-
321.《题郭功甫诗卷》 宋·李廌
山人跨鱼天上来,识者珍重愚者猜。
或呼文举异童子,林宗独谓王佐材。
蚩蚩众目如瞽蒙,白马羽雪皆皑皑。
古有仁贤不愚者,举足疐路心徘徊。 -
322.《高风行怀本斋》 宋·王柏
人皆喜君出,我独喜君归。
君出岂不媺,事业生光辉。
君归亦不恶,风味高一时。
人才有消长,世运有盛衰。 -
323.《毕少董繙经图诗》 宋·王铚
我知君子有常心,谁谓春秋无定法。
常心定法皆一途,万变在前吾不惑。
锦衣白马青油客,回首伤心沦异域。
缟带喜赠延州来,一见浑如旧相识。 -
324.《劝学歌》 宋·陈普
太极肇判两仪生,其中人为万物灵。
人亦天地一物耳,独以道义超众形。
立为三才中宇宙,发挥天地经人伦。
兹事初非外烁伐,毫发皆奋七尺身。 -
325.《水车》 宋·陈普
人为万物灵,无处不可见。
天地生物心,得人始周遍。
有心郑国渠,关中为富衍。
三十六陂流,江南谷为贱。 -
326.《国正丈和间齐物之论扫去轨辙超然形外所进高》 宋·杜范
钟鼎非狥利,山林非狥名。
古来豪杰士,不待文王兴。
得时舒气焰,宇宙生光精。
失时卷机轴,圭荜韬纬经。 -
327.《秀山霜晴晚眺与赵宾暘黄惟月联句》 宋·方回
一峰何峥嵘,万象翻匍匐。
心包元气并,影立太空独。
遥瞻极乾端,俯瞰际坤轴。
飘飘凌云身,杳杳送鸿目。 -
328.《畴昔篇》 唐·骆宾王
少年重英侠,弱岁贱衣冠。
既托寰中赏,方承膝下欢。
遨游灞水曲,风月洛城端。
且知无玉馔,谁肯逐金丸。 -
329.《冬行三首》 唐·卢仝
虫豸腊月皆在蛰,吾独何乃劳其形。
小大无由知天命,但怪守道不得宁。
老母妻子一挥手,涕下便作千里行。 -
330.《和答诗十首·和思归乐》 唐·白居易
山中不栖鸟,夜半声嘤嘤。
似道思归乐,行人掩泣听。
皆疑此山路,迁客多南征。
忧愤气不散,结化为精灵。 -
331.《二王后-明祖宗之意也》 唐·白居易
二王后,彼何人,介公酅公为国宾,周武隋文之子孙。
古人有言天下者,非是一人之天下。
周亡天下传于隋,隋人失之唐得之。 -
332.《上孙使君》 唐·贯休
圣主得贤臣,天地方交泰。
恭惟岳精粹,多出于昭代。
君侯握文镜,独立尘埃外。
王演俗容仪,崔陵小风概。 -
333.《哨遍》 宋·苏轼
其陋。
独鄱阳董毅夫过而悦之,有卜邻之意。
乃取归去来词,稍加概括,使就声律,以遗毅夫。
使家僮歌之,时相从于东坡,释耒而和之,扣牛角而为之节,不亦乐乎 -
334.《泊平望吊玄真子》 宋·孙锐
仙非胜地仙不升,地非仙迹地不灵。
古今绝胜天下景,多为羽客梯云軿。
松江之南平望驿,千古清名垂载籍。
遗基废井虽不存,依旧湖光接天碧。 -
335.《题姚司户万翠亭》 宋·崔起之
名山绕旌川,未易千百计。
棲零点耸其西,二幕相扞蔽。
柳山与龙山,连亘殆无际。
大鳌从东出,石鼓鉴奇瑞。 -
336.《哀吕东莱》 宋·巩丰
呜呼吕夫子,天姿素颙昂。
文献绍家学,刻意稽虞唐。
看书如月,洞照所未详。
云雾养豹质,彝尊瑑龙章。 -
337.《题圣果寺介亭诗》 宋·丘濬
金商肃肃淬龙渊,白晓挥开东北天。
天孙引下翡翠烟,层层堆列参井边。
便於裸壤蟠危巅,城雉岧峣暗接连。
地祇欲誇融结权,藓花斸破蛰虫迁。 -
338.《俞舜俞作墨梅八轴皆取古人诗句请余赋之》 宋·沈继祖
天生万物俱森罗,诗人于梅诗独多。
不言成蹊桃与李,何敢当此不类歌。
由来画中有新诗,俞君造次以笔追。
浑然莫知诗画异,手与心犹不自知。 -
339.《己酉赴试白下病归得杂咏五首》 明·郑胤骥
清晨理舟楫,白门溯浩浣。
人涉邛独不,为复需吾伴。
廿年困驱驰,此日路初换。
事习巧慧多,老近节缩贯。 -
340.《登鹅鼻山至绝顶访秦刻石且北望大海山路危甚》 宋·陆游
街头旋买双芒屩,作意登山殊不恶。
苍崖无罅竹鞭逸,崩石欲坠松根络。
凭高开豁快送目,历险崎岖危著脚。
川云忽起两蛟舞,瀑水高吹万珠落。