-
41.《题栖霞寺僧房》 唐·处默
名山不取买山钱,任构花宫近碧巅。
松桧老依云里寺,楼台深锁洞中天。
风经绝嶂回疏雨,石倚危屏挂落泉。
欲结茅庵共师住,肯饶多少薜萝烟。 -
42.《七言》 唐·吕岩
周行独力出群伦,默默昏昏亘古存。
无象无形潜造化,有门有户在乾坤。
色非色际谁穷处,空不空中自得根。 -
43.《仙掌铭》 唐·独孤及
阴阳开阖,元气变化,泄为百川,凝为崇山,山川之作,与天地并,疑有真宰而未知尸其功者。
有若巨灵赑屃,攘臂其间,左排首阳,右拓太华,绝地轴使中裂,坼山脊为两道,然后导河而东,俾无有害,留此巨迹于峰之巅。
后代揭厉于玄踪者,聆其风而骇之,或谓诙诡不经,存而不议。
及以为学者拘其一域,则惑于余方。 -
44.《三犯渡江云》 宋·周密
喜余至,拥裘曳杖,相从于山巅水涯松云竹雪之间。
酒酣,促膝笑语,尽出笈中画、囊中诗以娱客。
醉归船窗,紞然夜鼓半矣。
归途再雪,万山玉立相映发,冰镜晃耀,照人毛发,洒洒清入肝鬲,凛然不自支,疑行清虚府中,奇绝境也。 -
45.《括江神子》 宋·林正大
狂胡鞍马自为家。
遣宫娃。
嫁胡沙。
万里风烟,行不见京华。 -
46.《独秀峰》 清·袁枚
来龙去脉绝无有,突然一峰插南斗。
桂林山水奇八九,独秀峰尤冠其首。
三百六级登其巅,一城烟水来眼前。
青山尚且直如弦,人生孤立何伤焉? -
47.《中秋咏怀借杜子美秋日述怀一百韵和寄柳州假鸣桑先生》 明·徐威
异乡青嶂外,故里白云边。
北极悬双眼,中秋度四年。
灯前横一剑,江浒宿孤船。
玉露漙漙忌,金波炯炯然。 -
48.《释秘演诗集序》 宋·欧阳修
予少以进士游京师,因得尽交当世之贤豪。
然犹以谓国家臣一四海,休兵革,养息天下以无事者四十年,而智谋雄伟非常之士,无所用其能者,往往伏而不出,山林屠贩,必有老死而世莫见者,欲从而求之不可得。
其后得吾亡友石曼卿。
曼卿为人,廓然有大志,时人不能用其材,曼卿亦不屈以求合。 -
49.《送天台陈庭学序》 明·宋濂
西南山水,惟川蜀最奇。
然去中州万里,陆有剑阁栈道之险,水有瞿塘、滟滪之虞。
跨马行,则篁竹间山高者,累旬日不见其巅际。
临上而俯视,绝壑万仞,杳莫测其所穷,肝胆为之悼栗。 -
50.《九章》 先秦·屈原
惜诵
惜诵以致愍兮,发愤以抒情。
所作忠而言之兮,指苍天以为正。
令五帝使折中兮,戒六神与向服。 -
51.《杂诗 其一》 魏晋·陶渊明
遥遥从羁役,一心处两端。
掩泪汛东逝,顺流追时迁。
日没星与昂,势翳西山巅。
萧条隔又涯,惆怅念常餐。
慷慨思南归,路遐无由缘。
关梁难亏替,绝音寄斯篇。 -
52.《忆山送人》 宋·苏洵
少年喜奇迹,落拓鞍马间。
纵目视天下,爱此宇宙宽。
山川看不厌,浩然遂忘还。
岷峨最先见,晴光厌西川。 -
53.《柴关岭雪》 清·曾国藩
我行度柴关,山关惊我马。
密雪方未阑,飞花浩如泻。
万岭堆水银,乾坤一大冶。
走兽交横奔,冻禽窜荒野。 -
54.《柳梢青 赋枯梅寄张郎中马同知 强村丛书用绣》 元·张伯淳
冷淡根。
小春时候,两蕊三花。
栽向西湖,移来东阁,一任安排。
绝怜瘦影横斜。
但宜在、山巅水涯。
花里平安,岭头孤秀,荣悴争些。 -
55.《苏武慢·十载燕山》 元·虞集
十载燕山,十年江上,惯见半生风雪。
对雪无舟,泛舟无雪,不遇并时高洁。
断港残沙,今兹何夕,一似剡溪归越。
但掀篷、数尺梅花,人迹鸟飞俱绝。 -
56.《画天都峰自题》 未知·刘海粟
九上黄山绝顶人,纵横古今感微尘。
笑煞天都峰巅客,人间咫尺数烟云。 -
57.《游虎丘》 宋·崔端
入寺山光峭倚天,剑池寒色锁危巅。
苍苔自老生公石,新茗谁烹陆羽泉。
楼阁下窥溟海浪,松篁遥接洞庭烟。
二难选胜真奇绝,留得芳名万古传。 -
58.《桐柏碑》 宋·胡融
韩公在大历,高名悬日月。
游戏翰墨场,八分独奇绝。
遥嗤程邈钝,近鄙伯喈拙。
我来桐柏巅,洗眼见碑碣。 -
59.《范资政移镇杭州一百韵》 宋·金君卿
圣门高弟游渊源,当时所得惟十贤。
科张言行政与学,兼此四者谁能然。
公含天资得具美,出文入武材谟全。
轩昂盛时进以道,行高德钜齐回骞。 -
60.《代棘篇》 宋·路振
伐棘何所山之巅,秋风颾颾刺子丹。
折根破柢坚且顽,斸夫趦趄汗污颜。
攒锋束芒趋道还,{上艹下左禾右享}之森森缭长藩。
暮冬号风雪暗天,漏寒不鸣守犬眠。