-
121.《送李策秀才还湖南,因寄幕中亲故兼简衡州吕八郎中》 唐·刘禹锡
深春风日净,昼长幽鸟鸣。
仆夫前致词,门有白面生。
摄衣相问讯,解带坐南荣。
端志见眉睫,苦言发精诚。 -
122.《游桃源一百韵》 唐·刘禹锡
沅江清悠悠,连山郁岑寂。
回流抱绝巘,皎镜含虚碧。
昏旦递明媚,烟岚分委积。
香蔓垂绿潭,暴龙照孤碛。 -
123.《有僧言罗浮事,因为诗以写之》 唐·刘禹锡
君言罗浮上,容易见九垠。
渐高元气壮,汹涌来翼身。
夜宿最高峰,瞻望浩无邻。
海黑天宇旷,星辰来逼人。 -
124.《酬留守牛相公宫城早秋寓言见寄》 唐·刘禹锡
晓月映宫树,秋光起天津。
凉风稍动叶,宿露未生尘。
星气尚芳丽,旷望感心神。
挥毫成逸韵,开閤迟来宾。
摆去将相印,渐为逍遥身。
如招后房宴,却要白头人。 -
125.《平齐行二首》 唐·刘禹锡
胡尘昔起蓟北门,河南地属平卢军。
貂裘代马绕东岳,峄阳孤桐削为角。
地形十二虏意骄,恩泽含容历四朝。 -
126.《送工部萧郎中刑部李郎中…兼中丞分命充京西京北覆粮使》 唐·刘禹锡
霜简映金章,相辉同舍郎。
天威巡虎落,星使出鸳行。
尊俎成全策,京坻阅见粮。
归来虏尘灭,画地奏明光。 -
127.《许给事见示哭工部刘尚书诗因命同作》 唐·刘禹锡
汉室贤王后,孔门高第人。
济时成国器,乐道任天真。
特达圭无玷,坚贞竹有筠。
总戎宽得众,市义贵能贫。 -
128.《武陵书怀五十韵》 唐·刘禹锡
西汉开支郡,南朝号戚藩。
四封当列宿,百雉俯清沅。
高岸朝霞合,惊湍激箭奔。
积阴春暗度,将霁雾先昏。 -
129.《晚岁登武陵城顾望水陆怅然有作》 唐·刘禹锡
星象承乌翼,蛮陬想犬牙。
俚人祠竹节,仙洞闭桃花。
城基历汉魏,江源自賨巴。
华表廖王墓,菜地黄琼家。 -
130.《元和癸巳岁仲秋诏发江陵偏师问罪蛮…寄荆南严司空》 唐·刘禹锡
蛮水阻朝宗,兵符下渚宫。
前筹得上策,无战已成功。
汉使星飞入,夷心草偃同。
歌谣开竹栈,拜舞戢桑弓。 -
131.《石淙(一作五淙十首)》 唐·孟郊
岩谷不自胜,水木幽奇多。
朔风入空曲,泾流无大波。
迢递径难尽,参差势相罗。
雪霜有时洗,尘土无由和。 -
132.《寒溪》 唐·孟郊
霜洗水色尽,寒溪见纤鳞。
幸临虚空镜,照此残悴身。
潜滑不自隐,露底莹更新。
豁如君子怀,曾是危陷人。 -
133.《寿安西渡奉别郑相公》 唐·孟郊
洛河向西道,石波横磷磷。
清风送君子,车远无还尘。
春别亦萧索,况兹冰霜晨。
零落景易入,郁抑抱难申。 -
134.《晓鹤》 唐·孟郊
晓鹤弹古舌,婆罗门叫音。
应吹天上律,不使尘中寻。
虚空梦皆断,歆唏安能禁。
如开孤月口,似说明星心。
既非人间韵,枉作人间禽。
不如相将去,碧落窠巢深。 -
135.《读经》 唐·孟郊
垂老抱佛脚,教妻读黄经。
经黄名小品,一纸千明星。
曾读大般若,细感肸蚃听。
当时把斋中,方寸抱万灵。 -
136.《晓鹤》 唐·孟郊
晓鹤弹古舌,婆罗门叫音。
应吹天上律,不使尘中寻。
虚空梦皆断,歆唏安能禁。
如开孤月口,似说明星心。
既非人间韵,枉作人间禽。
不如相将去,碧落窠巢深。 -
137.《读经》 唐·孟郊
垂老抱佛脚,教妻读黄经。
经黄名小品,一纸千明星。
曾读大般若,细感肸蚃听。
当时把斋中,方寸抱万灵。 -
138.《哭李观》 唐·孟郊
志士不得老,多为直气伤。
阮公终日哭,寿命固难长。
颜子既殂谢,孔门无辉光。
文星落奇曜,宝剑摧修铓。 -
139.《杏殇(杏殇,花乳也,霜翦而落,因悲昔婴,故作是诗)》 唐·孟郊
冻手莫弄珠,弄珠珠易飞。
惊霜莫翦春,翦春无光辉。
零落小花乳,斓斑昔婴衣。
拾之不盈把,日暮空悲归。 -
140.《吊卢殷》 唐·孟郊
诗人多清峭,饿死抱空山。
白云既无主,飞出意等闲。
久病床席尸,护丧童仆孱。
故书穷鼠啮,狼藉一室间。