-
1.《自衡阳至韶州谒能禅师》 唐·宋之问
谪居窜炎壑,孤帆淼不系。
别家万里馀,流目三春际。
猿啼山馆晓,虹饮江皋霁。
湘岸竹泉幽,衡峰石囷闭。 -
2.《故许昌薛尚书能尝为都官郎中后数岁故建州…遂赋自贺》 唐·郑谷
都官虽未是名郎,践历曾闻薛许昌。
复有李公陪雅躅,岂宜郑子忝馀光。
荣为后进趋兰署,喜拂前题在粉墙。
他日节旄如可继,不嫌曹冷在中行。 -
3.《予以事系御史台狱,狱吏稍见侵,自度不能堪》 宋·苏轼
圣主如天万物春,小臣愚暗自亡身。
百年未满先偿债,十口无归更累人。
是处青山可埋骨,他时夜雨独伤神。
与君今世为兄弟,又结来生未了因。 -
4.《予以事系御史台狱,狱吏稍见侵,自度不能堪》 宋·苏轼
柏台霜气夜凄凄,风动琅璫月向低。
梦绕云山心似鹿,魂惊汤火命如鸡。
眼中犀角真吾子,身後牛衣愧老妻。
百岁神游定何处,桐乡知葬浙江西。 -
5.《但能之提荆相别十年,自曲江远寄二诗,叙旧》 宋·范成大
忆昔参鸾识俊英,朱旛绣斧尽能名。
书随庚岭一枝寄,句挟韶江九奏成。
吴粤交驰清夜梦,参辰不隔故人情。
何时重醉金槽曲,一洗阳关别恨平。 -
6.《但能之提荆相别十年,自曲江远寄二诗,叙旧》 宋·范成大
濩落枵虚似瓠壶,新添雪鬓与双须。
也知病叟形容变,非是仙儒骨相臞。
岁晚山林如自献,年丰田野亦多娱。
无端拙恙妨清乐,未许扁舟到五湖。 -
7.《病足累日不能出庵门折花自娱》 宋·陆游
频报园花照眼明,蹒跚正废下堂行。
拥衾又听五更雨,屈指元无三日晴。
不奈病何抛酒醆,麤知春在赖莺声。
一枝自浸铜瓶水,喜与年光未隔生。 -
8.《波棱乃自波陵国来盖西域蔬也甚能解面毒予颇》 宋·张耒
谁从西域移佳蔬,遍植中原葵苋俱。
清霜严雪冻不死,寒气愈盛方芳敷。
贯金锐箭脱秋竹,剪罗巧带飘华裾。
中含金气抱劲利,穿涤炎热清烦纡。 -
9.《有僧自峡中来持黄黔州手制茶兼能道其动静与》 宋·贺铸
未闻东观奏书成,俄见西南万里行。
从坐何关李都尉,补亡犹待褚先生。
心悬黄犬沈来耗,耳惯青驹祗旧鸣。
时节私庭差自慰,凤将雏去雁随兄。 -
10.《有僧自峡中来持黄黔州手制茶兼能道其动静与》 宋·贺铸
平生得禄仅荣亲,持底天涯料理贫。
夜户不关无长物,晨炊待火乞诸邻。
山{狇木換喿}颇侠能来虎,水弩何知枉中人。
少减家园旧年调,携笼先采雨前春。 -
11.《予以四韵记陆大夫三高图自谓能省句矣後作绝》 宋·晁说之
马解驮经度碧空,便令王许伴支公。
山童野仆立如石,忘却侬曾在会中。 -
12.《庐陵道士罗尚逸能医眼善弈自湘中归写予真求》 宋·周必大
黄冠多艺从仇仙,处士围棋伴乐天。
我不即师师即我,胡为邀我泛湘船。 -
13.《郭信可索云溪诗懒未能作戏成此寄以自解》 宋·冯时行
疏疏翠竹净江沙,远寄新诗物地夸。
月径剩教添鬓雪,云溪日放长苔花。
也知一决君无勇,岂是狂吟我欲赊。
琴鹤今朝随小隐,诗篇明日寄烟霞。 -
14.《余既和乐天诗而喜于年及之心犹不能自已又复》 宋·吴芾
坐阅流年已七旬,从前忧道不忧贫。
肯教世指为痴汉,只愿乡称作善人。
老去固应忘物我,归来岂是负君亲。
尝闻知进须知退,庶得终全不辱身。 -
15.《余既和乐天诗而喜于年及之心犹不能自已又复》 宋·吴芾
乞得行年到七旬,归田不问富和贫。
初非洁己为主士,但欲颐心如古人。
每对青山常意适,才逢白叟便情亲。
静中百念俱灰灭,识破浮生梦幻身。 -
16.《余既和乐天诗而喜于年及之心犹不能自已又复》 宋·吴芾
封章上达已经旬,所乞原非为贱贫。
七秩自知非久客,一心只欲作闲人。
虽惭绿鬓朱颜改,却喜清泉白石亲。
荣辱是非都不问,尊前且乐自由身。 -
17.《余既和乐天诗而喜于年及之心犹不能自已又复》 宋·吴芾
先子春秋仅八旬,一生多难只安贫。
岂期有子登清禁,亦复如今作老人。
共羡浮荣光故里,自惭实德忝吾亲。
从前万事皆逾分,只合归休保此身。 -
18.《余既和乐天诗而喜于年及之心犹不能自已又复》 宋·吴芾
新岁妻孥庆七旬,遍赒邻里及孤贫。
高年满座有醉客,丐者塞涂无馁人。
平日要同人喜乐,此时宁间物疏亲。
余生自度浑能几,讵可徒劳负此身。 -
19.《余既和乐天诗而喜于年及之心犹不能自已又复》 宋·吴芾
故园春到已三旬,满目繁华未觉贫。
年老得逢无事日,心闲不类有官人。
戴花休管头无那,酌酒何妨手自亲。
七十人生从古少,安知来岁有吾身。 -
20.《余既和乐天诗而喜于年及之心犹不能自已又复》 宋·吴芾
忆在霜台未六旬,尝陈仕宦纵家贫。
岂容七十不纳禄,却为斗升犹牧人。
年齿幸吾今已及,官曹从此不应亲。
愿天许遂终焉志,养此疏慵老大身。