-
221.《花心动(泊舟四圣观)》 宋·史深
肌雪浮香,见梅花清姿,漫劳凝伫。
淡粉最娇,羞把春□,长记寿阳眉妩。
绿苔深迳寻幽地,谁相伴、凌波微步。
翠鸳冷,芳尘路杳,旧游何处。 -
222.《庆清朝慢》 宋·詹玉
红雨争妍,芳尘生润,将春都揉成泥。
分明蕙风薇露,持搦花枝。
款款汗酥薰透,娇羞无奈湿云痴。
偏厮称,霓裳霞佩,玉骨冰肌。 -
223.《天香(宛委山房拟赋龙涎香)》 宋·王易简
烟峤收痕,云沙拥沫,孤槎万里春聚。
蜡杵冰尘,水研花片,带得海山风露。
纤痕透晓,银镂小、初浮一缕。
重剪纱窗暗烛,深垂绣帘微雨。 -
224.《天香(宛委山房拟赋龙涎香)》 宋·李居仁
瀛峤浮烟,沧波挂月,潜虬睡起清晓。
万里槎程,一番花信,付与露薇冰脑。
纤云渐暖,凝翠席、氤氲不了。
银叶重调火活,珠帘日垂风悄。 -
225.《尉迟杯(题卢石溪响碧琴所)》 宋·尹公远
冰弦语。
在竹树、院落深深处。
当年野草闲花,何许浮云飞絮。
征鸿止止,纵汗漫、游人远回顾。 -
226.《沁园春(从臾还亲)》 宋·朱元夫
心上浮香,轩前度影,约久传梅。
奈月意风情,枝南枝北,云婚雨嫁,年去年来。
几望溪桥,屡肥芳信,历尽冰霜春自回。
朝来报,报梢头儿女,并蒂花开。 -
227.《瑞鹤仙(上元应制)》 宋·康与之
瑞烟浮禁苑。
正绛阙春回,新正方半。
冰轮桂华满。
溢花衢歌市,芙蓉开遍。 -
228.《咏红梅花得“红”字》 清·曹雪芹
桃未芳菲杏未红,冲寒先喜笑东风。
魂飞庾岭春难辨,霞隔罗浮梦未通。
绿萼添妆融宝炬,缟仙扶醉跨残虹。
看来岂是寻常色,浓淡由他冰雪中。
(出自《红楼梦》第五十回。
) -
229.《奉同张敬夫城南二十咏》 宋·朱熹
纳湖
诗筒连画卷,坐看复行吟。
想像南湖水,秋来几许深。
东渚 -
230.《正气歌》 宋·文天祥
余囚北庭,坐一土室。
室广八尺,深可四寻。
单扉低小,白间短窄,污下而幽暗。
当此夏日,诸气萃然:雨潦四集,浮动床几,时则为水气;涂泥半朝,蒸沤历澜,时则为土气;乍晴暴热,风道四塞,时则为日气;檐阴薪爨,助长炎虐,时则为火气;仓腐寄顿,陈陈逼人,时则为米气;骈肩杂遝,腥臊汗垢,时则为人气;或圊溷、或毁尸、或腐鼠,恶气杂出,时则为秽气。 -
231.《回董提举中秋请宴启》 宋·文天祥
照江叠节,载画舫之清冰;待月举杯,呼芳樽于绿净。
拜华星之坠几,约明月之浮槎。
风雨满城,何幸两重阳之近;江山如画,尚从前赤壁之游。
槁秸申酬,轮嗣布。 -
232.《送金山乡僧归蜀开堂》 宋·苏轼
撞钟浮玉山,迎我三千指。
众中闻謦欬,未语知乡里。
我非个中人,何以默识子。
振衣忽归去,只影千山里。
涪江与中泠,共此一味水。
冰盘荐琥珀,何似糖霜美。 -
233.《远游》 先秦·屈原
悲时俗之迫阨兮,愿轻举而远游。
质菲薄而无因兮,焉讬乘而上浮?
遭沈浊而污秽兮,独郁结其谁语!
夜耿耿而不寐兮,魂营营而至曙。 -
234.《七谏》 两汉·东方朔
初放
平生于国兮,长于原野。
言语讷譅兮,又无彊辅。
浅智褊能兮,闻见又寡。 -
235.《九思》 两汉·王逸
逢尤
悲兮愁,哀兮忧!
天生我兮当闇时,被诼谮兮虚获尤。
心烦憒兮意无聊,严载驾兮出戏游。 -
236.《芙蓉女儿诔》 清·曹雪芹
维太平不易之元,蓉桂竞芳之月,无可奈何之日,怡红院浊玉,谨以群花之蕊,冰鲛之縠,沁芳之泉,枫露之茗,四者虽微,聊以达诚申信,乃致祭于白帝宫中抚司秋艳芙蓉女儿之前曰:窃思女儿自临浊世,迄今凡十有(通“又)”六载。
其先之乡籍姓氏,湮沦而莫能考者久矣。
而玉得于衾枕栉沐之间,栖息宴游之夕,亲昵狎亵,相与共处者,仅五年八月有奇。
忆女儿曩生之昔,其为质则金玉不足喻其贵,其为性则冰雪不足喻其洁,其为神则星日不足喻其精,其为貌则花月不足喻其色。 -
237.《上林赋》 两汉·司马相如
亡是公听然而笑曰:“楚则失矣,而齐亦未为得也。
夫使诸侯纳贡者,非为财币,所以述职也。
封疆画界者,非为守御,所以禁淫也。
今齐列为东藩,而外私肃慎,捐国逾限,越海而田,其于义固未可也。 -
238.《扬州慢·十里春风》 宋·赵以夫
十里春风,二分明月,蕊仙飞下琼楼。
看冰花翦翦,拥碎玉成毬。
想长日、云阶伫立,太真肌骨,飞燕风流。
敛群芳、清丽精神,都付扬州。 -
239.《西京赋》 两汉·张衡
有冯虚公子者,心侈体忲,雅好博古,学乎旧史氏,是以多识前代之载。
言于安处先生曰:夫人在阳时则舒,在阴时则惨,此牵乎天者也。
处沃土则逸,处瘠土则劳,此系乎地者也。
惨则鲜于欢,劳则褊于惠,能违之者寡矣。 -
240.《益州夫子庙碑》 唐·王勃
述夫帝车南指,遁七曜於中阶;华盖西临,藏五?於太甲。
虽复星辰荡越,三元之轨躅可寻;雷雨沸腾,六气之经纶有序。
然则抚铜浑而观变化,则万象之动不足多也;握瑶镜而临事业,则万机之凑不足大也。
故知功有所服,龟龙不能谢鳞介之尊;器有所归,江汉不能窃朝宗之柄。