-
241.《吴友翠玉轩》 宋·葛绍体
嚣市尘中无此清,竹风声应读书声。
一轩拥翠万玉瘦,正好着渠难弟兄。 -
242.《和吴中友人见寄韵》 宋·顾逢
孤踪水上萍,岂料过希龄。
药圣贫难疗,钱神祷不灵。
行云风断续,蜕叶雨飘零。
半世知心者,书灯一点青。 -
243.《书怀寄呈诸友》 宋·黄庚
寂寞茅檐下,穷居更待时。
吾侪贫可忍,余子俗难医。
风月最宜酒,江山多是诗。
广文无郑老,谁与共襟期。 -
244.《寄章友直》 宋·李覯
人生何中贵,贵在天资秀。
譬如沙石间,金玉岂常有。
有才不善用,多为淫邪诱。
嗟哉栋梁材,往往厄樵手。 -
245.《别诸亲友二首》 宋·钱时
良会难逢万事非,弥旬缱卷思清微。
家山一夜梅花发,月霁风光夜欲归。 -
246.《寄友》 宋·释文珦
故人相别去,岁月良已深。
人皆寄音书,我唯寄其心。
心真无转移,音书有浮湛。
所寄匪有它,但愿保斯谌。 -
247.《寄友》 宋·释文珦
疎索复疎索,世道今难托。
骥騄筋力残,鸾凰羽毛落。
林公古人徒,风期谅如昨。
归来乎山中,携手共行乐。 -
248.《怀友》 宋·释文珦
故交今何处,音问久不接。
岁月易蹉跎,关山更重叠。
凝霜遍衰草,寒日照黄叶。
几度欲相寻,清川苦难涉。 -
249.《同诸友寻幽登飞来峰》 宋·释文珦
湖际山何限,飞来独著名。
玲珑疑鬼凿,崷崒自天成。
猿去犹存洞,龙归尚有泓。
树因含玉润,泉为炼丹清。 -
250.《别友》 宋·释文珦
十年踪迹与君同,今日魂销执手中。
自是交深难话别,不关秋雨又秋风。 -
251.《酬友人见寄》 宋·释文珦
山房一事无,,开箧理残书。
习气嗟难断,閒情为折除。
菊篱秋烂漫,枫径意萧疎。
忽枉瑶华赠,知君又起予。 -
252.《寄游边友人》 宋·释文珦
念君为远役,日日为君愁。
直道无知已,身贫难自由。
角吹关月晓,鼙动碛霜秋。
想亦怀归切,慈亲雪满头。 -
253.《寻北山友不值》 宋·释文珦
山南山北住,来往共烟霞。
午径行松叶,秋入问菊花。
叩门人不见,归路日西斜。
应是孤云性,难教只在家。 -
254.《辛亥春别湖上诸友》 宋·释行海
江南花信厌春寒,乡路迢迢去亦难。
不解趋时人笑拙,每怀归计自求安。
明朝芳草空相忆,何处青山复共看。
二十八年清苦志,独歌白雪对幽兰。 -
255.《寓归云阁怀上竺听雨斋馨果二友》 宋·释行海
千金溪上归云阁,双桧峰前听雨斋。
两地相思春冷淡,尺书难尽客情怀。
风兼水气寒吹帽,雨积檐声夜滴阶。
想得梅边旧行径,履痕闻被落花埋。 -
256.《送寿芳恭三友归安吉》 宋·释行海
此心偏向寂寥难,学至寂寥心自安。
杨柳忽惊秋色晚,芭蕉不耐雨声寒。
白云深处人相别,明月圆时我独看。
极目吴天征棹远,渡头斜日落枫丹。 -
257.《因道友说陈搏打睡警之》 宋·释印肃
日当午,有巴鼻,莫似这汉打瞌睡。
精魄沉滞识神牵,堕入三途难出离。 -
258.《谢蒙城善友惠米》 宋·释子淳
客到蒙城有信归,殷勤惠米助晨炊。
老僧钵满慵相唤,长者恩深只自知。
粒粒圆成难著会,明明嚼碎更何疑。
赵州遗语诚非谬,一饱元来忘百饥。 -
259.《任善友求颂》 宋·释子淳
差别道难通,应须识自宗。
无根枯树子,月夜影重重。 -
260.《次和花字韵酬正仲实父少白三友》 宋·舒岳祥
不读口生棘,多愁眼易花。
江湖四閒客,今古几诗家。
吟是蠲忧药,功如解困茶。
艰难俱已历,好景夕阳斜。