-
1.《和陶渊明贫士诗七首》 唐·唐彦谦
贫贱如故旧,少壮即相依。
中心不敢厌,但觉少光辉。
向来乘时士,亦有能奋飞。
一朝权势歇,欲退无所归。 -
2.《和陶渊明贫士诗七首》 唐·唐彦谦
贫贱如故旧,少壮即相依。
中心不敢厌,但觉少光辉。
向来乘时士,亦有能奋飞。
一朝权势歇,欲退无所归。 -
3.《放榜诗(太和八年放榜,进士多贫士)》 唐·佚名
乞儿还有大通年,三十三人碗杖全。
薛庶准前骑瘦马,范酂依旧盖番毡。 -
4.《三子以食贫困藜藿为诗以勉之》 宋·石介
吾世本寒贱,吾身守贫约。
家徒立四壁,无田负城郭。
终岁服一衣,无装贮囊橐。
吾虽得一官,官微月俸薄。 -
5.《戏作贫诗》 宋·陆游
垂老贫弥甚,虚教遇太平。
杜闲无马穴,釜冷有鱼生。
妾病常停织,儿饥屡辍耕。
痴顽惟此老,未废浩歌声。 -
6.《戏作贫诗》 宋·陆游
左券频称贷,西成少盖藏。
苦饥炊稻种,缘病卖桑黄。
土焙怜烟暖,藜羹爱糁香君看首阳叟,穷死亦何伤? -
7.《贫甚卖常用酒杯作诗自戏》 宋·陆游
桃李成尘浑不数,海棠也作臙脂雨;清明未到春已空,枝上流莺替人语。
逢春日日合醉归,莫笑典衣穷杜甫。
生时不肯浇舌本,死後空持酹坟土。
门前三百里湖光,天与先生作醉乡。
银杯羽化不须叹,多钱使人生窟郎。 -
8.《贫病投劾乞补外官亲友问者以诗答之》 宋·张耒
卑如扬子官执戟,贫似玉川居洛阳。
不敢弯弓轻妄射,争如覆被逐山郎。 -
9.《和之美二贫诗》 宋·司马光
君子尚仁义,宝用为身资。
其人苟不贤,富饶亦胡为。
所以回宪徒,不厌糠与藜。
当时万金产,令名传有谁。 -
10.《修真观李道士年老贫饿无所依忽缢死因为诗以》 宋·梅尧臣
唐室王子後,黄冠事隐沦。
餐霞不满腹,披云不蔽身。
八十不能死,缢以头上巾。
始慕老庄术,终厌道德贫。
营营求长生,反困甑中尘。 -
11.《比访叔才旋蒙赐诗以贫不能留客为愧次韵》 宋·葛立方
一舸风帆放晚秋,访君幽巷卜淹留。
绿摇岸柳容如舞,碧蘸溪毛美可羞。
喜见林宗銮为辍,久钦阿大语难休。
土贫鸡黍无劳具,谋食何如道可谋。 -
12.《追和渊明贫土诗七首》 宋·刘黻
贫士何所营,但知贫可依。
日月照不尽,朝暮常分晖。
水瘦鱼自跃,林寒鸟亦飞。
纷纷苦多求,此境谁同归。
石田久不种,难免良夜饥。
饥本士之常,独抱嫠妇悲。 -
13.《追和渊明贫土诗七首》 宋·刘黻
把书不释手,非志冕与轩。
昔有董仲舒,三载不窥园。
道味归肝脾,遑恤厨无烟。
家贫未为贫,有书足可研。
寤寐千载心,俗子难与方。
勿叹师友寂,日日新圣贤。 -
14.《追和渊明贫土诗七首》 宋·刘黻
高山与流水,妙趣归之琴。
吾愧学未成,菲叹无知音。
但向胸中会,毋劳指下寻。
种菊或可茹,得酒聊复斟。
穷达非所期,动静一以钦。
发为琴之声,邈矣天地心。 -
15.《追和渊明贫土诗七首》 宋·刘黻
平生抱狷介,深愧唾面娄。
蒿莱常闭门,与世疏应酬。
奈何世患稔,鲠鲠如马周。
颠顿亦良苦,饥羸非所忧。
皇路益以榛,忍作寒蝉俦。
口祸渺无际,困辱祗自求。 -
16.《追和渊明贫土诗七首》 宋·刘黻
静对松竹枝,一尘无相干。
饮酒不至醉,读书匪求官。
畦瘠多种菊,采采亦可餐。
衣冠背时样,笔砚同岁寒。
但求圣贤心,肯效儿女颜。
纷纷往来者,笑我柴门关。 -
17.《追和渊明贫土诗七首》 宋·刘黻
人生特寄耳,何往非萍蓬。
世挟智反愚,予谓拙乃工。
渊明有姱节,高迈疏与龚。
大抵豪杰士,所见处略同。
箪瓢非遂穷,轩冕岂真通。
倘不达至理,冥雾将奚从。 -
18.《追和渊明贫土诗七首》 宋·刘黻
扁舟溯西江,忽抵梅花州。
二忠俨遗像,予愧非真俦。
肝胆照冰雪,要亦狷者流。
言直不砭时,掇祸贻亲居。
山禽似相盼,来往疑劝酬。
阒坐生万感,矫首观前修。 -
19.《安溪劝农诗·劝贫富相资》 宋·陈宓
举债当知济汝穷,取钱须念利难供。
富人心要怜贫者,贫者身全仰富翁。 -
20.《老而健贫而诗自志其喜八首》 宋·方回
弱冠至休致,日须成一诗。
贫犹常饮客,老幸不招医。
节欲无真病,轻财似太痴。
此吟得佳句,新买早梅枝。