一身素贫窭,四海长为客。客涂不可穷,老去少筋力。贱者人多弃,负霜变颜色。归来旅亭下,倚杖三叹息。
往事悲欢笑一场,乾坤有甚可思量。空知造化情多矣,却是愚蒙不久长。世上周通添眷恋,人间善恶自舒张。熙熙尽入无为内,明月清负道路忙。
道山飞落江之濒,山中草木海上春。鸿蒙盘成碧树势,沆瀣蒸出琼芝津。辟尘有许犹未惬,更著千百青嶙峋。两三也足况千百,后土不自珍其珍。