-
1.《乔松歌》 宋·王迈
华阳有乔松,直干千太强。
盘根据厚土,劲直凌秋霜。
不知种者谁,拱把由羲皇。
不受秦人封,铁立心慨慷。 -
2.《酬行奯长老》 宋·释重顯
黄金为骨松为姿,道高曾鄙天人师。
有言遗我千古奇,无人知,石虎吞却木羊儿。 -
3.《野园移植小松》 宋·强至
平生岁寒心,颇好岁寒色。
一松如人长,惨淡穷山侧。
樵儿日过之,有意斧斤得。
予心异尔意,野圃为移植。 -
4.《松石歌寿皇太子殿下》 宋·姜特立
万生总总各殊廪,中间变化通希夷。
大椿一万八千岁,蟠桃结实千年期。
虽云阅世最久远,要自与物同推移。
不如长松老为石,仙家旧家尤环奇。 -
5.《罪松》 唐·孟郊
虽为青松姿,霜风何所宜。
二月天下树,绿于青松枝。
勿谓贤者喻,勿谓愚者规。
伊吕代封爵,夷齐终身饥。 -
6.《题履道兄古松图》 宋·释文珦
屏间何人画四松,高标半在烟云中。
人来尽作真松看,槎枒古怪势不同。
一株连蜷如老龙,曾见於康庐窈窱之深峰。
两株横斜苍黛色,曾见於雁荡高寒之绝壁。 -
7.《万松亭(并叙)》 宋·苏轼
麻城县令张毅,植万松于道周以芘行者,且以名其亭。
去未十年,而松之存者十不及三四。
伤来者之不嗣其意也,故作是诗。
十年栽种百年规,好德无人助我仪。 -
8.《孤松篇》 唐·刘希夷
蚕月桑叶青,莺时柳花白。
澹艳烟雨姿,敷芬阳春陌。
如何秋风起,零落从此始。
独有南涧松,不叹东流水。 -
9.《四松》 唐·杜甫
四松初移时,大抵三尺强。
别来忽三载,离立如人长。
会看根不拔,莫计枝凋伤。
幽色幸秀发,疏柯亦昂藏。 -
10.《四松》 唐·杜甫
四松初移时,大抵三尺强。
别来忽三载,离立如人长。
会看根不拔,莫计枝凋伤。
幽色幸秀发,疏柯亦昂藏。 -
11.《古松感兴》 唐·皇甫松
皇天后土力,使我向此生。
贵贱不我均,若为天地情。
我家世道德,旨意匡文明。
家集四百卷,独立天地经。
寄言青松姿,岂羡朱槿荣。
昭昭大化光,共此遗芳馨。 -
12.《双松联句》 宋·杨致祥
古宇列双桧,森郁欹檐角。
高干若偃盖,低枝罗翠幄。
叶硬攒猬毛,子圆如雀壳。
盘根虽轮囷,呈才终卓牵。 -
13.《姑苏杂咏 偃松行(在天平山西,旧文正书院》 明·高启
龙门西冈魏公祠,祠前有松多古枝。
长身蜿蜒横数亩,巨石作枕相撑持。
春泥半封朽死骨,冻藓全聚皴生皮。
无心昂耸上霄汉,偃仰独向荒山垂。 -
14.《种松》 宋·李复
移松自南山,昔种十三株。
连岁苦久旱,十一已凋枯。
两株偶得生,逾年未自如。
近觉稍得地,翠柯渐扶疏。 -
15.《梅岭有松无竹》 宋·曾丰
与梅结友问为谁,松竹中含霜雪姿。
竹岂寒盟已仙去,宿心惟有老松知。 -
16.《酬贾鹏山人郡内新栽松寓兴见赠二首》 唐·柳宗元
芳朽自为别,无心乃玄功。
夭夭日放花,荣耀将安穷。
青松遗涧底,擢莳兹庭中。
积雪表明秀,寒花助葱茏。 -
17.《万松亭》 宋·苏轼
十年栽种百年规,好德无人助我仪。
县令若同仓庾氏,亭松应长子孙枝。
天公不救斧斤厄,野火解怜冰雪姿。
为问几株能合抱,殷勤记取角弓诗。 -
18.《和野渡赋双竹松梅古风》 宋·卫宗武
挺然昂霄蟠涧阿,彼美松者非凡槎。
千林摇落乃孤艇,舞春杨柳傞傞。
翛然照水溪一涯,彼美梅者非凡葩。
冰姿皎洁抱清独,漫山桃李徒繁华。 -
19.《江城子 瓶梅》 元·张之翰
南乡子隔帘风动玉娉娉。
见来曾。
眼偏明。
手拣芳枝,自插古铜瓶。 -
20.《同德麟仲宝过谢公定酌酒赏菊以悲哉秋之为气》 宋·李廌
青松多陈根,女桑漫柔枝。
虚心任寒暑,宁与铁炭期。
旨酒有妙致,青山多令姿。
醉游卧丘壑,於予复何为。