-
241.《过虎头岩》 宋·释正觉
空岩俨若虎头苍,云腻岩前草木光。
竹吐锦萌春雨饱,松含黄粉野吹香。
石床蟠足散征倦,道境洗心聊坐忘。
投饭上方兰若去,未能痴学顾长康。 -
242.《拟石牛与悟上人》 宋·释正觉
阿牛纯热不鞭牵,卧向古源苍树边。
春谷玉田看去种,雪山香草饱来眠。
背头隆骨任丰载,鼻底流津大作川。
异路行行哮吼处,莫忘露地未萌前。 -
243.《颂古一○一首》 宋·释子淳
水澄月满道人愁,妙尽无依类莫收。
劫外正偏兼带路,不萌枝上辨春秋。 -
244.《偈颂七十二首》 宋·释祖钦
云藏无缝袄,花绽不萌枝。
铜壶漏静,玉户春熙。
敢问时人知不知。 -
245.《赋山庵梅花》 宋·舒岳祥
庭前梅花八九树,长为春风导先路。
他山消息未曾真,特与诗人映门户。
无情有性悟色空,将影和香作言语。
吴酥入酒斗轻萌,是雪是花并月咀。
折来烛下看横斜,素屏淡墨无声句。 -
246.《缘识》 宋·宋太宗
淳化四年立春节,喜遇韶光看白雪。
祥云景象一时呈,凝情霭郁比难说。
人心丕变颜容别,乐天顺叙皆胥悦。
土牛击后便駈耕,万物从兹萌芽发。 -
247.《甲寅岁雪一首》 宋·苏籀
冬燠阳淫遇上春,飞霙爽彻浩无垠。
凌霄据壤平窪凸,破块抽萌蚀腐陈。
皎洁肌容宜夜觌,培堆靀髿诘朝新。
匀匀帝泽烝民粒,止止人寰世界尘。
野渡舟沈堆鹭羽,豪家堂下散瑶珉。
袁生高卧诚清尚,慧可安心奈苦辛。 -
248.《赋丛兰一首》 宋·苏籀
楚郢都梁奇韵佚,岚溪云壑初何僻。
根蒂条荂玩九春,葩叶尖萌碧逾尺。
蕙转东君溢宠光,露浥清华烟染色。
蓊勃天芬透绮疏,英蕤绿艳撩诗客。 -
249.《冬日即事一首》 宋·苏籀
蜡栀五万酬鞭直,洴絖百金真食封。
萧散不萌争闹趣,真醇缪觊养生慵。
涤清研里憨凡笔,磨澈鉴中嚬窘容。
暘旱玄冥僭春令,狐裘羔酒貯严冬。 -
250.《弦歌堂》 宋·王洋
曹务日以浑,令君心自清。
散彼愁欢气,化作难愉声。
欢愉何所寄,寄此弦歌鸣。
歌如珠累累,弦以桐铿铿。 -
251.《出郊》 宋·曾丰
晓欲晴还雨,春疑早又迟。
勾萌麻俟命,颍拔麦乘时。
水有浮天意,山非入俗姿。
野人逢野景,相爱似相知。