-
81.《庖丁解牛》 先秦·庄周
吾生也有涯,而知也无涯 。
以有涯随无涯,殆已!已而为知者,殆而已矣!为善无近名,为恶无近刑。
缘督以为经,可以保身,可以全生,可以养亲,可以尽年。
庖丁为文惠君解牛,手之所触,肩之所倚,足之所履,膝之所踦,砉然向然,奏刀騞然,莫不中音。 -
82.《闲情赋》 魏晋·陶渊明
初,张衡作《定情赋》,蔡邕作《静情赋》,检逸辞而宗澹泊,始则荡以思虑,而终归闲正。
将以抑流宕之邪心,谅有助于讽谏。
缀文之士,奕代继作;因并触类,广其辞义。
余园闾多暇,复染翰为之;虽文妙不足,庶不谬作者之意乎。 -
83.《始得西山宴游记》 唐·柳宗元
自余为僇人,居是州,恒惴栗。
其隟也,则施施而行,漫漫而游。
日与其徒上高山,入深林,穷回溪,幽泉怪石,无远不到。
到则披草而坐,倾壶而醉。 -
84.《李遥买杖》 宋·沈括
随州大洪山作人李遥,杀人亡命。
逾年,至秭归,因出市,见鬻柱杖者,等闲以数十钱买之。
是时,秭归适又有邑民为人所杀,求贼甚急。
民之子见遥所操杖,识之,曰:“此吾父杖也。 -
85.《饮马长城窟行》 隋代·杨广
肃肃秋风起,悠悠行万里。
万里何所行,横漠筑长城。
岂台小子智,先圣之所营。
树兹万世策,安此亿兆生。 -
86.《芙蓉女儿诔》 清·曹雪芹
维太平不易之元,蓉桂竞芳之月,无可奈何之日,怡红院浊玉,谨以群花之蕊,冰鲛之縠,沁芳之泉,枫露之茗,四者虽微,聊以达诚申信,乃致祭于白帝宫中抚司秋艳芙蓉女儿之前曰:窃思女儿自临浊世,迄今凡十有(通“又)”六载。
其先之乡籍姓氏,湮沦而莫能考者久矣。
而玉得于衾枕栉沐之间,栖息宴游之夕,亲昵狎亵,相与共处者,仅五年八月有奇。
忆女儿曩生之昔,其为质则金玉不足喻其贵,其为性则冰雪不足喻其洁,其为神则星日不足喻其精,其为貌则花月不足喻其色。 -
87.《论积贮疏》 两汉·贾谊
管子曰:“仓廪实而知礼节。
”民不足而可治者,自古及今,未之尝闻。
古之人曰:“一夫不耕,或受之饥;一女不织,或受之寒。
” 生之有时,而用之亡度,则物力必屈。 -
88.《西京赋》 两汉·张衡
有冯虚公子者,心侈体忲,雅好博古,学乎旧史氏,是以多识前代之载。
言于安处先生曰:夫人在阳时则舒,在阴时则惨,此牵乎天者也。
处沃土则逸,处瘠土则劳,此系乎地者也。
惨则鲜于欢,劳则褊于惠,能违之者寡矣。 -
89.《与元九书》 唐·白居易
月日,居易白。
微之足下:自足下谪江陵至于今,凡枉赠答诗仅百篇。
每诗来,或辱序,或辱书,冠于卷首,皆所以陈古今歌诗之义,且自叙为文因缘,与年月之远近也。
仆既受足下诗,又谕足下此意,常欲承答来旨,粗论歌诗大端,并自述为文之意,总为一书,致足下前。 -
90.《观棋大吟》 宋·邵雍
人有精游艺,予尝观弈棋。
筭馀知造化,着外见几微。
好胜心无已,争先意不低。
当人尽宾主,对面如蛮夷。 -
91.《二十世纪太平洋歌》 清·梁启超
亚洲大陆有一士,自名任公其姓梁。
尽瘁国事不得志,断发胡服走扶桑。
扶桑之居读书尚友既一载,耳目神气颇发皇。
少年悬弧四方志,未敢久恋蓬莱乡。 -
92.《孔雀东南飞》 两汉·汉无名氏
序曰:汉末建安中,庐江府小吏焦仲卿妻刘氏,为仲卿母
所遣,自誓不嫁。
其家逼之,乃投水而死。
仲卿闻之,亦 -
93.《满江红·味道韬光》 宋·曹冠
味道韬光,伴耕钓、城南涧曲。
吾不羡、炼丹金井,访仙王屋。
清洁无瑕通隐显,满堂岂肯贪金玉。
向北窗、高卧水风凉,槐阴绿。 -
94.《满江红 归故居答杨润之》 元·吴景奎
袖拂西风,临古道、行行且止。
遥指处、故园三径,归程十里。
老虹青红疏雨外,远山紫翠斜阳里。
更澄江、万顷白鸥轻,天连水。 -
95.《偶题》 宋·蔡沈
作书与蜀客,止为求知音。
不料缘素丝,却与多黄金。
今情既已异,古意何由寻。
一笑陶靖节,雅趣无弦琴。 -
96.《田父吟》 宋·方逢辰
清溪眇如斗大吧,万山壁立土硗瘠。
百分地无一分田,九十九分如剑脊。
一亩之地高复低,节节级级如横梯。
畈心一畦可一亩,边旁一亩分数畦。 -
97.《大涤洞天留题》 宋·何洞清
落魄人间成谩老,足茧胼胝要闻道。
掉头不向声利场,飘飘迥出风尘表。
嗟嗟事事不惬怀,却喜因缘饱幽讨。
登太华兮濯沧浪,云梦湫隘鲁邾小。 -
98.《题玉泉》 宋·黄璞
水性能方圆,泉色常圭璧。
云山静有辉,琼液来无迹。
泉上修禅人,曹溪分一滴。
鉴止更澄源,纷纷万缘息。 -
99.《玉泉》 宋·黄朴
水性能方圆,泉色常珪璧。
云山静有辉,琼液来无迹。
泉上修禅人,曹溪分一滴。
鉴止更澄源,纷纷万缘息。 -
100.《湖山楼》 宋·梁竑
千峰背负乌聊山,一区面蛰龙停渊。
壶中日月自天地,淮南鸡犬皆神仙。
当湖次第列小隐,花坞直与山房连。
海棠成径当步障,藕花满洲宜泛船。