-
21.《戏画古松真清斋前》 宋·王当
轮囷复离奇,不柏亦不栗。
吾庐非夏社,嘉树伊谁植。
刳心谢吹嘘,强骨余霹雳。
峥嵘历风霜,偃蹇岂朝夕。 -
22.《赋得贞松寿姑苏张继孟八十》 明·刘溥
徂徕之松何蜿蜒,根盘厚地枝摩天。
气横东南动光彩,泰山风雪衡山烟。
长风吹天天宇开,飒飒海涛天上来。
世间草木总卑小,如就彭祖观婴孩。 -
23.《和黄鲁直效进士作二首岁寒知松柏》 宋·苏轼
龙蛰虽高卧,鸡鸣不废时。
炎凉徒自变,茂悦两相知。
已负栋梁质,肯为儿女姿。
那忧霜贸贸,未喜日迟迟。
难与夏虫语,永无秋实悲。
谁知此植物,亦解秉天彝。 -
24.《和昌英叔觅松枝作日棚》 宋·杨万里
先人手种一川松,为栋为杗似未中。
只合茅斋听驱使,为公六月唤秋风。
欲和新诗且捻髯,岸巾百匝绕前檐。
茅斋或恐清阴薄,更遣苍官去一添。 -
25.《题金禹瑞画松图》 元·王冕
毕宏韦偃远莫追,画松得名今是谁?黄岩太守夸绝倒,休宁县令争新奇。
苍髯铁甲风雷动,浮云散尽青天空。
只因曾看读碑图,至今多作营丘梦。
钱塘有道金隐君,风流不让今古人。 -
26.《孤松叹》 元·王冕
孤松倚云青亭亭,故老谓是苍龙精。
古苔无花护铁甲,五月忽听秋风声。
幽人恐尔斧斤辱,独傍孤根结茅屋。
月明喜看清影摇,雪冻却愁梢尾秃。 -
27.《依韵酬吴春卿二首其二·松》 宋·范仲淹
亭亭百尺栋梁身,寂寞云根与涧滨。
寒冒雪霜宁是病,静期风月不须春。
萧萧远韵和于乐,密密清阴意在人。
高节直心时勿伐,千秋为石乃知神。 -
28.《松风亭四首》 宋·曾几
长卿壁四立,杜老茅三重。
茶山穷次骨,憩寂以长松。
直干以栋宇,清阴自帡幪。
山泉落高处,审听是松风。 -
29.《松风亭四首》 宋·曾几
有客过茅宇,煮茶坐松风。
问亭果安在,笑指十八公。
君看梁与栋,岂不深且雄。
何必用斤斧,然后成帡幪。 -
30.《古松》 宋·王之道
老松如蛟龙,气夺百万军。
根蟠苍崖石,梢拂青天云。
山神护野火,地主诃樵斤。
魁然栋梁材,为之献吾君。 -
31.《卖松翁》 宋·强至
穷山老松干百尺,纵有爱者势难值。
小松耸擢未及丈,何亦冷落守岩石。
由来世眼习繁侈,竞事妖红与烂白。
往往破产聚名卉,未见有一号松癖。 -
32.《又和松碧轩三绝》 宋·胡寅
欣此幽居惜未深,时搴芳秀浣尘襟。
栋梁自是君材器,铁石空余我寸心。 -
33.《和答钱广文兰松有刚折之叹》 宋·叶适
兰居地之阴,蔼蔼含华滋。
此本不以刚,而为刚者师。
松无栋梁具,何用稼冰雪。
终风挠长林,常恐浪摧折。
愿子比令德,一薰容众蒿。
笑我非帝材,千载空独高。 -
34.《乔松歌》 宋·王迈
华阳有乔松,直干千太强。
盘根据厚土,劲直凌秋霜。
不知种者谁,拱把由羲皇。
不受秦人封,铁立心慨慷。 -
35.《和野渡赋双竹松梅古风》 宋·卫宗武
挺然昂霄蟠涧阿,彼美松者非凡槎。
千林摇落乃孤艇,舞春杨柳傞傞。
翛然照水溪一涯,彼美梅者非凡葩。
冰姿皎洁抱清独,漫山桃李徒繁华。 -
36.《伐墓松》 宋·卫宗武
郁郁乎佳哉,古松茂而秀。
封植难计年,龙鸾相错纠。
天风动清籁,洞庭喧雅奏。
护之珠玉如,期以金石久。 -
37.《巧松》 宋·华岳
赤子亲曾约子房,阿谁培植到横岗。
向人面面皆奇巧,廓庙如何作栋梁。 -
38.《喻卖松者》 宋·释智圆
莫嫌人不买,人亦爱苍翠。
却是岁寒根,难种尘埃地。
且归栽润底,映水成嘉致。
他年苟合拱,采取不我弃。
天子建明堂,此为栋梁备。 -
39.《题余仲祥松斋》 宋·裘万顷
芳妍桃李场,纷趋欻成蹊。
长松坐偃蹇,遂尔不见知。
平生异时人,不与俗转移。
萧然尘埃中,擅此丘壑奇。 -
40.《古松》 宋·林景熙
独占宽闲地,不知摇落天。
山林犹古色,风雪自穷年。
龟伏灵根寿,禽巢绝顶仙。
栋梁非所屑,几见海成田。