平生不镊白,霜雪满鬓眉。照水默自笑,已迫沟壑期。慨然念归休,不计妻子饥;渠饥亦有命,我节讵可移?自我来桐江,实无负惸嫠,谗波如崩山,孤迹则已危。陆子定何人,正恐君未知。午枕梦剡曲,秋风吹钓丝。
何其秀且明,而况清以美。不醉将如何,无吟讵自己。凡与共此者,但须行乐耳。无意固必我,可久速仕止。