-
101.《水调歌头(自龙眠李氏夜过臞山康氏,走笔和其家灯障水调,迫暮始归)》 宋·刘辰翁
不成三五夜,不放霎时晴。
长街灯火三两,到此眼方明。
把似每时庭,传说个般障子,无路与君行。
推手复却手,都付断肠声。 -
102.《华胥引(钱舜举幅纸画牡丹、梨花·牡丹名洗妆红,为赋一曲,并题二花)》 宋·张炎
温泉浴罢,酣酒才B153,洗妆犹湿。
落暮云深,瑶台月下逢太白。
素衣初染天香,对东风倾国。
惆怅东阑,炯然玉树独立。 -
103.《六州歌头(元夕和宜可)》 宋·刘将孙
天涯倦客,如梦说今宵。
承平事,车尘涨,马鸣萧。
火城朝。
狂歌闲嬉笑,平康客,五陵侠,闲相待,沙河路,灞陵桥。 -
104.《唐多令(苕溪有牧之之感)》 宋·尹焕
苹末转清商。
溪声供夕凉。
缓传杯、催唤红妆。
慢绾乌云新浴罢,裙拂地、水沈香。
歌短旧情长。
重来惊鬓霜。
怅绿阴、青子成双。
说著前欢佯不采,飏莲子、打鸳鸯。 -
105.《贺新郎(及第作)》 宋·姚勉
尝不喜旧词所谓‘宴罢琼林,醉游花市,此时方显男儿志。
’以为男儿之志,岂止在醉游花市而已哉,此说殊未然也,必志於致君泽民而後可,尝欲作数语易之而未暇。
癸丑叨忝误恩,方圆前话,以为他日魁天下者之劝,非敢自炫也。
夫以天子之所亲擢,苍生之所属望,当如之何而後可以无负之哉。 -
106.《传言玉女(寿何逢原母夫人九十一)》 宋·吴季子
阿母今朝,飞下琼楼金阙。
先教玉女,为传言细说。
蟠桃手种,尚记此春时节。
三千春後,开花初结。 -
107.《满江红·代王夫人作》 宋·文天祥
试问琵琶,胡沙外、怎生风色。
最苦是、姚黄一朵,移根仙阙。
王母欢阑琼宴罢,仙人泪满金盘侧。
听行宫、半夜雨淋铃,声声歇。 -
108.《摸鱼儿(送汪水云之湘)》 宋·王学文
记当年、舞衫零乱,霖铃忍按新阕。
杜鹃枝上东风晚,点点泪痕凝血。
芳信歇。
念初试琵琶,曾识关山月。 -
109.《蝶恋花》 宋·刘天迪
日暮杨花飞乱雪。
宝镜慵拈,强整双鸳结。
烧罢夜香愁万叠。
穿暗避阶前月。
凤尾罗衾寒尚怯,却悔当时,容易成分别。
闷对枕鸾谁共说。
柔情一点蔷薇血。 -
110.《齐天乐(寿刘畊齐)》 宋·刘学颜
红冈小塔枫林路,曾见承平歌舞。
舞罢人归,月斜影转,重见郎官星度。
乡关境土,又二十余年,桑麻深露。
说与闾巷,少年知得当时否。 -
111.《绮怀十六首》 清·黄景仁
楚楚腰肢掌上轻,得人怜处最分明。
千围步障难藏艳,百合葳蕤不锁情。
朱鸟窗前眉欲语,紫姑乩畔目将成。
玉钩初放钗初堕,第一销魂是此声。 -
112.《中吕·山坡羊》 元·陈草庵
伏低伏弱,装呆装落,是非犹自来着莫。
任从他,待如何?天公尚有妨农过,蚕怕雨寒苗怕火。
阴,也是错;晴,也是错。
身无所干,心无所患,一生不到风波岸。 -
113.《蝶恋花·辛苦最怜天上月》 清·纳兰性德
辛苦最怜天上月,一昔如环,昔昔都成玦。
若似月轮终皎洁,不辞冰雪为卿热。
无那尘缘容易绝,燕子依然,软踏帘钩说。
唱罢秋坟愁未歇,春丛认取双栖蝶。 -
114.《陈涉世家》 两汉·司马迁
陈胜者,阳城人也,字涉。
吴广者,阳夏人也,字叔。
陈涉少时,尝与人佣耕,辍耕之垄上,怅恨久之,曰:“苟富贵,无相忘。
”佣者笑而应曰:“若为佣耕,何富贵也?”陈涉太息曰:“嗟乎!燕雀安知鸿鹄之志哉!”二世元年七月,发闾左适戍渔阳九百人,屯大泽乡。 -
115.《离骚》 先秦·屈原
帝高阳之苗裔兮,朕皇考曰伯庸。
摄提贞于孟陬兮,惟庚寅吾以降。
皇览揆余初度兮,肇锡余以嘉名:
名余曰正则兮,字余曰灵均。 -
116.《一络索·过尽遥山如画》 清·纳兰性德
过尽遥山如画。
短衣匹马。
萧萧落木不胜秋,莫回首、斜阳下。
别是柔肠萦挂。
待归才罢。
却愁拥髻向灯前,说不尽、离人话。 -
117.《滑稽列传》 两汉·司马迁
孔子曰:“六艺于治一也。
《礼》以节人,《乐》以发和,《书》以道事,《诗》以达意,《易》以神化,《春秋》以义。
”太史公曰:“天道恢恢,岂不大哉!谈言微中,亦可以解纷。
淳于髡者,齐之赘婿也。 -
118.《报任少卿书/报任安书》 两汉·司马迁
太史公牛马走司马迁,再拜言。
少卿足下:曩者辱赐书,教以慎于接物,推贤进士为务,意气勤勤恳恳。
若望仆不相师,而用流俗人之言,仆非敢如此也。
仆虽罢驽,亦尝侧闻长者之遗风矣。 -
119.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。 -
120.《送杨少尹序》 唐·韩愈
昔疏广、受二子,以年老,一朝辞位而去。
于是公卿设供帐,祖道都门外,车数百辆;道路观者,多叹息泣下,共言其贤。
汉史既传其事,而后世工画者,又图其迹,至今照人耳目,赫赫若前日事。
国子司业杨君巨源,方以能诗训后进,一旦以年满七十,亦白相去,归其乡。