-
41.《杂曲歌辞·妾薄命》 唐·胡曾
阿娇初失汉皇恩,旧赐罗衣亦罢熏。
欹枕夜悲金屋雨,卷帘朝泣玉楼云。
宫前叶落鸳鸯瓦,架上尘生翡翠裙。
龙骑不巡时渐久,长门长掩绿苔文。 -
42.《妾薄命》 唐·李百药
团扇秋风起,长门夜月明。
羞闻拊背入,恨说舞腰轻。
太常先已醉,刘君恒带酲。
横陈每虚设,吉梦竟何成。 -
43.《赋得妾薄命》 唐·杜审言
草绿长门掩,苔青永巷幽。
宠移新爱夺,泪落故情留。
啼鸟惊残梦,飞花搅独愁。
自怜春色罢,团扇复迎秋。 -
44.《妾薄命》 唐·武平一
有女妖且丽,裴回湘水湄。
水湄兰杜芳,采之将寄谁。
瓠犀发皓齿,双蛾颦翠眉。
红脸如开莲,素肤若凝脂。 -
45.《秦女卷衣(一作妾薄命)》 唐·崔国辅
虽入秦帝宫,不上秦帝床。
夜夜玉窗里,与他卷衣裳。 -
46.《代弃妇答贾客(一作妾薄命)》 唐·李端
玉垒城边争走马,铜鞮市里共乘舟。
鸣环动珮恩无尽,掩袖低巾泪不流。
畴昔将歌邀客醉,如今欲舞对君羞。
忍怀贱妾平生曲,独上襄阳旧酒楼。 -
47.《妾薄命》 唐·李端
自从君弃妾,憔悴不羞人。
唯馀坏粉泪,未免映衫匀。 -
48.《古薄命妾》 唐·孟郊
不惜十指弦,为君千万弹。
常恐新声至,坐使故声残。
弃置今日悲,即是昨日欢。
将新变故易,持故为新难。
青山有蘼芜,泪叶长不干。
空令后代人,采掇幽思攒。 -
49.《薄命妾》 唐·胡曾
阿娇初失汉皇恩,旧赐罗衣亦罢薰。
倚枕夜悲金屋雨,卷帘朝泣玉楼云。
宫前叶落鸳鸯瓦,架上尘生翡翠裙。
龙骑不巡时渐久,长门空掩绿苔纹。 -
50.《薄命妾》 唐·卢汝弼
君恩已断尽成空,追想娇欢恨莫穷。
长为蕣花光晓日,谁知团扇送秋风。
黄金买赋心徒切,清路飞尘信莫通。
闲凭玉栏思旧事,几回春暮泣残红。 -
51.《妾薄命》 明·王恭
玉钗堕地无全股,双凤蟠龙两分去。
虽藏匣底终弃捐,欲卖傍人不直钱。
轳辘宛转黄金井,手挽铜瓶系纤绠。
谁知绠断瓶堕泉,千尺深沉不窥影。
铜瓶堕泉钗堕地,君心何得生离异。 -
52.《妾薄命》 宋·许志仁
双双林间鸟,雌雄相并栖。
惊风忽吹散,各自东西飞。
妾意如断弦,断弦犹可续。
君心似流水,流水何当复。
何当复,又是空房将泪宿。 -
53.《妾薄命》 明·王廷陈
春风转蕙披兰,高台曲榭中连。
经堂入奥张筵,秦筝赵瑟俱前。
鸣弦度曲双妍,轻奉纨袖衽。
宛若游龙翔鸾,翠盘金爵阑干。 -
54.《鹧鸪天 薄命妾辞三首》 元·元好问
复幕重帘十二楼。
而今尘土是西州。
香云已失金钿翠,小景犹残画扇秋。
天也老,水空流。
春山供得几多愁。
桃花一簇开无主,尽著风吹雨打 -
55.《妾薄命》 宋·梅尧臣
昔是波底沙,今为陌上尘。
曾闻清泠混金屑,谁谓飘扬逐路人。
悠悠万物难自保,朝看穠华暮衰老。
须知铅黛不足论,何必芳心竞春草。
草有再三荣,颜无一定好,曩恩宁重持,徒能乱怀抱。 -
56.《薄命女》 宋·文同
夭夭东邻姝,艳色如春柔。
去嫁不得偶,罗衣空自羞。
轻埃掩菱花,不分铅华休。
回首视庸奴,寂寞还卷收。 -
57.《妾薄命》 宋·白玉蟾
妾居西北方,容貌亚冰雪。
妾长嗟无媒,孤影对明月。
头绾堕马髻,脚襯凌波袜。
钗梁溜金凤,舞带蒙锦缬。 -
58.《妾薄命呈文山道人》 宋·汪元量
妾初未嫁时,晨夕深闺中。
年当十五余,颜色如花红。
千里远结婚,出门山重重。
与君盛容饰,一笑开芙蓉。 -
59.《妾薄命二首》 宋·陈师道
叶落风不起,山空花自红。
捐世不待老,惠妾无其终。
一死尚可忍,百岁何当穷。
天地岂不宽,妾身自不容。
死者如有知,杀身以相从。
向来歌舞处,夜雨鸣寒蛩。 -
60.《次抱拙妆薄命》 宋·郑清之
落花流水何纷纷,三分春色二分尘。
黄鹂绕树恋不得,蝶蜂浪作花都巡。
昨日繁华今寂寞,飘零多属风雨晨。
金谷无人粉香死,锦踪绣迹俱成陈。