低护灯蕊。
润玉瘦、冰轻倦浴,斜拖凤股盘云坠。
听银床声细。 -
104.《汉宫春·会稽秋风亭观雨》 宋·辛弃疾
亭上秋风,记去年袅袅,曾到吾庐。
山河举目虽异,风景非殊。
功成者去,觉团扇、便与人疏。
吹不断,斜阳依旧,茫茫禹迹都无。 -
105.《江城子 王温季自北都归,过予三河,坐中赋》 元·蔡珪某
鹊声迎客到庭除。
问谁欤。
故人车。
千里归来,尘色半征裾。 -
106.《念奴娇·闹红一舸》 宋·姜夔
余客武陵。
湖北宪治在焉:古城野水,乔木参天。
余与二三友,日荡舟其间。
薄荷花而饮,意象幽闲,不类人境。 -
107.《愚人食盐》 南北朝·僧伽斯那
昔有愚人,至于他家。
主人与食,嫌淡无味。
主人闻已,更为益盐。
既得盐美,便自念言:“所以美者,缘有盐故。
少有尚尔,况复多也?”愚人无智,便空食盐。
食已口爽,反为其患。 -
108.《沁园春·送翁宾旸游鄂渚》 宋·吴文英
情如之何,暮涂为客,忍堪送君。
便江湖天远,中宵同月,关河秋近。
何日清尘。
玉尘生风,貂裘明雪,幕府英雄今几人。 -
109.《寓居分宁去故乡千里不归者二年思念松楸成长》 宋·王炎
暧暧风日暖,林薄皆蕃鲜。
好鸟仍啸歌,晚花亦嫣然。
问之此可时,春莫将禁烟。
家家馔觞豆,拜扫墟墓间。 -
110.《踏莎行·寒草烟光阔》 宋·寇准
寒草烟光阔,渭水波声咽。
春潮雨霁轻尘歇。
征鞍发。
指青青杨柳,又是轻攀折。 -
111.《方山子传》 宋·苏轼
方山子,光、黄间隐人也。
少时慕朱家、郭解为人,闾里之侠皆宗之。
稍壮,折节读书,欲以此驰骋当世,然终不遇。
晚乃遁于光、黄间,曰岐亭。 -
112.《刁景纯学士寄示嘉篇述前后过颍游览之乐不鄙》 宋·苏颂
昔岁寓文馆,雅志慕藩屏。
尝闻近畿州,胜绝惟南颍。
十年走京华,官局苦间冷。
欲求一麾去,数奏囊章请。 -
113.《木皮散人鼓词》 清·贾凫西
释闷怀,破岑寂,只照着热闹处说来。
十字街坊,几下捶皮千古快;
八仙桌上,一声醒木万人惊。
凿破混沌作两间, -
114.《田县尉悲风词》 宋·廖行之
风萧萧兮吹我衣,念故人兮我心孔悲。
飞霞为襜兮彩云为旂,胡徘徊兮耒江之湄。
风萧萧兮吹我裳,念故人兮我心孔伤。
星辰为佩兮明月为璫,胡襄羊兮耒山之阳。 -
115.《水龙吟·闾丘大夫孝终公显尝守黄州》 宋·苏轼
闾丘大夫孝终公显尝守黄州,作栖霞楼,为郡中胜绝。
元丰五年,余谪居黄。
正月十七日,梦扁舟渡江,中流回望,楼中歌乐杂作。
舟中人言:公显方会客也。 -
116.《送顿起》 宋·苏轼
客路相逢难,为乐常不足。
临行挽衫袖,更尝折残菊。
酒阑不忍去,共接一寸烛。
留君终无穷,归驾不免促。 -
117.《思小村》 宋·文天祥
春云惨惨兮春水漫漫,思我故人兮行路难。
君辕以南兮我辕以北,去日以远兮忧不可以终极。
蹇予马兮江皋,式燕兮以游遨。
念我平生兮君郁陶。 -
118.《三犯渡江云》 宋·周密
喜余至,拥裘曳杖,相从于山巅水涯松云竹雪之间。
酒酣,促膝笑语,尽出笈中画、囊中诗以娱客。
醉归船窗,紞然夜鼓半矣。
归途再雪,万山玉立相映发,冰镜晃耀,照人毛发,洒洒清入肝鬲,凛然不自支,疑行清虚府中,奇绝境也。 -
119.《和敬夫斜川诗》 宋·刘芮
病著不任事,淹卧心自休。
经时不出门,况复斜川游。
每觌节物换,恍惊时序流。
少年喜追逐,聚散水上鸥。 -
120.《解连环·柳》 宋·高观国
露条烟叶。
惹长亭旧恨,几番风月。
爱细缕、先窣轻黄,渐拂水藏鸦,翠阴相接。
纤软风流,眉黛浅、三眠初歇。