-
21.《寓浯江识老魏秀才》 宋·丘葵
衡茅萧索泣寒虫,独自吟诗句未工。
败叶能令沟水黑,乱云不放夕阳红。
半生辛苦空儒服,一岁蹉跎又朔风。
不意穷乡有奇事,暮年得拜鹿门翁。 -
22.《寓浯江识老魏秀才》 宋·丘葵
月澹蓬门掩候虫,穷通何必问天工。
茶烹粟面粉纷纷白。
灯吐花心灼灼红。
屡改新吟添砚水,密翻旧稿护窗风。
相逢莫道庞公老,览镜先惭似老翁。 -
23.《缘识》 宋·宋太宗
鼻闻心所著,香臭不同根。
穷究缘中识,非干妄想门。 -
24.《缘识》 宋·宋太宗
无事胜多事,非缘不是缘。
深穷浅近意,寻往便知前。 -
25.《缘识》 宋·宋太宗
修行缘识近宗师,妄想真空各自持。
慕道终来归正法,无穷方寸莫教痴。 -
26.《缘识》 宋·宋太宗
五恶贪嗔皆自起,高深海岳犹穷矣。
无明发在一时间,对面如同千万里。 -
27.《缘识》 宋·宋太宗
若言笔法穷绝艺,书一字,至百字,八法从前亦非细。
分间布白要審详,浓淡均匀看可戏。
一则一,二则二, -
28.《缘识》 宋·宋太宗
玄珠玄珠存今古,总在眼前无一睹。
圆似明珠照十方,或来或去寒无雨。
本是真,玄中圣,天仙地仙收不尽。 -
29.《缘识》 宋·宋太宗
精详语议四门开,舒惨阳和意外裁。
远见风尘思往事,无穷日月去还来。
乐耶指趣归三体,周旋道理遍九垓。
贤圣人天常法则,卿云岭上白皑皑。 -
30.《缘识》 宋·宋太宗
淳化四年立春节,喜遇韶光看白雪。
祥云景象一时呈,凝情霭郁比难说。
人心丕变颜容别,乐天顺叙皆胥悦。
土牛击后便駈耕,万物从兹萌芽发。 -
31.《缘识》 宋·宋太宗
蔟蔟排弦声流美,因风独弄无宫徵。
闲庭引思道情中,五音不入行人耳。
仰望云霄听未足,何期到了不成曲。
秋蝉夜噪素琴鸣,边城角罢春水渌。 -
32.《缘识》 宋·宋太宗
巅峰一望水深潭,谁解缘情语话堪。
暗室自开明日月,道心奇异老山菴。
研穷妙理真消息,诫忌先贤让不贪。
稽古尚为今法则,愚蒙太甚苦惔惔。 -
33.《缘识》 宋·宋太宗
栖真大道於南北,清净之间求爱力,坚持雅志穷诸识。
寻常如观在眼前,唯仰三光无蹔息。
忧念苍生不暇食,自挫周遮尝反侧。 -
34.《缘识》 宋·宋太宗
千般万类不相逢,天地尊卑岂易穷。
海岳高深随日转,神仙聚乐隐尘中。
鲜求免得知贪少,多事闲忙总是空。
几个心贤平坦荡,十洲三岛自从容。 -
35.《缘识》 宋·宋太宗
每逢清夜坐更深,白日忙忙各是情。
南北东西谁定准,无穷天地始知名。 -
36.《缘识》 宋·宋太宗
往事兴人感,徘徊思寂寥。
湛然穷古道,群品似相邀。
春台松柏静,秋风海岳摇。
时迁何倏忽,落叶自零飘。 -
37.《缘识》 宋·宋太宗
形影随人得,精修道不迷。
研穷深理路,造化隐端倪。
云引龙吟穴,风生虎啸溪。
少知愚岂解,南北与东西。 -
38.《缘识》 宋·宋太宗
无穷思广大,幽隐便知深。
智达千经论,方关一寸心。
聪明怀往古,曩劫顺从今。
此理人须信,周旋子细寻。 -
39.《缘识》 宋·宋太宗
终日穷经史,思惟事转深。
公忠怀士意,是理好相录。
聪慧玄高鉴,回邪枉用心。
从容闲岁月,学古便知今。 -
40.《缘识》 宋·宋太宗
表里分明说,深穷妙更玄。
愚迷行不到,圣事法中传。
欲界情无定,真空本自然。
今生随曩劫,清净照三天。