-
21.《木皮口纪事为故沔戎帅何进赋也》 宋·程公许
驱车木皮口,地接嘉陵市。
山种郁盘纡,草木惨憔悴。
昔在岁辛卯,大将何憨子。
行营与贼遇,力战遂死此。 -
22.《伤卢献秀才(献有《愍征赋》一卷,人为作注)》 唐·皮日休
愍征新价欲凌空,一首堪欺左太冲。
只为白衣声过重,且非青汉路难通。
贵侯待写过门下,词客偷名入卷中。
手弄桂枝嫌不折,直教身殁负春风。 -
23.《时人为邹昉语》 唐·佚名
萧佺驸马子,邹昉骆驼儿。
非关道德合,只为钱相知。 -
24.《寿圣观道士黄至明开小隐轩太守徐公为题曰快》 宋·黄庭坚
金华牧羊儿,一粒粟中藏世界。
使君从南来,清风明月不用一钱买。
鸬鹚杯,一杯一杯复一杯,玉山自倒非人推。
庐山秀出南斗傍,登高送远形神开。 -
25.《过新滩作出峡行》 宋·李曾伯
蜀道登天难,尤难泝流入。
自峡上夔渝,江险滩节密。
前年冲寒来,水落且石出。
寄命竹一缕,寸挽退或尺。 -
26.《改白云庵疏语为李道大》 宋·方回
昔有隐君子,中年洛阳居。
击壤歌太平,洛人为结庐。
名曰安乐窝,花间行小车。
昔有贤宰相,退休寓洛都。 -
27.《山水图为兵部郎中王恕题》 明·柯潜
玉堂清署春风前,焚香看画皆神仙。
画中风物得真意,峰峦隐约披云烟。
大山如龙欲飞去,小山盘盘如虎踞。
奔流一道破山来,散作涛声满江树。 -
28.《过秀野亭观赵昌花》 宋·朱翌
牡丹酴醾送春归,南风亦复吹戎葵。
青女不瘦芙蓉肌,雪中山茶火争辉。
此开彼落相背驰,安得坐隅皆见之。
剑南老人来解衣,好手不免如徐熙。 -
29.《赠故人二首》 宋·冯时行
一日如三秋,属君情所专。
晨风吹初春,绕屋鹊声乾。
得非造物意,怜我徒侣单。
放晴速君归,一笑不作难。 -
30.《次韵陶几道观洪积仁诗编》 宋·陈棣
令尹韬潜藏六龟,逸韵长忧儿辈知。
剡藤敲水琢玉板,月兔脱颍供毛锥。
冥搜岂但梦春草,招隐昔尝吟桂枝。
江山骏奔来笔下,疑有神助非人为。 -
31.《无锡东郭送友人游越》 唐·刘长卿
客路风霜晓,郊原春兴馀。
平芜不可望,游子去何如。
烟水乘湖阔,云山适越初。
旧都怀作赋,古穴觅藏书。
碑缺曹娥宅,林荒逸少居。
江湖无限意,非独为樵渔。 -
32.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
33.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。 -
34.《问说》 清·刘开
君子之学必好问。
问与学,相辅而行者也。
非学无以致疑,非问无以广识;好学而不勤问,非真能好学者也。
理明矣,而或不达于事;识其大矣,而或不知其细,舍问,其奚决焉?贤于己者,问焉以破其疑,所谓“就有道而正”也。 -
35.《陈涉世家》 两汉·司马迁
陈胜者,阳城人也,字涉。
吴广者,阳夏人也,字叔。
陈涉少时,尝与人佣耕,辍耕之垄上,怅恨久之,曰:“苟富贵,无相忘。
”佣者笑而应曰:“若为佣耕,何富贵也?”陈涉太息曰:“嗟乎!燕雀安知鸿鹄之志哉!”二世元年七月,发闾左适戍渔阳九百人,屯大泽乡。 -
36.《游褒禅山记》 宋·王安石
褒禅山亦谓之华山,唐浮图慧褒始舍于其址,而卒葬之;以故其后名之曰“褒禅”。
今所谓慧空禅院者,褒之庐冢也。
距其院东五里,所谓华山洞者,以其乃华山之阳名之也。
距洞百余步,有碑仆道,其文漫灭,独其为文犹可识曰“花山”。 -
37.《孔雀东南飞/古诗为焦仲卿妻作》 两汉·佚名
汉末建安中,庐江府小吏焦仲卿妻刘氏,为仲卿母所遣,自誓不嫁。
其家逼之,乃投水而死。
仲卿闻之,亦自缢于庭树。
时人伤之,为诗云尔。 -
38.《为徐敬业讨武曌檄/代李敬业讨武曌檄》 唐·骆宾王
伪临朝武氏者,性非和顺,地实寒微。
昔充太宗下陈,曾以更衣入侍。
洎乎晚节,秽乱春宫。
潜隐先帝之私,阴图后房之嬖。 -
39.《声无哀乐论》 两汉·嵇康
有秦客问于东野主人曰:「闻之前论曰:『治世之音安以乐,亡国之音哀以思。
』夫治乱在政,而音声应之;故哀思之情,表于金石;安乐之象,形于管弦也。
又仲尼闻韶,识虞舜之德;季札听弦,知众国之风。
斯已然之事,先贤所不疑也。 -
40.《治安疏》 明·海瑞
户部云南清吏司主事臣海瑞谨奏;为直言天下第一事,以正君道、明臣职,求万世治安事:君者,天下臣民万物之主也。
惟其为天下臣民万物之主,责任至重。
凡民生利病,一有所不宜,将有所不称其任。
是故事君之道宜无不备,而以其责寄臣工,使之尽言焉。