-
81.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
生诸冯,御飞龙。
升平寰宇,舜日尧风。
林下野人思报德,只凭拄杖为流通。
云卧难逃至化中。 -
82.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
万壑乔松,九枝灵草。
瑞气久钟,清声远播。
材大今为宗庙梁,国香世产芝房宝。
别露风规,寻僧论道。
十二峰高热莫齐,到顶方知天下小。 -
83.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
路隔重湖,一尘不到。
片段白云,绵蛮幽鸟。
静倚石阑听,稳拂苔衣卧,此乐只应林下有,人间少。
衲僧家,眼里著得须弥山,耳里著得四大海,声色堆头,闲行闲坐,全身入荒草。 -
84.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
紫芝峰下,小小山居。
家风淡薄,堂供萧疏。
茭粽叶包蒸米饭,野山茶点石菖蒲。
天中令节,不用书符。 -
85.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
百怪千妖自扫除,张道士、李师巫。
望崖争却步,遗下药胡芦。 -
86.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
住院恰周年,日夜荒忙杀。
园荒手自锄,屋老身惊压。
费尽心神,百丑千拙。
翻思三条椽下,噇饭噇眠。
凡圣情空,心行处灭,赤条条地生涯别。
生涯别,羊头车子推明月。 -
87.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
钵饭糁桃花,釜羹烹野菜。
吃了日烘烘,曝背茅檐下。
佛法身心烂似泥,千圣眼觑无缝罅。
吽吽,伎死禅和,唤起来打。 -
88.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
丈夫膝下有黄金,争肯与他人作礼。
须弥灯王,脚头脚底。 -
89.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
秋气肃金,秋晹鏖战。
林间秋叶片片凋零,砌下秋虫声凄怨。
满眼听不闻,满耳觑不见。
听得闻,觑得见,声前句后新罗箭。 -
90.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
乾非上,坤非下。
一画先天,包含八卦。
推穷爻象,凶吉不分,说尽系辞,疑难未解。
吉凶分,疑难解。
阿魏无真,水银无假。 -
91.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
天高地厚,水阔山遥。
古今常理,何用忉忉。
衲僧家,脚跟下一段光明,十日并照,明察秋毫。
不拣侯门射策,何须华顶降魔。
孤迥迥,冷萧萧,无羰翻黑月,魑魅哭连宵。 -
92.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
父{二豕}顽,子恶毒。
热血相喷。
嗔拳相{上祝下土}。
如风吹水自成纹,医得耳聋成瞎秃。
冷地思量,笑不成哭。
乳峰将底报深冤。 -
93.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
无忧树下风如箭,九龙吐出水含毒。
涓滴沾身痛入心。
霎时吹面刀剜肉。
不知悉达为何历,才出母罹此酷。
后代儿孙忍见渠,一年一度香汤浴。
我今灌洒诸如来,净智庄严功德聚,只恐不是玉。 -
94.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
闻道金轮出母胎,尽河沙界扫氛埃。
想应新整乾坤手,多带尧风舜日来。
普天率土,寿域宏开。
林下野人何祝献,一茎草上玉楼台。 -
95.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
目前机,真帝相。
张都料轮材底轮材,李作头{上祝下土}磉底{上祝下土}磉。
动静奚分两处看,太平基业初无象。
迥出常情,与谁共赏。
佳客允呼自往来,瑞岩拍掌仙岩唱。
潦倒庞公,精神迭宕。 -
96.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
月下扣朱门,不会推敲句。
满面是埃尘,低头陪笑语。
不重已灵,诸圣不慕。
拍盲入草寻人去,归来羞对白云,倦倚寒岩枯树。
笑倒粼皴拄杖子,逢人但恁麽举。 -
97.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
铁团栾,无缝罅。
上下三指,彼此七马。
德山临济,眼见如盲,云门赵州,口说如哑。
拄杖子,忍俊不禁,等闲捉败。
休休尽法恐无民,且放天寒赦。 -
98.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
道教灰飞,佛灯花灿。
大地欢悰,笙歌赏玩。
拄杖子,按下云头,得失是非,浑然不管。
一点光明耀十虚,古今阅几人眼。
因甚如此,司空见惯。 -
99.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
瞿昙丑恶,临死犹多。
足下轮辐显露,胸前卐字揩磨。
抱桥澡洗,寄帽投河。
举世无人援手得,竟随残梦入无何。 -
100.《偈颂二百零五首》 宋·释正觉
华鸟不来空过春,牛头山上懒慵人。
自心净故元无作,放下许多閒苦辛。