-
121.《和人闻雁二首》 宋·王珪
岑寂夜将半,一声来枕前。
无风起群籁,有月在中天。
行子梦初断,故乡书未传。
不须闻别鹤,危涕已潸然。 -
122.《和人闻雁二首》 宋·王珪
塞长霜草白,天阔夜云愁。
影过空江月,声来别枕秋。
乡音何处吒,客恨几时休。
况有冥飞志,无为弋者求。 -
123.《闻杨公济冒寒访契嵩上人》 宋·强至
冻云朝湿万峰寒,凿齿辛勤访道安。
世外更无吴水石,林中还有晋衣冠。
襟期飘洒随烟霭,诗句纵横出肺肝。
见说松门长不锁,夜凉犹过别山看。 -
124.《南方紫笑粗叶大花人称其香予但闻其如酒败醯》 宋·郑刚中
紫笑花香非所媚,人言香胜亦予欺。
初疑丙吉车茵汗,又似微生乙得时。 -
125.《江朝宗许重阳见过候终日竟不闻车音使人怅然》 宋·吴芾
故人平日号推诚,然诺应当作世程。
已是赏花频爽约,若为把菊又渝盟。
诗成本拟君相和,酒熟当怜我独倾。
惆怅死生犹未满,如今先已见交情。 -
126.《正卿不见累日闻十二日与郑丈舍人游何山书此》 宋·虞俦
剩欲从公朝暮间,一溪留我未容还。
极思谈笑三秋隔,相望林泉数里间。
诗绝一时同郑老,书堂终日憩何山。
报来定有吴门信,快矣黄嘉明月湾。 -
127.《签判丈读曾文清公坐闻幽鸟语胜与俗人言之句》 宋·赵蕃
客到真成罢送迎,顾于禽鸟未忘情。
雨边鸠妇离群去,烟里竹鸡相应鸣。
肯对子规愁百草,愿令反舌遂无声。
支颐独爱提壶语,似念田间有饷耕。 -
128.《闻友人过吴》 宋·周弼
诗囊挂在船篷上,吟过江枫落叶中。
为恐吴笺题不尽,秋风先燥数堆红。 -
129.《闻剡人望回》 宋·陈著
跋涉山程往又还,老怀不是爱游山。
为闻父老勤相送,立满溪头几日閒。 -
130.《还家二日闻征西军马来人家俱避地寒食独酌有》 宋·黎廷瑞
闭户云山转尽长,只消如许送清光。
一百六日柳边绿,五十三年头已霜。
赖有孤斟聊勃郁,惜无共语慰凄凉。
前时溪上行春处,想见家家避地忙。 -
131.《昔康节先生题安乐窝诗中云乐见善人乐闻善事》 宋·仇远
人生有至乐,主善以为师。
善端本固有,乐处亦自知。
我思舜之徒,难鸣日孳孳。
箪瓢在陋巷,颜氏其庶几。
之子芝兰室,书传为箴规。
量力行好事,固穷无妄为。
何似安乐窝,受用尧夫诗。 -
132.《蒙叟悟禅人俗舍在湖口县予留江城闻其归省且》 宋·董嗣杲
要识閒栖彼此轻,平江浪远暮帆晴。
青春晚处羁怀恶,白发生时老眼明。
花落无心寻笑傲,客乡有日苦逢迎。
云包尚寄双锺下,若过吾庐只半程。 -
133.《蒙叟悟禅人俗舍在湖口县予留江城闻其归省且》 宋·董嗣杲
富池归去欲相从,几想苍云碧树东。
夜月庾楼怀抱在,春风陶径梦魂通。
前峰路断锄犂少,古渡征苛网罟空。
难语数年牢落恨,千林如海夕阳红。 -
134.《闻虎伤人》 宋·王炎
胸臆包藏不可窥,谁能攘臂编其须。
未论犬牛俱受祸,饱人之肉人何辜。
驺虞不肯食生物,自古及今常罕出。
吁嗟虎豹山林多,隐阱弓刀如彼何。 -
135.《闻雁寄故人》 唐·徐铉
久和他乡客,深惭薄宦非。
不知云上雁,何得每年归。
夜静声弥怨,天空影更微。
往年离别泪,今夕重沾衣。 -
136.《万年春 闻乡人来到,以词聊代家书》 元·马钰
斩钉截铁不思家。
永绝孤疑永弃家。
足履白云寻羽客,杖挑明月返仙家。
乡中园馆非吾宅,物外蓬瀛是我家。
自在逍遥无宿虑,何须重话旧时 -
137.《次韵酬闻聪上人春日书怀见寄》 宋·释智圆
景色融融万卉新,潜知青帝又东巡。
阴崖竹树犹欹雪,暖砌莺花已觉春。
吟苦渐惊华发乱,身闲终忌俗流亲。
寥寥此意将谁说,回首禅门有故人。 -
138.《和赵国宜转寄传岩叟诗韵诗岁歉人艰食闻国宜》 宋·陈文蔚
云章华阁照明时,朝野如今尚采诗。
紫府祗因通夕梦,永平从此失朝饥。
似闻令子心传印,便有行人口似脾。
还许秫田分靖节。
黄花重九醉东篱。 -
139.《闻舟人既畏寒复畏盗》 宋·方回
缥缈凌空一叶船,闭篷端类管窥天。
千林尽赭当寒月,万室俱枵更俭年。
未必风饕真堕指,其如草窃正垂涎。
瓶梅斗汲山斋夜,曷不归欤枕石眠。 -
140.《无文人上舍财鸠工建新安桥普济众生闻者许叹》 宋·陆文圭
高僧自有神通力,伏锡横空反搭两堤。
会见大夫乘驷,宁无学士助腰尿。
一溪帆影浪花转,百尺栏杆石笋齐。
有客天津闲信步,杜鹃声裹夕阳西。