-
41.《缘识》 宋·宋太宗
直修学道有科仪,里外缘中境不移。
莫放身闲堪谛信,乖违背欲何之。 -
42.《缘识》 宋·宋太宗
皇天不事但多罗,莫道无缘奈我何。
上有天堂下地狱,分明种麦不生禾。 -
43.《缘识》 宋·宋太宗
功成一旦等闲休,岂信升沈满眼愁。
莫道盈虚干甚事,天仙灭静镇常幽。 -
44.《缘识》 宋·宋太宗
淳化四年立春节,喜遇韶光看白雪。
祥云景象一时呈,凝情霭郁比难说。
人心丕变颜容别,乐天顺叙皆胥悦。
土牛击后便駈耕,万物从兹萌芽发。 -
45.《缘识》 宋·宋太宗
泥丸本是命根宫,消息临时语话通。
大道比来行气术,其余效验藉阴功。
物情之理皆清净,造化玄微事莫同。
珍重此言深可意,腹中日运鼎花空。 -
46.《缘识》 宋·宋太宗
人心乐乐聚神州,秀丽烟霞胜十洲。
细柳高来齐拂岸,飞岛时下傍轻舟。
风摇碧浪藏鱼窟,园时朱樱满树头。
歌唱新声双揭调,花前别是一般流。 -
47.《缘识》 宋·宋太宗
妙道藏真世莫臧,勿言圣事似寻常。
眼前不见非常境,别有三天照十方。 -
48.《缘识》 宋·宋太宗
莫问仙家不死乡,泥丸秘密隐身光。
华池积润无拘束,勤习通流看上方。 -
49.《缘识》 宋·宋太宗
木人莫把石牛骑,海变桑田故不知。
耕地种禾终是妄,真空相偶更无疑。 -
50.《缘识》 宋·宋太宗
多言心不善,出口莫能追。
如梦欢娱乐,归家说盛衰。
擬将何所用,理乱别公私。
方寸巧施设,小人亦可悲。 -
51.《赠开先悟老述情三颂自掀持淡泊不事化缘夜坐》 宋·王洋
放怀澹泊省拘持,应物无方自不疑。
我国晏然君莫问,他心通处我为谁。
静无淮浦他年梦,老与庐山宿命期。
到了百年俱任运,世间屈曲自推移。 -
52.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·余延寿
大道连国门,东西种杨柳。
葳蕤君不见,袅娜垂来久。
缘枝栖暝禽,雄去雌独吟。
馀花怨春尽,微月起秋阴。 -
53.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·孟郊
杨柳多短枝,短枝多别离。
赠远累攀折,柔条安得垂。
青春有定节,离别无定时。
但恐人别促,不怨来迟迟。 -
54.《相和歌辞·王昭君》 唐·顾朝阳
莫将铅粉匣,不用镜花光。
一去边城路,何情更画妆。
影销胡地月,衣尽汉宫香。
妾死非关命,只缘怨断肠。 -
55.《琴曲歌辞·胡笳十八拍》 唐·刘商
汉室将衰兮四夷不宾,动干戈兮征战频。
哀哀父母生育我,见离乱兮当此辰。
纱窗对镜未经事,将谓珠帘能蔽身。 -
56.《杂曲歌辞·行路难五首》 唐·贯休
不会当时作天地,刚有多般愚与智。
到头还用真宰心,何如上下皆清气。
大道冥冥不知处,那堪顿得羲和辔。 -
57.《入崖口五渡寄李適》 唐·宋之问
抱琴登绝壑,伐木溯清川。
路极意谓尽,势回趣转绵。
人远草木秀,山深云景鲜。
余负海峤情,自昔微尚然。 -
58.《宿云门寺》 唐·宋之问
云门若邪里,泛鹢路才通。
夤缘绿筱岸,遂得青莲宫。
天香众壑满,夜梵前山空。
漾漾潭际月,飗飗杉上风。 -
59.《比干墓》 唐·徐彦伯
大位天下宝,维贤国之镇。
殷道微而在,受辛纂颓胤。
山鸣鬼又哭,地裂川亦震。
媟黩皆佞谀,虔刘尽英隽。 -
60.《感遇诗三十八首》 唐·陈子昂
微月生西海,幽阳始代升。
圆光正东满,阴魄已朝凝。
太极生天地,三元更废兴。
至精谅斯在,三五谁能征。