-
261.《达理歌》 宋·释印肃
普庵识心达理,不是胡言乱语。
教化三千大千,个个透泥入水。
应无所住生心,更不祭神拜鬼。
时中净念法身,何假烧钱化纸。 -
262.《赠医博士范心斋》 宋·舒岳祥
疾病之所生,风寒燥湿毒。
浸淫侵臓腑,脉络起丝粟。
有药所不攻,鍼砭功始录。
有如龙潜见,岩穴通隐伏。 -
263.《代徐思远谢张季万》 宋·王洋
淳风叹辽远,友道伤浇漓。
交情比一线,断续同轩縻。
仁惇既难事,义重亦不支。
寒谷少温律,衡门自寒扉。 -
264.《枯柏》 宋·王洋
斋前两柏树,其大皆十围。
我初营屋时,正与两柏期。
其一傍北亭,其一近南篱。
相去十步间,当夏无炎曦。 -
265.《示衢子》 宋·于石
我学三十年,巧不能胜拙。
汝年今弱冠,慎勿虚岁月。
何必千里师,而后可受业。
何必万卷书,而后称博洽。 -
266.《骊山下逍遥公旧居游集》 唐·张九龄
君子体清尚,归处有兼资。
虽然经济日,无忘幽栖时。
卜居旧何所,休浣尝来兹。
岑寂罕人至,幽深获我思。 -
267.《至闲居精舍呈正上人(即天后故宫)》 唐·储光羲
太室三招提,其趣皆不同。
不同非一趣,况是天游宫。
双岭前夹门,阁道复横空。
宝坊若花积,宛转不可穷。 -
268.《金陵听韩侍御吹笛》 唐·李白
韩公吹玉笛,倜傥流英音。
风吹绕钟山,万壑皆龙吟。
王子停凤管,师襄掩瑶琴。
馀韵度江去,天涯安可寻。 -
269.《夜听许十损诵诗爱而有作》 唐·杜甫
许生五台宾,业白出石壁。
余亦师粲可,身犹缚禅寂。
何阶子方便,谬引为匹敌。
离索晚相逢,包蒙欣有击。 -
270.《寄董卿嘉荣十韵》 唐·杜甫
闻道君牙帐,防秋近赤霄。
下临千雪岭,却背五绳桥。
海内久戎服,京师今晏朝。
犬羊曾烂熳,宫阙尚萧条。 -
271.《杂言月洲歌送赵冽还襄阳》 唐·皇甫冉
汉之广矣中有洲,洲如月兮水环流。
流聒聒兮湍与濑,草青青兮春更秋。
苦竹林,香枫树,樵子罛师几家住。 -
272.《酬翰林白学士代书一百韵(此后江陵时作)》 唐·元稹
昔岁俱充赋,同年遇有司。
八人称迥拔,两郡滥相知。
逸骥初翻步,鞲鹰暂脱羁。
远途忧地窄,高视觉天卑。 -
273.《哭砚山孙道士》 唐·姚合
修短皆由命,暗怀师出尘。
岂知修道者,难免不亡身。
永秘黄庭诀,高悬漉酒巾。
可怜白犬子,闲吠远行人。 -
274.《杜秋娘诗》 唐·杜牧
京江水清滑,生女白如脂。
其间杜秋者,不劳朱粉施。
老濞即山铸,后庭千双眉。
秋持玉斝醉,与唱金缕衣。 -
275.《杜秋娘诗》 唐·杜牧
京江水清滑,生女白如脂。
其间杜秋者,不劳朱粉施。
老濞即山铸,后庭千双眉。
秋持玉斝醉,与唱金缕衣。 -
276.《献王大夫》 唐·方干
高情不与俗人知,耻学诸生取桂枝。
荀宋五言行世早,巢由三诏出溪迟。
操心已在精微域,落笔皆成典诰词。 -
277.《祝风三十二韵》 唐·吴融
我有二顷田,长洲东百里。
环涂为之区,积葑相连纚.
松江流其旁,春夏多苦水。
堤防苟不时,泛滥即无已。 -
278.《耒阳县浮山神庙》 唐·韦庄
一郡皆传此庙灵,庙前松桂古今青。
山曾尧代浮洪水,地有唐臣奠绿醽。
绕坐香风吹宝盖,傍檐烟雨湿岩扃。
为霖自可成农岁,何用兴师远伐邢。 -
279.《寄庐山大愿和尚》 唐·贯休
石上桂成丛,师庵在桂中。
皆云习凿齿,未可扣真风。
雪洗香炉碧,霞藏瀑布红。
何时甘露偈,一寄剡山东。 -
280.《赠持《法华经》僧》 唐·齐己
众人有口,不说是,即说非。
吾师有口何所为,莲经七轴六万九千字,日日夜夜终复始。
乍吟乍讽何悠扬,