-
121.《送信讲师》 宋·陆文圭
过士脱名检,高人落林丘。
骨性未应殊,作用科不侔。
讲师得三昧,宗学贯九流。
曾对树说法,解使石点头。 -
122.《偈颂一百一十七首》 宋·释绍昙
杨岐驴弄蹄,天衣雁沉影。
两个老无知,语不分邪正。
何似火炉头话,无主无宾。
是非审定,不违法印。
我王库内岂有是刀哉。
古今多少人以橘皮为火,纷然错认。
哑,列灰煨杀谁深省。 -
123.《偈颂一百三十六首》 宋·释惟一
马师一喝大雄峰,直得三日只耳聋。
今日松山聋更甚,半年不复闻鼓钟。
依俙钝铁,彷佛顽铜。
只好投之火聚中,火余烜爀地通红。
几金错认,鸟啼月落,煜煜晓星明向东。 -
124.《晚归》 宋·释文珦
乔林瑟瑟起阴风,夜色归山不辨重。
唯有隐庐偏易认,石楼灯火最深峰。 -
125.《颂十玄谈·祖意》 宋·释印肃
十圣那能达此宗,要须历劫道方通。
饥寒不认灯为火,空守门前草屋中。 -
126.《雨夜怀比玉》 明·程嘉燧
经时魂梦暂周旋,徙倚楼中望去船。
冻雨湿云怜泼墨,长更疏点认鸣弦。
床留瓮面同开酒,瓶贮山头共汲泉。
更有一般惭独享,纸窗灯火近残年。