-
61.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
我岂爱花者,而独爱此花。
爱之匪无人,诗且数百家。
前有水边横,后有竹外斜。
但作如是观,桃李亦可夸。 -
62.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
种梅欲百亩,谁老意未渝。
有山在堂背,有溪在庭除。
我危坐中央,花以寘坐隅。
人固不可亲,花亦不可疎。 -
63.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
花芳以养性,花阴以休影。
更欲从旁谋,种秫可半顷。
冲寒时一觞,我醉花独醒。
醉醒两相忘,久矣系归艇。 -
64.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
因山为高下,因水为纵横。
恣花欲何之,勿挠所性清。
却愁雪太深,瞻言不胜情。
有时亦肯来,当我户牖明。 -
65.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
人言物不齐,相较三十里。
以梅等君芳,何啻隔弱水。
杜陵状百物,无语可著此。
巡檐索之笑,但不禁冷蕊。 -
66.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
駸駸入衰暮,故作不洁清。
美人美无度,可使一国倾。
胡然立林林,夹此东西荣。
对之意自消,令我欲近名。 -
67.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
以之为雪耶,雪或堕汙浅。
以之为玉耶,玉或附旒冕。
春前每尝试,岁晏不退转。
悠哉似有道,可与共舒卷。 -
68.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
政应违众好,可忍负幽探。
以兹落南雅,蜂蝶独遗憾。
岂无好颜色,一雨竟陈暗。
谁知岁寒姿,可久非可暂。 -
69.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
若以色见我,色衰令人忘。
香为众妙宗,妙亦不在香。
乡来芸芸者,自意傲雪霜。
当斯玉立时,曾莫一在旁。 -
70.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
迟迟可殿后,寂寂可镇浮。
风人第一章,窈窕河之洲。
穆如三代英,惟此宜与俦。
不然则臞仙,玉箫下秦楼。 -
71.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
纷华有心说,艳美得目送。
越在篁苇间,顾使诗兴动。
诗人被花恼,尽日手自弄。
愁吟日不足,又作栩栩梦。 -
72.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
亭亭湘岸竹,炯炯湘波月。
其中雪垂垂,一树为谁设。
不应皂盖人,於此能忘折。
折之寄相思,可以慰分裂。 -
73.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
商山皓须眉,久不见绮黄。
邂逅一笑粲,可与斯人当。
如何为林逋,托根向钱塘。
居遗兰与芷,牢愁梦沅湘。 -
74.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
先人手所种,家在何处村。
自别此堂堂,不知几寒温。
盍归封植之,岁岁为此言。
老如雾中看,正恐目力昏。 -
75.《梅江晚泛二首》 宋·蔡蒙古
罢读出江岸,江波滚滚来。
呼舟閒打桨,载月二更回。 -
76.《梅江晚泛二首》 宋·蔡蒙古
何处吹横笛,萧萧荻苇丛。
徐看钓艇出,蓑笠一渔翁。 -
77.《梅花二首》 宋·潘玙
雪中独爱此花开,莫笑花飞委绿苔。
骨里有香吹不散,明年依旧领春回。 -
78.《梅花二首》 宋·潘玙
冰玉丰姿夐绝尘,山林谁伴岁寒盟。
腊前有雪曾相约,天下无花似此清。
不待春风施造化,只嫌晚角说平生。
月香水影吾家事,却被诗人掠美名。 -
79.《咏梅五十首呈史尚书》 宋·释绍嵩
暖律还吹岭上梅,数枝先发日徘徊。
苔封曲径无人到,付与春风自在开。 -
80.《咏梅五十首呈史尚书》 宋·释绍嵩
白玉花头碧玉枝,茅檐竹坞两幽奇。
从今日日须来看,看尽将开欲落时。