-
381.《怀古堂前小梅渐开四首》 宋·杨万里
楝得疏花折得回,银瓶冰水养教开。
忽然灯下数枝影,唤作窗间一树梅。
岁律又残还见此,我头自白不须催。
相看姑置人间事,嚼玉餐香咽一杯。 -
382.《连岭遇雨》 宋·杨万里
肩舆正好看山色,雨里两窗开不得。
此外只有书可观,斜点又来湿书册。
一月秋晴一月泥,南翁此谚似可疑。
山寒却要日暴皆,吾襄不用雨催诗。 -
383.《雪》 宋·欧阳修
新阳力微初破萼,客阴用壮犹相薄。
朝寒棱棱风莫犯,莫雪緌緌止还作。
驱驰风云初惨淡,炫晃山川渐开廓。
光芒可爱初日照,润泽终为和气烁。 -
384.《句》 唐·罗隐
夏窗七叶连阴暗。
,赖家桥上潏河边。
细看月轮真有意,已知青桂近嫦娥。 -
385.《景德观枕流》 宋·白玉蟾
寒泉泻破青山腹,青山不改寒泉绿。
幽人一心泉石心,倚溪著此数椽屋。
窗外飘喷万斛珠,枕边玲珑一片玉。
山涧金龙啸欲飞,涧底银蟾清可掬。 -
386.《次韵王适上元夜二首》 宋·苏辙
灯光欲凝不惊风,月色初睛若发蒙。
羁客不眠诗未就,游人半醉夜方中。
荒城熠耀相明灭,野水芙蓉乱白红。
知欲访僧同寂寂,应怜病懒畏烛烛。 -
387.《次韵王适上元夜二首》 宋·苏辙
宿雨初乾试火城,端居无计伴游行。
厌看门外繁星动,想见僧窗一点明。
老罢逢春无乐事,梦回孤枕有乡情。
重因佳句思樊口,一纸家书百镒轻。 -
388.《同王适赋雪》 宋·苏辙
北风吹雨雨不断,遍满虚空作飞霰。
纸窗独卧不成眠,茅屋无声时一泫。
鸟乌错莫寒未起,庭户空明夜惊旦。
重楼复阁烂生光,绝涧连山漫不见。 -
389.《次韵子瞻特来高安相别先寄迟适远却寄迈迨过》 宋·苏辙
老兄骑骡日百里,据鞍作诗若翻水。
忽吟春草思惠连,因之亦梦添丁子。
群儿竞长堪一笑,老马卧餐何日起。
闻兄尽室皆旧人,见面未曾惟遁耳。 -
390.《送杨腾山人》 宋·苏辙
胸中万卷书,不如一囊钱。
不见杨夫子,岁晚走道边。
夜归空床卧,两手摩涌泉。
窗前雪花落,真火中自然。 -
391.《读平险铭寄李汉老》 宋·刘子翚
官侯凿平剑浦滩,游子不歌行路难。
李公作铭垂不刊,峻峰激流生笔端。
斯文岂但夸雄观,寓理之奥开聋眢。
惟人性天同广胖,横目立见分庭坛。 -
392.《踏莎行 闺情》 明·唐寅
可怪春光,今年偏早,闺中冷落如何好。
因他一去不归来,愁时只是吟芳草。
奈尔双姑,随行随到,其间况味予知道。 -
393.《次韵许节推喜雪》 宋·陈造
雪后缄诗送春燠,何异祠坛起只肃。
吟哦三叹思答报,几欲挥毫纸随缩。
多闻实藉益者三,敬客不啻需之六。
别君方看月弦下,及六仅比羊胛熟。 -
394.《读黄子实诗卷》 宋·吴泳
唐人漫自说金华,山谷云孙自当家。
玄色酿成真一酒,别机织出象生花。
缅怀友义留巫峡,难割闺情下汉嘉。
看彻一编酬未得,夜深窗月净笼纱。 -
395.《题叶子宁林巢》 宋·李弥逊
谁穿空翠开峰房,尽栏寸径一肘墙。
主人官闲苦避俗,北窗高卧追羲皇。
客来初骑果下马,侧身却转花边廊。
新成桃李碍倚杖,旋彻户牖留飞觞。 -
396.《和郑康道喜雪》 宋·曹勋
东方已明云海立,怪来雀噪争枝集。
凛气著人不苦寒,老境增衣欲重袭。
忽惊朔吹翔腊白,陇亩为祥时适及。
稍闻清响食蚕声,渐看落檐倾粟粒。 -
397.《次韵翁士秀病起》 宋·曾协
一间何阔昔未有,拟遣苍头问安否。
果然示疾毗耶城,静看医方出吾肘。
平生豪气干青云,客疾来侵岂能久。
已知筋力却几杖,复见精神照窗牖。 -
398.《陈顺之灵壁石砚山》 宋·楼钥
名画法书环四壁,中有米家真宝石。
群峰森耸外涧流,他物虽奇敢争席。
旧属半山老仙人,佛印乞之如乞邻。
阿章有力负之走,一时攘取成纷纶。 -
399.《次韵章枢密赋吴彩鸾玉篇》 宋·楼钥
文箫蹑彩鸾,夜半恐不逮。
山深忽呼名,惊喜不得退。
仙谪无所逃,士贫何可耐。
乃以三生缘,遂为二姓配。 -
400.《秋兴》 宋·苏泂
秋高朔马肥,壮士多感激。
起看天宇空,万物尽阴黑。
连年稍艰食,所至多盗贼。
人情有驯致,世或尚姑息。