-
161.《旦起理发》 宋·苏轼
安眠海自运,浩浩潮黄宫。
日出露未晞,郁郁濛霜松。
老栉従我久,齿疏含清风。
一洗耳目明,习习万窍通。 -
162.《正辅既见和复次前韵慰鼓盆劝学佛》 宋·苏轼
稚川真长生,少従郑公游。
孝章偶不死,免为文举忧。
馀龄会有适,独往岂相攸。
由来警露鹤,不羡撮蚤。 -
163.《虔州吕倚承事年八十三读书作诗不已好收古今》 宋·苏轼
?一作:吕倚梦得承事借示古今书一轴作诗代跋尾倚年八十一?扬雄老无子,冯衍终不遇。
不识孔方兄,但有灵照女。
家藏古今帖,墨色照箱筥。
饥来据空案,一字不堪煮。 -
164.《至秀州赠钱端公安道并寄其弟惠山山人》 宋·苏轼
鸳鸯湖边月如水,孤舟夜傍鸳鸯起。
平明击缆石桥亭,惭愧冒寒髯御史。
结交最晚情独厚,论心无数今有几。
寂寞抱关叹萧生,耆老执戟哀扬子。 -
165.《老人行》 宋·苏轼
有一老翁老无齿,处处无人问年纪。
白发如丝向下垂,一双眸子碧如水。
不裹头,又无履,相识虽多少知己。 -
166.《熙宁中,轼通守此郡·除夜,直都厅,囚系皆》 宋·苏轼
山川不改旧,岁月逝肯留。
百年一俯仰,五胜更王囚。
同僚比岑范,德业前人羞。
坐令老钝守,啸诺获少休。
却思二十年,出处非人谋。
齿发付天公,缺坏不可修。 -
167.《次韵答章传道见赠》 宋·苏轼
并生天地宇,同阅古今宙。
视下则有高,无前孰为后。
达人千钧弩,一弛难再彀。
下士沐猴冠,已系犹跳骤。 -
168.《次韵舒教授寄李公择》 宋·苏轼
草书妙绝吾所兄,真书小低犹抗行。
论文作诗俱不敌,看君谈笑收降旌。
去年逾月方出昼,(予去年留齐月余。
)为君剧饮几濡首。 -
169.《次韵酬龚深甫二首》 宋·王安石
握手东冈雪满簪,後期惆怅老吴蚕。
芳辰一笑真难值,暮齿相思岂久堪。
他日杜诗传渭北,几时周宅对漳南。
百年邂逅能多少,且可勤来共草庵。 -
170.《游土山示蔡天启秘校》 宋·王安石
定林瞰土山,近乃在眉睫。
谁谓秦淮广,正可藏一艓。
朝予欲独往,扶惫强登涉。
蔡侯闻之喜,喜色见两颊。 -
171.《照田蚕行》 宋·范成大
乡村腊月二十五,长竿然炬照南亩。
近似云开森列星,远如风起飘流萤。
今春雨雹茧丝少,秋日雷鸣稻堆小;
侬家今夜火最明,的知新岁田蚕好。 -
172.《书感》 宋·陆游
头颅已可知,牙齿今复落,十步或再休,啜粥不及勺。
身依一蒲团,壁挂雨芒屩;对客辄坐睡,有问莫能酢。
念昔少壮时,心慕宦游乐。
初登平津馆,晚入征西幙。 -
173.《书叹》 宋·陆游
人生如春蚕,作茧自缠裹,一朝眉羽成,钻破亦在我。
少年不自珍,妄念然烈火,眼乱舞腰轻,心醉笑齿瑳。
余龄幸早悟,世味无一可;但忆唤山僧,煎茶陈饼果。 -
174.《秋雨》 宋·陆游
山深草木久已荒,昼昏风雨殊未止。
看书不觉向壁卧,煎茶欲罢推枕起。
清心正付竹罏香,漱齿每挹岩泉水。
与世不谐元有命,闭门自适差可喜。
少年痴绝晚乃悟,束缚珠襦均一死。
悠然袖手倚蒲团,洗尽玉关心万里。 -
175.《醉歌》 宋·陆游
读书三万卷,仕宦皆束阁;学剑四十年,虏血未染锷。
不得为长虹,万丈扫寥廓;又不为疾风,六月送飞雹。
战马死槽枥,公卿守和约,穷边指淮淝,异域视京雒。
於乎此何心,有酒吾忍酌?平生为衣食,敛版靴两脚;心虽了是非,口不给唯诺。 -
176.《老叹》 宋·陆游
老翁终日饱还嬉,常拾儿童竹马骑。
食为齿摇艰咀嚼,冠因发少易倾欹。
鸟乌歌罢人谁问?咄咄书成自不知。
堪笑残生似蒲柳,秋风未到已先衰。 -
177.《叹老》 宋·陆游
镜里萧萧白发新,默思旧事似前身。
齿残对客豁可耻,臂弱学书肥失真。
渐觉文辞乖律吕,岂惟议论少精神。
平生师友凋零尽,鼻垩挥斤未有人。 -
178.《昼睡》 宋·陆游
我年垂七十,齿发日变迁。
初无金丹术,何以追飞仙?惟有一高枕,可以饯余年。
萧萧败榻上,鼻鼾心了然。
静如豹隐雾,湛若珠藏渊。
寄语少年辈,未宜嘲孝先。 -
179.《伏中热不可过中夜起坐作诗寄五郎》 宋·陆游
众星若银砾,老桂卧海底。
中夜热不解,病叟推枕起。
悲虫号草根,孤萤照野水。
树头风急生,喘汗真一洗。 -
180.《春日对花有感》 宋·陆游
夭夭枝头花,郁郁地上草;方春万物遂,我乃独衰槁。
少时喜方药,晚亦学黄老,又非爱名宦,壮岁迹已扫,如何过八十,尚复未闻道?伛行阡陌间,齿摇而发缟。
名山可巢居,决去恨不早。
宴坐精思床,犹能养梨枣。