-
101.《奉送袁高使君诏征赴行在,效曹刘体》 唐·皎然
皇心亭毒广,蝥贼皆陶甄。
未刈蚩尤旗,方同轩后年。
天子幸汉中,轘辕阻氛烟。
玺书召幕牧,名在列岳仙。 -
102.《寄谢高先辈见寄二首》 唐·齐己
穿凿堪伤骨,风骚久痛心。
永言无绝唱,忽此惠希音。
杨柳江湖晚,芙蓉岛屿深。
何因会仙手,临水一披襟。 -
103.《寄酬秦府高推官辇》 唐·齐己
天台衡岳旧曾寻,闲忆留题白石林。
岁月已残衰飒鬓,风骚犹壮寂寥心。
缑山碧树遮藏密,丹穴红霞掩映深。
争得相逢一携手,拂衣同去听玄音。 -
104.《送高丽二僧南游》 唐·齐己
日边乡井别年深,中国灵踪欲遍寻。
何处碧山逢长老,分明认取祖师心。 -
105.《高士咏·臧丈人》 唐·吴筠
臧叟隐中壑,垂纶心浩然。
文王感昔梦,授政道斯全。
一遵无为术,三载淳化宣。
功成遂不处,遁迹符冲玄。 -
106.《高士咏·伯夷叔齐》 唐·吴筠
夷齐互崇让,弃国从所钦。
聿来及宗周,乃复非其心。
世浊不可处,冰清首阳岑。
采薇咏羲农,高义越古今。 -
107.《高士咏·郑商人弦高》 唐·吴筠
卓哉弦高子,商隐独摽奇。
效谋全郑国,矫命犒秦师。
赏神义不受,存公灭其私。
虚心贵无名,远迹居九夷。 -
108.《高士咏·荷蓧晨门》 唐·吴筠
荷蓧隐耕艺,晨门潜抱关。
道尊名可贱,理惬心弥闲。
混迹是非域,纵怀天地间。
同讥孔宣父,匿景杳不还。 -
109.《高士咏·鲁仲连》 唐·吴筠
仲连秉奇节,释难含道情。
一言却秦围,片札降聊城。
辞金义何远,让禄心益清。
处世功已立,拂衣蹈沧溟。 -
110.《高士咏·南郭子綦》 唐·吴筠
子綦方隐几,冥寂久灰心。
悟来应颜游,清义杳何深。
含响尽天籁,有言同鷇音。
是非不足辩,安用劳神襟。 -
111.《高士咏·东方曼倩》 唐·吴筠
东方禀易象,玩世隐廊庙。
栖心抱清微,混迹秘光耀。
玄览寄数术,纳规在谈笑。
卖药五湖中,还从九仙妙。 -
112.《高士咏·司马季主》 唐·吴筠
季主超常伦,沉迹寄卜筮。
宋贾二大夫,停车试观艺。
高谈哂朝列,洪辩不可际。
终秉鸾凤心,翛然已遐逝。 -
113.《高士咏·郑子真张仲蔚》 唐·吴筠
子真岩石下,仲蔚蓬蒿居。
礼聘终不屈,清贫长晏如。
心情在耕艺,养寿资玄虚。
至乐非外物,道冥欢有馀。 -
114.《高士咏·向子平》 唐·吴筠
子平好真隐,清净玩老易。
探玄乐无为,观象验损益。
常抱方外心,且纡人间迹。
一朝毕婚娶,五岳遂长适。 -
115.《高士咏·韩康》 唐·吴筠
伯休抱遐心,隐括自为美。
卖药不二价,有名反深耻。
安能受玄纁,秉愿终素履。
逃遁从所尚,萧萧绝尘轨。 -
116.《高士咏·董威辇》 唐·吴筠
董京依白社,散发咏玄风。
心出区宇外,迹参城市中。
嚣尘不能杂,名位安可笼。
匿影留雅什,精微信难穷。 -
117.《高士咏·郭文举》 唐·吴筠
郭生在童稚,已得方外心。
绝迹遗世务,栖真入长林。
元和感异类,猛兽怀德音。
不忆固无情,斯言微且深。 -
118.《东阳夜怪诗(安智高咏聚雪为山)》 唐·佚名
谁家扫雪满庭前,万壑千峰在一拳。
吾心不觉侵衣冷,曾向此中居几年。 -
119.《东阳夜怪诗(安智高病中自述二首)》 唐·佚名
拥褐藏名无定踪,流沙千里度衰容。
传得南宗心地后,此身应便老双峰。
为有阎浮珍重因,远离西国赴咸秦。
自从无力休行道,且作头陀不系身。 -
120.《高唐赋》 先秦·宋玉
昔者楚襄王与宋玉游于云梦之台,望高之观,其上独有云气,崪兮直上,忽兮改容,须臾之间,变化无穷。
王问玉曰:“此何气也?”玉对曰:“所谓朝云者也。
”王曰:“何谓朝云?”玉曰:“昔者先王尝游高唐,怠而昼寝,梦见一妇人曰:‘妾,巫山之女也。
为高唐之客。