-
121.《送虞仲房赴潼川漕》 宋·孙应时
小隐横溪胜,青山照眼高。
芝兰春满痤,风雨醉挥毫。
苦恨登门晚,深惭倒屣劳。
公归佩荷橐,肯问及蓬蒿。 -
122.《又寄潼川漕仲房》 宋·孙应时
巴蜀劳肤使,溪山隔岁华。
一身知放国,万里岂忘家。
腊雪装归辔,春风阅禁花。
君王定前席,不必赋长沙。 -
123.《又寄潼川漕仲房》 宋·孙应时
郡县仍荒政,朝廷念远方。
向来传诏札,不独戒戎羌。
帝德乾坤大,天聪日月光。
边防须至计,社稷倚安疆。 -
124.《又寄潼川漕仲房》 宋·孙应时
鸿雁天涯到,云泥未阔心。
汉卿来子墨,秦殿识中书。
欲作辽东献,空惭楚地馀。
寒虫吟露草,此意合怜渠。 -
125.《和虞仲房潼川运使韵》 宋·袁说友
西湖樽俎忆风流,今日樯乌过我州。
万里相忘嗟又别,九华何惜更同游。
中郎有了新镌石,小子无言只点头。
及此公余多暇日,为君作计且邀留。 -
126.《送资深知潼川府》 宋·袁说友
昔日班行忆旧游,天涯今已说离愁。
珠玑咳唾频倾倒,风月江山几倡酬。
三接自应还北阙,一麾犹欲惠东州。
与君久赋莼鲈约,更约同登竹笮舟。