-
1.《经梧州》 唐·宋之问
南国无霜霰,连年见物华。
青林暗换叶,红蕊续开花。
春去闻山鸟,秋来见海槎。
流芳虽可悦,会自泣长沙。 -
2.《思录旧诗于卷上,凄然有感,因成一章》 唐·韩偓
缉缀小诗钞卷里,寻思闲事到心头。
自吟自泣无人会,肠断蓬山第一流。 -
3.《赠梁五兄》 明·陆之裘
太常画品称绝俗,海外皆传夏公竹。
房栊有女十五人,兰佩云鬟总如玉。
夫人贤德妇中英,伯夏乃是夫人生。
尚宝当年阅诸女,独指伯夏劳经营。 -
4.《秋怀四首》 明·吴稼竳
重扃落叶迥相依,罗袂无声事已非。
宝镜欲开鸾自泣,玉钗初断燕犹飞。
旅葵未合生空井,苦蘖真堪染故衣。
满目清秋何所似,白云愁色远微微。 -
5.《题梧州陈司马山斋》 唐·孟浩然
南国无霜霰,连年对物华。
青林暗换叶,红蕊亦开花。
春去无山鸟,秋来见海槎。
流芳虽可悦,会自泣长沙。 -
6.《宿蔡村夜起》 明·高启
四更鸡叫七星烂,独起开门候天旦。
月挂愁边人影低,风惊梦里鸟群散。
孤舟嫠妇寒自泣,破屋老农贫屡叹。
早飡欲发未遑安,客路飘零正多难。 -
7.《垂柳长吟》 宋·邵雍
垂柳有两种,有长有短垂。
唯兹长一种,偏与静相宜。
院宇深春后,亭台晚景时。
不胜烟羃羃,无柰日迟迟。 -
8.《槜李道中二首》 宋·周文璞
卧龙山下听吟松,细雨清明似梦中。
柳荫朱栏三百尺,渴乌犹自泣春风。 -
9.《贤者之孝二百四十首·郭原平》 宋·林同
忍向父母墓,前头裸袒耕。
农时每束带,犹自泣原平。 -
10.《自溧水道哭王炎三首》 唐·李白
白杨双行行,白马悲路傍。
晨兴见晓月,更似发云阳。
溧水通吴关,逝川去未央。
故人万化尽,闭骨茅山冈。