-
101.《黄连》 明·吴宽
花细山桂然,阶下不堪嗅。
野人其根,根长节应九。
苦节不可贞,服食可资寿。
其功利于病,有客嫌苦口。
戒予勿种兹,味苦和难受。
岂不见甘草,百药无不有。 -
102.《义门郑仲舒先生得请归浦江余於先生同里且亲》 明·张孟兼
郑公去年离北平,束书抱病来南京。
城隅解后喜且惊,开颜握手言再生。
自从南北屦构兵,日夜怅望乡关情。
几回寄书雁南征,中心摇摇若悬旌。 -
103.《凤凰山》 宋·王安石
欢乐欲与少年期,人生百年常苦迟。
白头富贵何所用,气力但为忧勤衰。
愿为五陵轻薄儿,生在贞观开元时。
斗鸡走犬过一生,天地安危两不知。 -
104.《河北民》 宋·王安石
河北民,生近二边长苦辛。
家家养子学耕织,输与官家事夷狄。
今年大旱千里赤,州县仍催给河役。
老小相携来就南,南人丰年自无食。
悲愁白日天地昏,路旁过者无颜色。
汝生不及贞观中,斗粟数钱无兵戎。 -
105.《城南联句》 唐·韩愈
竹影金琐碎,--孟郊
泉音玉淙琤。
琉璃剪木叶,--韩愈
翡翠开园英。 -
106.《感旧酬宋军咨见寄》 明·高启
我酒且缓倾,听君放歌行。
君歌意何苦,慷慨陈平生。
少为斗鸡儿,鲜裘夺春明。
走马出飞弹,撇捩夸身轻。 -
107.《题君山爱松轩》 宋·李吕
青青窗外松,高下如羽盖。
不论霜雪晨,屹立风雨外。
深根养茯苓,千岁坐可待。
世情苦炎凉,一日几变态。
此物独坚贞,雅志在久耐。
清声万壑传,时奏庄生籁。 -
108.《次韵白水雪梅二诗》 宋·刘子翚
豪气无根老自摧,尚留余习爱寻梅。
苦寒扶病也须去,薄暮微吟垂欲开。
静纳长芬风外坞,醉临高白水边台。
无言自得幽贞意,莫吐肝肠锦绣才。 -
109.《新店民》 元·杨维桢
贞元天子愎且疑,贞元朝廷先谏司。
吏格诏书虐征敛,天子九重殊未知。
穷冬猎骑新店下,老氓不识天颜威。
敢以刍荛动天听,不将瓜果徼私恩。
内相贽,外相泌,知无不言言不欺。
如何善言疾苦不如奇? -
110.《医师行,赠袁炼师》 元·杨维桢
大茅先生上天司死生,每岁考校月之二日为嘉平。
至今华阳有仙会,会则鬼兽叫啸丹光明。
上帝又闵其人之枉死,必生仙医有如贞白者,代居山中救愚氓。
自从贞白上仙去,杏林剪伐橘井夷沟坑。 -
111.《题承天心老万佛阁》 宋·吴泳
我闻諗禅师,断薪接绳床。
杨岐初住时,撒雪满屋堂。
庭松下法子,瓶水注道浆。
看来古佛心,不为屋有亡。 -
112.《太孺人蒋氏挽词》 宋·楼钥
之死靡他志,天乎不谅人。
嫠孤蓬在首,艰苦棘成薪。
晚福容千指,心空灭六尘。
平生贞烈意,终作坐忘身。 -
113.《赠别章茂献尚书》 宋·楼钥
我辈重来鬓已皤,贞元朝士苦无多。
才堪柱石犹归去,柰此摧颓一老何。 -
114.《述九颂·这节》 宋·程公许
萝门兮薜户,宛其姝兮静女。
抚瑶琴兮清歌,歌不绝兮如缕。
事君兮刚几何,荠非甘兮蘗非苦。
金石兮贞心,恩深兮雨露。 -
115.《西倅厅冰雪楼次韵》 宋·王柏
我生山水窟,一静了万境。
登临始识奇,已与凡目并。
大哉飞跃间,一物具一性。
冰雪有妙理,言言苦难听。 -
116.《旌表陈节妇古意》 宋·何梦桂
庭隅堕缺月,慈乌惊夜啼。
哀啼心独苦,抱雏耿孤栖。
孤栖不自恤,怀人在中闺。
嫠纬织不成,抚杼羌憯凄。 -
117.《山房约会於黄滩别后寄似》 宋·何梦桂
玉堂佳人佩琼英,月下乍见心眼明。
贞心野雪压不死,幽韵天风吹逾清。
玉龙声高夜漏下,绿衣舞短天鸡鸣。
岁寒一见苦易别,安得白头敦弟兄。 -
118.《挽袁安人徐氏》 宋·何梦桂
政自伤悲叹纬嫠,可堪重赋柏舟诗。
鸠怜只影营巢瘁,乌喜孤雏返哺慈。
半世苦心生自媚,百年贞节死方知。
曼曼世路成孤愤,惭愧山前读墓碑。 -
119.《江城忆游庐山逢隐者》 宋·董嗣杲
饭馀睡相魔,啜茶即退舍。
支藜强窥园,试此双不借。
逐胜思秋初,曾命庐山驾。
飞瀑醒心眼,流派从空下。 -
120.《赵南康可斋築屋武康孟保园池乔木极有思致东》 宋·董嗣杲
东游英溪英,妙寄寒苦诗。
里社今有井,谁构亭覆之。
想彼异代贤,孤标夺葳蕤。
可斋出帝胄,结庐探幽奇。